Saklambaç

“Bir insan daha ne kadar batabilir olum, şu haline bak” dedim, karşımda gülen gözle bana bakan Mustafa’ya. Bir şey diyecekti, vazgeçti. Yüzünde on saniye boyunca hem dünyanın en kahırlı insanını yansıtan hem de dünyanın en neşeli insanının sureti vardı. Bu ikisi bu dünya için çok fazla be! Bunun gerçekleşmesi imkansız* değil!
Bir nefes daha aldı amına koduğumun cigarasından. Dünyanın en korkak, en saf, en iyi niyetli insanıdır Mustafa bakmayın dünyanın gelmişine, geçmişine küfrettiğine. 

Zamanında önce çevremdeki sonra dünyadaki deli insanların delirme hikayelerini araştırdım. Hem de baya baya araştırdım. Bir roman yazmaktı bu araştırmamdaki sebep. Bir yetmiş sayfalık bir şey çıkardım, sonra vazgeçtim. Toplasan 2 gram aklım var, baktım o da götüm götüm gidiyor, dedim olum tolga dur, hakikaten dur. Sen onları anlayamazsın. Sen hakikaten kaybetmişleri anlayamazsın. Tamam, bana da çoğu insan deli der ama kısa bir mıknatıs görevi gören kafam aklımı az çok tutuyor düşüp gitmesin diye.
Bu ülke darbelerden darbe gören anaların ağıtları yüzünden bir türlü götü doğrultamıyor. Bütün ağıtların, işkencelerin ahı dolanıp duruyor etrafta sessizce. Mustafa’nın ailesi de onlardan biriydi. Önce babası, sonra abisi kayboldu. Babası bir daha gelmedi. Ne ölüsü, ne dirisi; hiçbir şekilde haber alamadılar. Abisi altı ay sonra eski bir pikapın içinde onaltı kişi ile birlikte getirilip köylerine atıldı. Kiloları gibi aklı da gitmişti Hüseyin abinin. Bir kuş sesinden bile korkar olmuş. Kapatmış kendini aylarca işkence gördüğü zindan gibi odasına. Bir daha çıkmamış oradan ölene kadar. Öldüğünü üç gün kimse anlayamamış. Sessizce ölmüş Hüseyin abi. Ölürken bile ses çıkarmamış. Kim bilir belki kendi sesinden bile korktu senelerce. Gördüğü işkenceyi bir türlü atlatamadı.

Zamanında kpss sınavına girdiğimde annem sosyal medya hesabından sürekli akp yanlı şeyler paylaşmaya, tayibin fotoğraflarını beğenmeye başladı. Kendisi de bir sol partiye üyedir. Sordum bunu ona. “Komunist komunist şeyler paylaşıyorsun oğlum, bir de benim yüzümden başın yanmasın.” Dedi. O seksenlerde yakılan ağıtlar, dökülen gözyaşları birden yüreğime oturdu. Tonlarca ağırlık hissettim bedenimin içinde. Bir şeylerden vazgeçmiş gibi dökülmeye başladım. Sanırım kaybettiğimizi ve boyun eydiyimizi ilk o zaman anladım.

Çocukların öldüğü bir dünya resmediliyor artık gözümüze sokula sokula. İnsanlar hala gülecek, eğlenecek şeyler buluyor buna rağmen / gülecekte. Her şey geçecek, unutulacak; ancak yerine yenisi gelince eski hatırlanacak. Suruç’ta parçalanan o genç yüreklerin acısı geçmeden nice acılar ekleniyor. Ağlayan hep analar oluyor. Küçük bir çocuk ölü bir balık gibi karaya vuruyor. Yok olduk biz, eskiyoruz; eksiliyoruz…

Sağ elinde tuttuğu Tuborg gold’u içmeyi denedi, ağzını tutturamadığı için yarısını omzuna döktü Mustafa. “Benim babam terörist değildi dimi moruk” dedim. “Değildi kardeşim” dedim. “Benim ağabeyim bir terörist değildi dimi” dedim. “Değildi kardeşim” dedim. “Peki niyeeeeeeeeeeee” diye uzunca bir bağırdı, peşine “biz neyiz peki moruk” dedi. “Bizler birer hiçiz kardeşim” dedim. Cigaralığa çok sağlam asıldı. Ayağa kalkmayı denedi, üçüncüde başardı. Gökyüzüne doğru bakıp bütün iç organlarını titrete titrete seslendi; “Orada olduğunu biliyorum Tanrım, sende haklısın böyle bir dünyayı bende yaratsam, bende gizlenirdim.” Dedi. Bana doğru dönerken düştü. Hiçbir şey olmamış gibi “sen Tanrı olsan saklanır mıydın moruk” dedi. “Saklanırdım kardeşim” dedim. “Sende haklısın” dedi. İkimizde sustuk. Gökyüzünden gelen ve ciğerimizi deşen o ağıtları dinledik.