Farzedin ki Alengirli Bir Başlık

Haydi, bir türkü söyleyelim

Susturulmuş türkülerin, en garip güftesiyim.

Bir tel versen, bir el

Duvara asılı bağlamanın hüznü bende ki..

Hiç unutulmamış gibiyim,

Hiç unutulmayan, hiç unutmayan;

Bütün hiçlerin katiliyim…

Arsız bir köpek gibi sevişiyorum iki durak arasında
İki dudak değse gökgürültüsü kopacak, biliyorum
Açılan şemsiye kapanmaz diyorlar

Yağmur da inceden bindirecek sanki,
'Durma kendini hatırlat' diyordu şair;
Ekliyordu - durma - göğe bakalım
Islanmakta aşka dahil mi?

Yoksa hiç yağmur sonrası doluya yakalanmadın mı?
Hiç uzaktan bakmadın mı insanlara,
yahut hiç kendinle sohbet etmedin mi?
Deli miyim ben, neyim
Sahi ben neyim?
Boş tren vagonunun uğultusu var kafamın içinde
Ağlayan bir çocuğun,
burnundan süzülen sümük gibi pervasız bu aralar zaman;
akıp gidiyor..

Unutulmuş muydum?
Bilmiyorum, unuttum gitti…

Hadi kalk bir çay içelim,
Sokakların ensesine işeyip
Dönülmez yolların tam köşesinde sevişelim

Çay diyorum, çay
Yalnızca çay içtiğimiz için sevişelim
Bir çay kaşığı yalnızlığına bürünüp
Kaderin bütün demlerini içimize çekelim

Sokakların dili / dini olmaz; demiştin
Haydi sokakları aşındırıp denize girelim
Boy veriyorum, izle beni; boy
Öfkem denizi aştı; boğuluyorum..
Bir el ver / bir ses
Kaderim kumdan yazılmış, demiştim.
Doyumsuz sevgi arsızları tarafından çekildi tüm hakikatlerim

Şimdi hakikatli bir şiirin
En görünmez gölgesine koşan
Firari kaçaklarız..
Gidemeyen adımlarımıza inat
Dört nala koyveriyoruz boşvermişliklerimizi..
Saati karanlığa ayarlamışız, vakit çok geç
Geç mi kalmıştık biz
Biraz da unutulmuştuk
Sahi, burası neresi?

Hayat bir vapur sireni kadar kısaydı halbuki
Şehrin kalabalığıydı,
Şehrin küfrü, korkusu
Bir martı ve bir simitti
ve beklemek hiç bu kadar yorucu olmamıştı – kalan vakti -

Sahiden biz kimdik?
Nereye gidiyorduk..
Adımlarını dinginleyemediğimiz
Atlar fingirdiyor kafamızın içinde
Koş ki yetiş diyor hayata
Koş o geç kalınan sonbahara..

Geç kalmışlık boktan demişti saatçi
Pili bitmiş bir zaman tünelinin mevsim geçidi yüzümüze vuran
Ben o sonbahar durağında inmeyecektim

Bitmez zannettiğimiz gecelerin koynuna teslim ettik kendimizi
Son plakta susunca
Bütün renklerimizi yitirdik
Ah Tanrım..
Hiç bu kadar ölmemiştim.

Şimdiki kadehim yarınlarımıza demişti kadın.
Susmuştuk..
Sahi, neresiydi orası?

t.yazıcı
30.05.2015
kadıköy iskelesi