Sen Kimsin? - Benim la ben!

Acaba gitmişler midir?
 Olum yeter artık insanlardan kaçtığın. Nasıl insan oldun lan sen. Bayram olum bu, millet görülür, sevilir öpülür. Hooop Kime diyorum.

Oha! Kimdi lan o, kim konuştu az önce? 
Benim lan, ben!

Ha siktir! Kafayı yediğimin resmidir. Sen kimsin lan. 
Senin sesinim ben.

Haa! Şu iç ses muhabbeti. İç sesim misin benim. 
Yok, o değil!

Vicdanının sesiyim deme sakın. 
Sen çok yazıyorsun bu aralar, biraz kafanı kaldır oğlum, vicdanının sesi ne amına koyim!

E ya kimsin, söylesene! 
Puşt sesinim ben senin.

Puşt mu sesim. 
Hea. Niye şaşırdın

Ne bileyim olum daha önce hiç duymadım öyle bir şey. 
Artık biliyorsun. Herkeste vardır bu sesten ama herkes puşt olduğunu kabul edemediği için bu sesi duyamaz.

E ben puşt olduğumu kabul etmedim ki.
 Ettin.

Nasıl ettim? 
Teyzenlerin sizde olduğunu biliyorsun. Çağırdılar seni, Kadıköy’deyim dedin.

Puştluk mu oluyor bu. 
Aslında biraz da götlük, ama bizim denetlemeciler de sizin rtük gibi. Neyse küfür etmiyeyim, belki duyarlar.

Kesin bilgi o zaman, ben puştum? 
Yani, benimle konuştuğuna göre..
 
Olum ama sana bir şey diyim mi. Harbiden biraz düşününce puştum lan ben. Ya aslında tüm olay bu insanların fazlalığı. Puşt ses, çekemiyorum olum bu kadar insanı. E bayramları biliyorsun. Doluşur da doluşurlar. Sevmiyorum anasını satayım milleti görmeyi, milletle öpüşmeyi. Hele yaşlılar her seferinde gelip diyorlar ya, “bu çocuk onca şeyden sonra bu şekilde yetişti ya. İyi yetiştirdiler iyi.” Bayıyor beni böyle muhabbetler. Sanki biri iç organlarımı parçalıyor. Ne teyzemlere gittim bayramlaşmaya ne de mahallemizde ki yirmialtı yıldır tanıdığım insanlara. Bir tek anneannemlere gittim. Çünkü o bana “oğlum bu kadar şeyden sonra nasıl kendini kesip biçmiyorsun” demiyor. “Kurban olurum yavruma” diyor. Kurban Bayramına denk gelince kendimi kesilmiş hissedip hafifliyorum. Olum ben puşt filan da değilim aslında. E dün gördün beni. Tam dışarı çıkacakken yakaladılar kapıda. Kim olduklarını bile bilmiyorum. Beni kendi oğlu Nuriyle bir tuttular iki dakikaya. Benim oğlum yüksek lisans yapmış sizin ki bir sikim yiyememiş der gibi. Sonra yine dediler. “Ya sizin bu çocukta bu yaşında mapuslara değil de böyle yanı başında duruyor ya” E bana puşt diyorsun da o teyzeye niye puşt demiyorsun. Gelininin teyzesinin kızını bana yapmaya çalışıyor. Vesikalık çıkarıp gösterdi. Sol köşesinde “Dost Fotoğrafçılık” yazıyordu. “Dost canlısı sanırım” deyip espiri yaptım. Kendi espirime kendi götümle güldüm. Ben ne yapayım puşt ses. Kız beni çekip çevirirmiş. Piliçmiyim amına koyim ben!. Neymiş efendim , benim valideye söylüyor; “senin oğlan çok çekti, bu kız da çok çekmiş. Everek bunları da birbirlerini çekiştirsinler.” Sonra bir gülüşmeler filan. Lan puşt ses, beni konuşturup tüydün mü nerdesin
 Burdayım lan burada. Bi duygulandım kötü oldum ne güzel şeyler dedin.

Boşuna puşt diyorsun olum bana. Puşt muyum söyle bakayım. 
Benle hala konuştuğuma göre puştsun.
Bak geçenlerde okuduğun Oğuz Atay kitabı vardı ya, hani altını çizdin. O'na dönmesin durumun.

Sen beni mi takip ediyon la.
Olum ben senin bir parçanım. Arada puştlaştığında çıkıyorum ortaya.
 
Neyse, hangi söz bu?
“Ben, yalnızlığı istemekle suçlanıp yalnızlığa mahkum edildim."

Lan şimdi düşündüm de susmasan mı acaba. İyi geldi la seninle konuşmak. 
Ne oldu senin kitap işi?

Yazamıyorum ki. Evde bir sürü millet var.
 Olum hazır toplanmışlar, gidip birden gör işte aradan çıksın.

Vayyy puşt sesime bak sen. Ulan sende az puşt değilmişsin ha 
Vay arkadaş, harbiden de, benim de tepemde bir sesler filan oluştu. Bende mi puşt oldum lan. Çabuk büyük puştluk yap. Bende ki ses anca öyle susar.

Birden söyleyince olmuyor olum, spontane gelişmesi lazım.
 Neyse ben gidiyorum. Senin puştluk yapacağın yok

Eyvallah puşt ses. Yani bende ki olay tamamiyle insan kaynaklı. Sevmiyorum böyle şeyleri. Niye böyleyim la ben. Neyse bir de onu düşünmeyeyim. Çay söyliyim içer miyiz karşılıklı?
Heyy..
Puşt ses?
Gitmiş puşt..
Memet abii, bir çay daha.