İstanbul'u Dinliyordum

İstanbul’u dinliyordum,

Bir Eylül esintisiydi tenime vuran

Sararmış sarmaşıklar türemişti omza atılan şalların püsküllerinde

Yabani atlar refakat ediyordu hoşnutsuz gecenin sertliğine

Tek düze inmişti sanki bütün eyvallahlar,

Yara bere içinde kalmıştı ihtiyatsız çocukların âhları..

Ve hâlâ çoktular

Yok olmuştu çocuklar,

Belirtisiz isim tamlamaları eşliğinde kayboluyordu bütün umutlar..

İstanbul’u dinliyordum ve hüznüm kapalıydı parçalı bulutlu aşk kırıntılarına

Avuç içleri birbirine karışmış insanların teri idi ciğerimi zorlayan bu nem

Cümlelerim devrik

Ve ben üşüyorum demeye korkmuştum bir dilberin yanık fesleğen kokusu eşliğinde

İstanbul’u dinliyordum.

Hüznümü bir kapkaççı alıp kaçmıştı.

Boşa esiyordu türküler,

Sağımda solumda üşüşen sonbahar yaprakları anlamsız..

Şikâyetçiyim memur bey;

Hüznümü çaldılar..

İstanbul’u dinliyordum, gözlerim kapalıydı.

Hüznüm yok olmuştu

İyelik ekleriyle sevişiyordu tenim.

Açtım.

Kaçıktım.

Kaçmıştım.

Bir Orhan Veli şiiriydim,

Kör bir kuyuya düştüm.

İstanbul’u dinliyordum..

Kapalıydı göğün tavanı, su sızdırıyordu bulutlar

Ve bir şair ölmüştü,

Küsmüştü Tanrılar aşk şarkılarına

İstanbul’u dinliyordum,

Korkmuştum.

Üşüyordum.

Sessizdi her yer.

Her yer.

t.yazıcı
16.09