İşiyorum ödünç ver ellerini..

            

          Bütün dünya beni izliyor diye düşündü Mete, etrafında ki kararlı bakışlardan bir an olsun sıyrılıp bir kaplumbağa gibi içine kapanmayı denedi. Üzerine yüklendirilen bu sorumluluğun altında ezilmek üzereydi. Kısa sürelide olsa, vücudunu bir bina gibi düşünüp iç organlarını tek tek zelzeleye uğrattı. Bunun bir artçı deprem olduğunu anlaması uzun sürmedi. Bir şekilde bu göz bebeği akbabalarının hıncından ve öfkesinden korumalıydı kendini.

Önce aklına ölü taklidi yapmak geldi. Bu konuda ısrar edemeyecek kadar ölümden korkuyordu hâlbuki. Hilmi abi söze girecekken lafı ağzına tepti. Söylemek isteyeceği bir şey yoktu ama bir kişinin bile ağzını açıp o lanet soruyu sormasını istemiyordu. Beyninde ki görsel hazineyi ufakta olsa aralayıp bir kare çıkardı orada gözünün önüne. Yıllar evvel fotoğraf albümünde annesiyle birlikte olan fotoğraf çıktı zihninin hard diskinden. Şaşırdı. Akışkan bir fotoğrafın anlık görüntüsünü almak isterken, kafasının içinden sadece gerçekte olan bir fotoğrafın görüntüsü çıkmıştı.

          Belleğini tazeleyip yeni bir görüntü bulmak istedi. Tam bu sırada karanlıkta olsa bir görüntü kendi belli eti; sanki kendini belli etmek istercesine göz bebeğinin önüne fırladı. Fotoğraf tam canlanacakken Hırdavatçı Hüseyin abinin çay karıştırma sesiyle irkilip, normale döndü. Bakışların üzerinde olduğuna kesinlikle karar verince derin bir nefes aldı. İçinde tuttuğu nefesi bir nükleer silah gibi kullanıp çevresinde ki herkesi öldürmek istedi. Yarısı ağzından olmak üzere nefesini kesik kesik dışarıya verdi. Söze Hilmi abi girdi;

“Sen şimdi Şirinevler meydanda ki Atatürk heykelinin orayı buldun dimi?”

“Evet abi buldum, parmağıyla bir yer gösteriyor dedin, hakikaten de gösteriyordu.”

“Hilmi abinin sözüne güveneceksin olum. Pembe perdeli bir yer, fark etmişsindir zaten. İkinci kata çıktın dimi? Fatoş ablan karşılayacaktı seni.”

“Evet abi, çıktım. Kimse yoktu zaten. Abi bir şey soracağım, Atatürk’ün heykeli buraya dikilmeden öncede burası keranemiydi?”

“Herhalde olum, biz yedi düvel burada milli olduk. Taa benim dedemi bulur.”

Lafa mahallenin diş hekimi Nuri Bey girdi;

“atma be Hilmi, çocuğunda aklını bulandırıyorsun. Dedenin zamanında yoktu ki orası.”

“olur mu olum, dedem anlattı, açılışı zerrin egeliler yapmış. O zamanlar namı varmış bu keranenin”

“sende mi ilk orada milli oldun?”

“evet, dedim ya yedi düvel.”

“Sallama lan, hani eski kaymakamlığın orada ki ziraatta bankasında çalışan memur zuhal’le milli olmuştun. Neyse konumuz bu değil.”

Bakışlar bir kez daha Mete’nin üzerinde yoğunlaştı. Terlediği anlaşılmasın diye kafasını kaşıyormuş gibi yapıp sağ kol bileğinin oraya terini sildi. Çayı dibine çökmek üzereydi, kahveci Olgun abinin de çay bardağını almaya geldiğini gördüğünde iyice hissizleşti. Hilmi abi daha fazla dayanamadı;

“Her şey tamam diyorsun, hadi bakalım söyle o zaman, pancar motorunu öttürebildin mi?”

“Anlamadım abi.”

Olgun abi çay bardağını götürürken dönüp söze girdi; “lan olum işte koyunca hopluyor mu onu soruyor” lafı bitirdiği an berber Ali girdi;

“Ya kayışı yağladın mı yağlamadın mı. Tren raya girebildi mi olum, anlasana işte yaaa”

“Abi ne diyorsunuz ya inanın bir şey anlamıyorum.”

Hilmi abi burnundan çektiği öfkeli nefesi vermeden yeni gelen çayından sert bir yudum aldı, ağzında ki bu yudumun büyük kısmını yutup, diğer kısmını dişlerinin arasından dolandırdı ve ekledi;

“Lan oğlum, sen bu kızı siktin mi sikemedin mi?”
Derin bir sessizlik oluştu. Tüm dünyada ki bakışların yanına bir de tüm dünyanın duyu organı eklendi. Sanki bütün diriler ve ölüler, hatta nefes alan fotosentez yapan her şey Mete'yi dinliyordu. Yutkunmayı denedi, beceremedi. Bir sonra ki denemesinde yutkunduğu tükürüğü saatte kırk km hızla midesine doğru ilerledi.

“Yok abi, yine olmadı…”

Tam o sırada sanki bütün dünya aynı anda “Haydaaaa” dedi. O uğultuyu duyduğu an, duyu organlarından birini kapatmayı yeğledi Mete, ama hangisi kapatacağı konusunda bir karar veremedi. Çevresinde ki kalabalık saniyeler içerisinde yok oldu, bir tek Hilmi abi donuk gözlerle bakıyordu Mete’ye. Sigara izmaritini kararlı bir şekilde küllükte öldürdükten sonra net bir kararlılıkla;

“Senden adam olmaz olum” dedi.

Bu cümle önce ciğerine sonra bütün iç organlarına yapışıp yıllarca yaşadı Mete’nin vücudunda. Yaklaşık on iki sene sonra, yani tam otuzüç yaşında, Nişanlısı Şükran yüzüğü atarken bir şeyler dedi Mete’ye, tanıdık bir şeyler;

“Senden adam olmaz..”

İç organlarında barınan o yapışık hücreler tek hamlede dirilip çıkabileceği tüm deliklerde toplanıp tek hamlede çıktı. Çıkarken bütün sinir sistemini ve vicdanını da parçalayıp gitti. Bir şeylerinin eksildiğini düşündüğü anda bir karar verdi. Kararının sol yanına iletildiğini hissettiği an yola koyuldu. Yolu uzundu.

Önce yıkıp parçalaması gereken bir Atatürk büstü vardı. Önce Atatürk, sonra tüm insanlık.

Kendine ve vücuduna olan inancını, Şirinevler meydanda ki o kerhanede bırakmıştı.

Kişilik karmaşasına düştüğü bir an gökyüzüne bakıp seslendi;

“Tek başına, yalnızlıktan geberecek ve çürüyeceğim. Bir sikime yaramıyorum, hadi bir işaret gönder ve beni bu buhrandan kurtar..”

Beş dakika sonra yanında bir adam önünde durup ceplerini yoklamaya başladı. Bir şeyleri aradığı belliydi, ağzında ki sigarası hala sabit duruyordu yalnız bir şekilde.

Mete’ye dönüp; “ateşin var mı bilader” dedi.

Mete adamın sigarasını yaktıktan sonra bir şey keşfetti. Kimse tek başına bir sikime yaramıyordu. Bir şeylere yaramak için insanın içinde ki ateşi bulması yeterliydi. Mete içinde ki ateşi bulduğunda fark edemediği bir şey vardı. Mete git gide ateş oldu. Hem kendi bedenini yaktı, hem üçyüzonaltı insanı.

İlk öldürdüğü adamın cesedinin başında ki üçüncü saatinde, cesede bakıp bir şeyler demek istedi. Yarısını tükettiği litrelik johnny walker’ın şişesine bakıp bir şeyler mırıldandı;

“Benden adam olmaz olum..”

Seri Katil denemeleri part bilmem kaç

Yeni romana başlangıç için denemeler vs..

Seri katil çıkarma çabalarım filan.