"Parçalanmış Gülüşler" doğuruyor..

            Yazmaya başlamadan önce çok düşündüm.. hatta bir ara vazgeçtim her şeyden. aklıma kazıdığım bir sürü hikaye geçişlerini silip atmayı denedim. sonra gördüm ki ne ben onları bırakabildim, ne de onlar beni. birlikte yattık, birlikte kalktık. bazen hüzünlendik, bazen seviştik. bazen onlar beni öldürdü, bazen ben onları hunharca katlettim. bir şekilde birbirimizi idare ettik. sonra bir baktım aaa hamileyim, dayandı lavuk, çıkmak istiyor. sezeryan filan dediler başta, kabul etmedim. her şeyin doğalı mâkul olan dediler, hak verdim. bir şekilde kesip atmam lazımdı göbek bağı beynimle düğümlenmiş bu piçi. öyle oldu, öyle hızlı ve uzun yazdım ki. birden çıktı her şey. bazen öyle şeyler yazdım ki kendimden korktum. hikayelerimi okuttuğum bir kaç kişi benden korktu. yok, hayır bari siz korkmayın. bundan sonra korkması gereken benim. son noktayı koyduktan sonra derin bir boşluğa düştüm. simsiyah koca bir yerde buldum kendimi. adım atıyorum ama, attığım her adımda bir yere tosluyorum. bir yere tosluyorum ama neresi olduğunu göremiyorum.
            Parçalanmış Gülüşler dedik. Bir şiirdi beni her şeyden öte yazdırtmaya başlayan demiştim. Bu yüzden kitabın ismine yakışır şeyleri yazmaya özen gösterdim; yani her şeyi. ben yine bendim. yine hiçbir sınır tanımadım, yine aklıma esen her şeyi yazdım. iyi mi ettim kötü mü ettim onu göreceğiz. ama etrafını çevreleyen babaların gölgesinde ve huzurunda beş hikayemi de tamamladım. benden bu kadar, sıra yayın evinde. bu sürecin de kısa olacağını zannetmiyorum. sizlere haber veririm durumu. şimdi bulmam gereken bir fener var. her yer karanlık olsa ne yazar, düştüysek kalkarız; daha ölmedik ya!