Yarım porsiyon Karanlık alabilir miyim.. Az pişmiş olsun

Burası çok karanlık ,

hele ki karanlık olan yer mezarlıksa iyice derin karanlık..

Onüç yaşlarında filandım. Çükümün ne işe yaradığını kavrayabildiğim , otuzbirin; otuzbir kere değil de akışına bırakılarak çekildiğini anlayabildiğim zamanlar.

Bir yakınımızın yazlığına Tekirdağ’a gitmiştik , Kumbağ tarafına. O zamanlar orası yazlık olarak sayılabiliyordu , şimdi git kumsalda götünü koyacak yer bulamazsın.

O yıllarda yaşanacak / gezilecek yerdi orası. Sessizdi. En önemlisi Trakyanın bütün güzel kızları oraya geliyordu. Onbeş yaşına kadar her yaz bir ay boyunca kesiştiğim bir esmer kız vardı. Bigün kafayı taktım , gidip konuşayım diye düşündüm. Bir şekilde dikkatini çekmeliydim. Gittim yerde ki gazoz şişesini kırarak koluma faça attım , enterasan desenler çizdim. Ertesi gün aradım / bakındım kız yok. Evini biliyordum , gidip bekledim bir saat kadar ne gelen var ne giden. Tabi bu arada façalı kolumu gizliyorum herkesten..

Niye gizlediğimi şimdi çok iyi anlıyorum. Aradan geçen onüç sene insan ruhundan hiçbir şeyi götürmüyor. Parmakları olmayan bir güzel kıza şahit oldum burada , eli cebinde gizliyordu elini. Kimsenin görmesini istemiyordu Tanrı tarafından yok edilen et parçalarını. Ama çok güzeldi , tüm insanlığın parmaklarını söküp koparırcasına güzeldi. Bir eli hep cebinde , göstermiyordu eksik parçasını ama görebiliyordum gözlerini , hep gözlerine bakıyordum. Sonra başka engeller gördüm. Kimi ayağını gizledi , kimi olmayan kulağını gizledi bir şapka parçasıyla , insanlar eksik parçalarını başka insanlardan gizledi.

Bir süre sonra bende gizledim , bütün insanlıktan gizledim kendimi. Hep kaçtım , kaçmayı denedim. Bazen ruhumda ki engeli görecekler diye ödüm koptu. Sakladım ruhumu tüm insanlıktan. Tüm bedenimi gizlemeyi denedim , bir cep olsa insanlığımı kaldırabilecek oraya girecektim. Bende çok büyük bir yere girdim . Karanlığa , sonsuz karanlığa..

O gün öğrendim ki gitmişler. Kolumda ki faça izlerini  aynı yerleri kayboldukça tazeledim. Bir sene boyunca kolumu çizdim. Bir sene sonra karşısına çıkacak ve acımı bir hediye olarak sunacaktım. Sundum da öyle oldu.Adı Ümmügülsümdü. Adını babası koymuş. Adını duyduktan sonra kızdan soğumuştum , ben daha farklı hayal etmiştim. Nedense dinlediğim Ferdi Tayfur şarkılarıyla birlikte o ismi söyleyemiyordum , bir yerde bir yanlışın olduğunu anlayıp hem kızı düşünmeyi , hem faça çekmeyi bıraktım. Bazen vazgeçmek için sudan sebepler bile yetebiliyor.

 Ama o yıl , yani tam ondördümde , çok daha değişik bir şey keşfettim. İçimde ki karanlığı su yüzüne çıkardım..

Yine kumu delme günlerinden biri , o zamanlar el değmemiş ya zıpkın gibi.  

Bir ses bir gürültü koptu birden. Herkes sese doğru koşmaya başladı , çok fazla kişinin koştuğunu sırtıma serptirdikleri kum tanelerinden anladım.

Kafamı kaldırıp baktığımda , yunus bisikletiyle birlikte bir kalabalık geliyor. Bir adam, sonradan öğrendim çocukluk arkadaşı ağıt yakıyor. Arkadaşı yüzme bilmediği halde yunus bisikletinden atlamış mı düşmüş mü öyle bir şey , sonuç olarak boğularak ölmüş. Getirdiler kumsalın oraya uzandı , şuan bile gözümün önünde o ölümle yaşam arasında ki durumu. Kumda bir iki öğürmeden sonra kesildi tüm nefesi ve sesi. Adam ölmüştü. Arkadaşı “ben ne diyeceğim şimdi daha yeni nişanlandı” deyip duruyordu. Karnı şişmişti adamın. Gidip yanına çöktüm , izlemeye başladım suratını. Sırtıma denizden çıkanların vücudunda ki su kalıntıları vuruyordu , her damlada ürperiyorum , sanki her damla boğuyor beni.

Dönüp denize baktım , hava akşamüzeri beşe filan geliyordu. Denize baktım kimse yoktu.Herkes saygı gösteriyordu Tanrı’nın büyüklüğüne. Herkes önünde eğiliyordu mavi deryanın bir canı daha yuttu diye. Sonra tuhaf şekilde denize girdim hızlı adımlarla.  Annemler arkadamdan sesleniyorlar “dur nereye gidiyorsun” diye.

O an o deniz onlar için bir katil , bir suçlu.Biliyordum ben mavinin masumiyetini. Ama görebiliyordum içinde ki ölü insanlarının haykırışlarını. Deniz öyle durgundu ki , dinlememi istiyordu ölü insan çığlıklarını. Dinledim / dinleyebildim. Ayaklarımın üzerinde on dakika boyunca ölü insan çığlıklarını dinledim. İnsanlar benim denize işediğimi düşünse de ben aldıklarının bıraktığı salyalarının birikimlerini çekiyordum yapış yapış tenime.

O gece niye bilmiyorum içimde mezarlığa gitme isteği doğdu. Gece oniki filandı sanırım. Yana yakıla mezarlık arıyordum. Çağırıyordu bir ses beni. Belki de o gün ölen adam çağırıyordu beni orada olmasa bile. Belki de bir emaneti vardı bende , onu diğer ruhdaşlarının alması için oraya gitmem gerekiyordu. Hiç düşünmeden gittim , ses verdim kafamda oluşan karanlık sese. Ne yaptığımı bilmiyordum , sadece nokya otuzüçonun yeşil ışığıyla mezarlık mezarlık dolaşıyordum. İçimde bir huzur , bir sessizlik oluştu. Yaklaşık onbeş dakika boyunca anıra anıra ağladım niye ağladığımı bilmeden.

İstanbul’a geldiğimde , büyükbabamın mezarına gitmeyi denedim. Doksanyedide göçüp gitti yıldızlar ülkesine. Bana hep o harçlık verirdi. O gittikten sonra , kimseden para isteyemedim çok uzun süre. Yine para istemeye mi gittim oraya ne için gittim bilmiyorum. Çok karanlıktı her yer. Ben olsam bende karanlık yapardım mezarlıkları , ama göremiyordum hiçbir yeri. O gün kayboldum mezarlıkta , yaklaşık bir saat çıkış yolunu aradım. Hiç korkmadım. Ağlamadım da. O gün anladım içimde ki karanlığı. O gün anladım Tekirdağ’da tenime yapıştırılan haykırışların ruhumu nasıl dizginlediğini..

Geçen arabayla takılıyoruz arkadaşla. Arabayı mezarlığın oraya çektim. Mavişimi ziyaret edecektim. Arkadaş “napıyon olum nereye” dedi.Gayet normal bir şekilde ;”mezarlığa , gelsene olum ne bekliyosun” dedim. Saat gece bir. “Manyakmısın olum girilir mi bu saatte dedi.” Hak verdim. Uyuduklarını düşündüm.

Sonra ağzından “karanlık , çok karanlık” dedi.

Sanki adımı söylemişçesine dönüp cevap verdim;

“Efendim..”