Diriliş

Uzun uzadıya cümlelere gerek yok. Beceriksizliğinin suçunu şarkılara atmaktan vazgeç. Hem sen söylemiştin, hatırla; iyi başlangıçların kralıyım her zaman demiştin. Hem belki bir suçlu aramayı bıraktığın anda dönebilir rüzgarın yönü sana. Vazgeç artık rüzgar yüzüme vurmuyor diye rüzgarın vurduğu yönü aramaktan. Dön bak, hemen arkanda senin. Baktığın yer ile gördüğün yer arasındaki uçurumu benim gibi görebilsen eminim endişe edersin insan ırkı için. Ne büyük bir kara deliğe meydan okuyorsun dersin. Sonra gülersin. Bir kara deliğe dönüşenlerin anlayabileceği şekilde gülersin. Anlamayanlara kızmazsın ama. Demişti ya hani “sana kızmıyorum ama,” peşine eklemişti, “senin suçun yok, sakın kendini suçlama.”

Çaresizliğin anlaşılmıştı işte o zaman. Anlaşılmamak tükenmek bilmeyen bir tükenmez kalem senin için, bilirim. Anlaşılmanın nesli tükenmekte olan sıfır beş uç kadar sıradanlaştığından şüphem bile yok. Ne korkunç geliyor dimi sana anlaşılma ihtimali. Çünkü biliyorsun tek dayanağın olan o soru işaretinin cevabı bir gün çıkacak ortaya. Çünkü biliyorsun, yaşamaktan duyduğun muhteşem hazzı itiraf etmek zorunda kalacaksın geride kalanlara….

“Kiminle konuşuyorsun bakayım aynanın karşısında” diyor. Asiye diyor. Aynadaki gözüme değil de kafamın arkasından gözlerimin içine bakmaya çalışan Asiye diyor.

“Kendimle” diyorum. Ben diyorum. Yirmi bir dakikadır aynanın karşısında kendimle konuşan ben diyorum.

“Ne konuştun da beni yeniden dirilttin, son hikâyende itiraf edip silmiştin ya beni” diyor. Asiye diyor, sözcükler ağzından kanlı çıkıyor.

“İhtiyacım var” diyorum. Ben diyorum karşımda tekrardan dirilen Asiye’ye içimdeki öfke topluluğunu kusmadan önce.

“Bu sefer kolay kolay gitmem” diyor. Asiye diyor. Aynadaki gözlerime bakıyor. Gözleri gözlerim oluyor. Gözlerinde kendimi görüyorum.

“Hoş geldin” diyorum. Ben diyorum. Az sonra Asiye’ye kurdurtacağım cümleyi bile bile diyorum.

“Çok yalnızsın” diyor.

Asiye diyor.

O söylüyor ben yazıyorum.

Başlıksız Şiir Bilmem Kaç

Düşmeden bilemezsin demişlerdi,

Derenin kenarları yosun tutardı

Derelerin olduğu vakitti tabi

Su gibi sahip çıkardık gençliğimize

Gidişlerimiz durulmadan

Sığınırdık bir mazgal kapağı gölgesine

Benden önce gölgem düşer demişti (bir kadın)

Sere serpe serilen

Yalın ayak ürpertiliği çöken gecelerde

Sevişmeyi sanat sayardık

Tek perde sürerdi, tek soluk

Terimiz kurumadan

Kapatmaya çalışırdık ceryan yapan yanlarımızı

Bir ah etsek bir dağ yıkılıyordu

Bir eşkıya ölse bizden soruluyordu

Sağ çıkmıştık biz bazı kapılardan (o zaman)

Bazı kapı kirişlerini kırdığımız doğruydu

Vahşi hayvanlar gibi kaçardık

Gidişlerimizin bir anlamı olurdu

Bolca küfürlüydü her şey

Tuzu fazla kaçmış çorba gibi iç yakardı haykırışlarımız

Ve bir zamanlar çay demlerdik

Hayat memat meselesi gibi titiz davranırdık bu konuya

İçmezsek ölmezdik, ölmek için içtik

Kaç demlikte sabahladık (kim bilir)

Güneş etimizi yakardı,

Etimizin yandığı bir mevsimdi demek

Horozlar uyanmadan sevişirdik

İçindeki ölü horozları sayardın seslice

Tenin mayhoş koktuğu vakitler

Dere kenarında çimerdik (dereler hala var dimi?)

Bütün dualarımız cenabetti

Ve biz alışırdık kaçak dövüşmeye

Bir Tanrı vardı peşimizde

Korkardık da kaçmazdık

Islak odun gibi küf kokardı nefesimiz

Orhan Veli okurduk, ağlardık

Turgut Uyar’ın dizelerine sererdik günahlarımızı

Can yaktık mı ah derdik

Sırf âh’ı duyabilmek için basardık nasırlı ellere

Şiirler yazardım yollara,

Yollar sana dönüşür, beyaz çizgiler çekerdim ufka doğru

Batan güneşi sen yapardım ve beklerdim geceleri

Geceleri beklemenin bir anlamı olurdu

Şiir yazardım karanlık rüzgara

Sırf seni getirsin diye,

Sabah ezanına kurardım alarmımı

Bir süre sonra,

Her Allah-u Ekber seni hatırlatırdı,

Daha bir duygusal dinlerdim ezanı

Sanki senin sesin daha güzeldi he?

Ben şiir okurdum, sen kaçardın

Salyalarım akardı kalçaların tenime deyince

Bütün kokmuş yanlarımı vururdun yüzüme

Oysaki bilirdin,

Bir çay bardağı kadar su yeterdi beni silip süpürmeye.

Ve ben yine şiir okurdum,

Sen Tanrıdan korkardın.

Kitaplar yakar, dualar dağıtırdım yokluğunda.

Sırat köprüsü kadar uzundu içimdeki âh’lar,

Ve ben yine şiir okurdum,

Sen yoktun.

Sen korktun.

….kaçtın

 t.yazıcı