Kırmızı Rujlu Kız'a

Kendimi ifade etmekte hiç sıkıntım yoktur ama bazen konuşmasını beceremem ben. Türlü türlü insanlar girdi hayatıma, hepsi aynı şeyi dedi bana; demek ki haklılar. Konuşmanın ortasında yersiz yersiz dalıp giderim, giderim de bir türlü geri gelemem. Belki de her seferinde gidip bir daha dönmemek üzere yola çıkarırım kendimi ama hep bir şeyler girer araya ve geri dönerim.

Yazma konusunda iyiyimdir. Bak bunu başka bir zaman benden duyamazsınız kıymetini bilin. İyi yazarım. İstediğim zaman kendimin de karşımda ki okuyucunun da gelmişini geçmişini sikerim. Sert gördüm, sert sevdim her şeyi. Hoyratlığım, bu sert esişim; kimseye bağlanamadan savrulup gidişim bundan.

Normalde haberleri pek izlemem, bugün denk geldim. Senin haberini çok görmüştüm tivitırda filan ama hiç okumamıştım. Kızma kızım bana, böyle olmak zorundayım ben. Ama yine de sen kazandın, senin haberin çıkınca takılıp kaldım sana. Kimsin, nesin, necisin bilmem. Adını bile bilmiyorum, aslına bakarsan bilmekte istemiyorum. Her şeye yeterince anlam yüklüyoruz zaten. Şimdi bir de adın bir türküye hayat vermiş olur, hayatım boyunca onu dinler seni düşünürüm. E o bakışlarından sonra adına bir türkü yazılmamışsa da, bütün enstrümanların amına koyar senin adına nesilden nesile yayılacak bir türkü yapmak için kendimi paralarım. Ben korkağın tekiyim kızım, sen siktir et beni. Hem bi kere sen çok güzelsin/güzelmişsin/güzeldin… öldün artık sen, yoksun. Toprak olup o inananların inandığı yere gittin. Ya kusura bakma, böyle boktan cümleler kuruyorum ama benim de saçlarımla eş zamanlı  inancım azaldı. Yo yo, lütfen az dur sözümü bitireyim. Hâlâ inanıyorum, beni dinliyor yaradan biliyorum. Hatta acılarıma ortak oluyor. O’nun da üzüldüğünü biliyorum.

Âh.. ne çok öldüler biliyor musun ey hatun. Ne dostlarım gitti. Eminim ki sen de el salladın benim gibi. Eminim ki acılardan bıktığın bir an, kısa süreli de olsa düşündün benim düşündüğüm zırvalıkları. Ama bana borçlusun, böyle boğazımda bir düğüm bıraktın. Nasıl götüreceğim şimdi ben o’nu? 
Nasılsın? Sende bu sorudan nefret ettin mi benim gibi. Sende sana “nasılsın” diye soranların bağırsaklarını söküp onları kendi bağırsaklarıyla tavandan asmak istedin mi? Gerçekten istemedin mi? Ne yani, sen sadece bu soruya sıkılmakla mı yetindin? Ah be kızım. Niye böyle yaptın. Bak şimdi o’na da sıkıldım biliyor musun.

Gömdüler dimi seni şimdi bi yere. Attılar üstüne toprak. Sana bir şey diyeyim mi, nereye defnedildiğini bilsem gelirdim ziyaretine, ama bilmek istemiyorum. Gelmeyeceğim yanına. Bak orada seslen ‘Kübraaaa’ diye, bir kıvırcık saçlı biri çıkacak karşına. O da öldü. O’na da bunları yazmak istedim ama yazamadım. Onunla konuşuyordum, konuşabiliyordum. Nasıl da umut ediyordu biliyor musun. Ben bende tükenmek üzere olan umut ateşini onun inancı sayesinde alevlendirmiştim. Ama ne oldu, o da gitti. Giderler, gittiler.. Sende gittin, sende gidecektin. Ha bu arada hazır seslenmişken, Kübra’ya, Cengiz’e, Yavuz’a, İbrahim abime, Sedat abime, Fatih’e benden selam ilet. Cengiz’in elimde gördüğü ve vermediğim tespihimi toprağının oraya gömdüm, bulamadıysa söyle de tam o soy isminin o tarafa dibe doğru gömdüm. Betül’e söz verdiğim gibi her gelişimde sakız getiriyorum ama geçen seferkinde unutmuştum kusura bakmasın. İbrahim abi bana sikmişim dünyanın anasını takma kafana hiçbir şeyi demişti, sözünü tuttum. Dünyanın rahmini sikmedim, bizzat kendim girdim; artık oradayım. Dediği gibi gamsız enteresan bir şey oldum. Ama bana kızmasın, arada söyleniyorum ama inanıyorum. İnanmak istiyorum.

Neyse, çok kafanı şişirdim dimi. Bana yazmak istiyorsan mail adresim şu köşede, beklerim her zaman. Ha unutmadan, sen çok güzelsin be kızım.. güzelmişsin. Güzeldin…

dipnot: yine beceremedim.. yine sildim. beni affet kırmızı rujlu hatun.. yine itiraf edemedim.
haklıydım. sen gerçekten güçlüymüşsün. ben on saniye bile dayanamadım..