Size Gerçek Palyaconun Hikayesini Anlatayım mı?

               

 Bizler insan ırkı olarak, insan olarak dünyaya gelmenin vebaliyle yaşadık / yaşıyoruz ömrümüz boyunca. Kusursuz bir şekilde donatılmış vücudumuzu bir zırh gibi kullanırız kimi zaman. Yani ne kadar canımız yanarsa yansın, yanmıyormuş gibi gösterebiliriz çok basit şekilde. Bunu sağlamanın en kolay yolu da gülümsemektir. Şairin de dediği gibi; “gülmek bir mermiden daha ucuz..”

Yine biz insanlara verilen en değişik duygulardan biri de duyguları gizlemektir. Yüzyıllardır var olan ve günümüze gelen hiç gülmeyen palyaçonun hikâyesini hepimiz biliriz sanırım. Zaten “Palyaço” kavramı anlatmak istediğim olguyu en iyi anlatan bir oluşum. Düşünsenize, ne kadar canınız yanarsa yansın, başınıza ne gelirse gelsin gülmek ve güldürmek zorundasınız her zaman..

Ayhan abi hayatımda gördüğüm en kusursuz palyaçoydu. Belki bu kavramdan haberi yoktu ama, öyle güzel dondururdu ki derdini kendi içinde, herkes bu adamı dertsiz tasasız biri sanardı. Hatta onu geçtim, insan onun yanında kendi derdini bile unuturdu. Ayhan abinin yüzüne baktığımızda bile içimizi bir huzur, bir neşe kaplardı. “Sikmişim dünyanın derdini” derdi devamlı. Çünkü başka türlü katlanamazdı yaşadıklarına, gördüklerine. Dünyanın sayılı fakirlerinden biriydi, bundan emindim. Ne kimseden yardım alırdı, ne de uzatılan yardımları elinin tersiyle iterdi. Evet, böyle karmaşık bir durumdu Ayhan abide ki. 

Bir şey vermek istediğimiz zaman, vereceğimiz şeye ihtiyacının olmadığını öyle güzel anlatırdı ki ikna olurduk. Hem de öyle böyle değil. Gider kendi kendimize veryansın ederdik, “niye böyle bir şeyi teklif ettik” diye.

Ayhan abinin bir diğer güzel özelliği de kurduğu cümleler.
İlkokul terk olmasına rağmen o kadar güzel seçerdi ki kelimelerini şaşar kalırdık. Bakın kendimden yola çıkarak söylüyorum, ikili diyaloglarda çoğu zaman karşımda ki söylenenin söylediklerini anlayamam, en azından hepsini. Hatta bazen gerçekten gerizekalı olduğumu düşünürüm bu yüzden. Ayhan abiyle konuştuktan sonra her seferinde bu tezimi yırtıp atıyordum. “Bak gördün mü Tolga” diyordum, “demek ki salak değilmişim. Sadece kafamda o kadar çok şey dönüyor ki aynı anda, kafamda ki ses mi konuşuyor yoksa karşımda ki insan mı anlayamıyorum.”
Ayhan abi konuştuğu zaman kurduğu cümleyi bırakın kelimesine kadar aklımda kalırdı. Hayatımda hiç bu kadar güzel koyan birini görmedim. Cümlenin içine “amına koyayım” ı öyle güzel eklerdi ki, ulan hakikaten koyasın gelirdi be. Bakın çok ciddiyim. Her seferinde kullanmazdı o erkeklerin gizli öznesi olan küfrü. Ama kullandığı zaman öyle güzel olurdu ki o cümle, derdin ki buraya o “amına koyayım” gelmezse bu cümle cümle olmaz, hatta hiçbir şey olmaz. Başka dilde bişey olur o iki kelimenin yanında ki kelimeler. Ayhan abinin o betimlemesi bir çam ağacı olurdu ve diğer kelimeleri kendi kökünün içinde kaynatırdı, ortaya da nefis bir cümle çıkardı.

İkibindokuz Ayhan abi için zor geçti. Bir oğlu vardı adı Yusuf, arada gelir Ayhan abiden para alıp giderdi, kimse ne iş yapar bir türlü çözemedi. Ayhan abiye sorduğumuzda da yine kelimelerinin ilizyonunu kullanır, bize sorduğumuz soruyu unutturur; akabinde farklı konunun tam ortasına bizi atardı.

İkibindokuz şubatta Ayhan abinin gecekondunun orayı polisler sardı, kimse ne oldu anlamadı. Beş dakika sonra Ayhan abi yanımıza geldi, o yüzüne bakınca keyiflendiğimiz adam gitmiş yerine bir tane zebani gelmişti. “Ne oldu abi, nedir durumlar” dedik. Bir sigara yaktıktan sonra yıllardır giydiği kazağının altından bir tane kağıt çıkardı, “amına koyayım yapacağın işin Yusuf” dedi. Cümlede o kadar anlamsızca koydu ki, belliydi bir bok olduğu. Anlattığına göre oğlu gece eve gelmiş, tavana kendini asmış, sabah uyanınca görmüş Ayhan abi oğlunu o şekilde. Elinin tersiyle vurduğu ve intihar notu olduğunu düşündüğümüz kağıdı ne polise verdi ne bizlere gösterdi. Tek bildiğim şey o kağıtta ne yazıyorsa Ayhan abinin laneti oldu, bir daha ne yüzü güldü, ne doğru düzgün cümle kurabildi. Tatsız tuzsuz bir adam oldu. Tam bir sene boyunca her gün kafası güzel gezdi.

İkinbinon kışı sert geçti. Ayhan abiyi Filiz Saha’nın orada en dipte duvar dibinde şarap içerken gördüm. Yanına gittiğimde “senin bir şarkı vardı ya, yaşanmadan geçen filan diyordu, neydi o?” “Müslüm Babadan Yıllar Utansın şarkısı abi, hayırdır” dedim. “Amına koyayım” ile başladı cümleye, “Yaşanmadan” dedi iki kere şarabından yudum aldıktan sonra, “Yaşanmadan geçen yıllar utansın” , “utansın abi” dedim. Şarabını uzattı, ufak bir yudum aldım ve mahalleye geri döndüm.

2 Şubat 2010 da mahalle karışıktı. Sordum ne oldu diye, söylemediler. Atladım arabaya Borusanayinin oraya götürdüler beni.  Hava buz gibi, insanın etini delip geçiyor sanki. Filiz sahanın oraya gittik. Gazete kağıtlarıyla üzeri örtülü biri vardı. Başucu şeritlerle çekilmiş. Yanına yaklaşınca, senelerce çıkarmadığı ayakkabısından ve başucunda ki şarabından tanıdım. Ayhan abi, tüm dünyanın amına koyarak 2 Şubat 2010 da donarak öldü. 

Yaklaştım iyice yanına, iki üst sokakta ki memur Yasin abi oradaydı, tanırdı beni. Bana bir kağıt verdi, açtım baktım. “Donarak ölmekten daha fiyakalı değil mi Baba :)” yazıyordu kağıtta. Gayrıihtiyarı “amına koyayım” dedim. Üşümiyeyim diye üzerine örttüğü yırtık paltosunu alıp üzerime attım, içime bir titreme geldi o an. Yanıbaşına çöktüm, şarabına baktım bitirmişti şarabı. “Ulan Ayhan abi” dedim. “Bir sefer de dibini görmeden bırakma be..”

Her yıl, 2 şubatta Filiz Sahanın oraya gider şarap içerim yasak olmasına rağmen.
Bir mont kapında gelin, herkese benden şarap..