Bir Bilebilsen..

Elimde ucundan tek ısırık alınmış pamuk şekeri.
şekerin sapıyla sol avuç içimi kaşıyorum. Avucumun içi Tanrı'nın yüzü gibi gaddar. Merhametli yanını görebilmek için odaklanıyorum elimde yazan yazıya. Tepemde martılar ağlıyor, Tanrı ben buradayım demese de en azından fısıldıyor. Karşımda batan güneşin huzuru beni ikna ediyor. "Tamam" diyorum "Tanrım, benimlesin biliyorum."
Haklı olarak kiminle konuşuyorsun diye çıkışıyor Başak. Hayatımın bütün özetini barındıran üç kelimelik bir çıkışta bulunuyorum; "hiç"
Gözleri avucumun içinde. Gözlerinin temas ettiği her yerde çiçekler açıyor, halklar barışıyor, bir bebek gülerek doğuyor.
Ama gel gör ki bilmiyor. Söyleyemediklerim dört elli bir canavara dönüşerek boğazımı sımsıkı sıkıyor.
Elleriyle tutup avuç içimi açarak yazıyı okuyor, gözleri gözlerime değince yine unutuyorum okumayı, yine unutuyorum kullandığım lisanı..
"Ne demek bu" diyor kafamda uçuşan martıyla aynı anda gülümseyerek.
Yine aynı kelimeyi dillendiriyorum; "hiç"
Başını omzuma yaslıyor. Yüreğimin icindeki bir kent özerkliğini ilan ediyor. Avuç içime bakıyorum, unutmayayım diye yazdığım "bir bilebilsen" yazıyor. Başına bir iç çekiş ekleyip dillendiriyorum;
"Ah, bir bilsen.."
Başak bana bakıyor. Baktıkça Tanrı gözümde iyice beliriyor.
"Bir bilsen" diyor, "âh be adam bir bilsen.."