Terketme beni çocukluğum..

Bugün çok hoşuma giden bir şiire denk geldim internette.. Yazının altında yazan 'Ferihanaz' olarak görünüyor kendisini kutluyorum. Eğer rahatsız olursa paylaşımımı kaldırabilirim.
Çok sevdiğim bir bloğu takip ediyordum bugün ; Bubenmishim 
Oradaki bir yazının altına yazdım bunu ve sizlerinde bu yazıyı okumanız gerektiği hissiyati doğdu birden..
Birde eskimiş klasörde bulduğum çocukluk fotoğrafımı görüp içlendim..
Birazda tebessüm ettim :)
Smokinden hiç vazgeçmemişim :))

Hangimiz çocukluğumuzu özlemiyoruz ki..
Ben çok özlüyorum ..
O doğallığı , saflığı , hatta çocukluk sevdaları bile..

Henüz daha erken çocukluğum,
Gitme uzaklara.
Tükense de bütün ihtimaller
Ki ölümde buna dahil,
Yaşarken ölmekse de tek bildiğim;
Hiç açılmamış bohçalarda
Çok umutlarım var elimde değil.
Sakın ha terketme beni çocukluğum,
Bırakma beni yalnız;
İçime kan akıtıp gölgelesem de neşeni,
Kırsam da bütün oyuncakları,
Bir ben miydim ezen karıncaları.
Hem sonra;
Ev sahibinin bahçesinden
Yalnız iki küpeli kiraz çaldım ben:
Evcilik oyununda
Kulaklarıma küpe yapmak için.
Kulaklarıma küpe oldu hakikaten,
Çocukluğunu yitirmiş bir çift gözün
Şikayeti üzerine öğrendim bu oyunun
Ne yaman bir öğretici olduğunu.
Sahi biliyor musun çocukluğum
Artık saçlarımı kınalıyorum,
Beyazları kapatmak öyle kolay olmuyor.
Bak gülüyorsun işte duyuyorum,
Gülme bana.
Hala bulutların üzerinde uyumayı düşlesem de,
Uçurtmaların kuyruğuna takılmayı dilesem de,
Farkındayım çok büyüdüm.
Ve o gün gelince çocukluğum,
Müptelası olduğum şehirde
O mahzun caminin avlusunda
Öylece gördüğün vakit beni
Beyazlara bürünmüş,
Boylu boyunca uzanmışken beni bırakma
İyi bilirdik demeyi unutma!

Buda şarkı , konuyla ne alaka bilmiyorum ama iyi dinlettirdi bu yazıyla..