bu da başlıksız oldu iyi mi

Zamanla aram hep kötü olmuştur. Kötü dediysem bir düşmanlık gibi değil bu. O beni yakalamak ben ondan kaçabilmek için uzunca yıllar didindik durduk. Sonra haliyle yorulduk. Niye böyle bir şey yaptım, beni buna iten neydi hiç düşünmedim. Belki düşünebilseydim aldığım nefesin hesabını vermekten usanabilirdim. Ya da nitelikli bir intiharla Shakespeare’e kafa tutarcasına kafamın içine bir bilye yerleştirebilirdim en barutlusundan. Zor değil, kaçış şifrem belli; - olmak ya da olmamak.. işte bütün mesele bu –

Sonra bir ihtimal kendimi dinlemeyi başarabilirsem bu sorunla baş edebileceğimi düşündüm. Voovv! Alın size big bang… Kafamın içindeki hangi evreni diriltti, hangi hücrelerin tanrısı oldu bilmiyorum ama, öyle bir patladı ki kafam… bir oluşum oldu, kara deliğin tanrıçası çıktı birden.

Korktum… Allah belamı versin ki kendimden korktum. Durağan bir durum bu. Bir eylem gereksinimi yok. Sağımda solumda – her yerimde kalıplaşmış şekilde duruyordu. Ve işte en büyük hatayı burada yaptım: kaçtım.

Bilemedim… kaçmak istediğim şeyin kendim olduğunu hiçbir zaman göremedim..

Etrafıma ördüğüm düşünce ağı beni yok etti. Her şeyi düşünebiliyor olmamın laneti bir fısıltı gibi sessiz sedasız beni içine çekti.

Çıkmak istiyorum. Dağılmak. Yok olmak. Lütfen. Thor’un çekici, Sisifos’un kayası.. Tanrılarım – Krallarım. Etrafımdaki, kafamın içindeki bu duvarları yok edin!

Dayanamıyorum…