Dilek Taşı

Hayatımda sadece bir kere terk edildim. Gerçi terkedilmek biraz hafif kalır, ben siktir edildim diyeyim. İkibindokuzdu sanırım, ulan ne koydu götüme tekmeyi ya, durun durun sesli düşündüm. Neyse, ben böyle şeyleri becerebilen bir insan değilim. Ne gitmeyi bilirim ne kalmayı. Çok boktan durumdur bu. Hem de öyle böyle değil. Ortada sıkışıp kalırsın, ne sağa ne sola ileri-arkaya hiçbir şekilde gidemezsin. Bunun sebebi nedir diye hiç düşünmedim, bir de o’nu düşünmeyeyim değil mi.. Gerçi dur ya, bi düşüneyim bir ara bunu ben..

Acıyla, mutsuzlukla yoğrulanların kaderidir sanırım acı tat vermek. Bizim suçumuz değildir bu, bizi yoğuranların suçudur. Bir süre sonra iş öyle bir hâl alır ki; acıyla, mutsuzlukla beslenir oluruz. Mutluluğu köşe bucak ararız da ha, hani mutsuzluktan besleniyoruz diye bu o şekil davranma/tavır alma anlamında değil. Parça pinçik ederiz kendimizi mutlu olalım diye, götümüzü yırtarız “nerede mutluluk” diye diye.. Ama olur ya bir gün karşımıza çıkar o, ne olur bilir misiniz; tabi ki bilirsiniz. Ayaklarımız kıçımıza vura vura kaçarız ondan. Banyo ettikten sonra Ankara ayazını yemiş gibi iliklerimize kadar titreriz. Şaşırırız lan, öyle bakmayın. “Mutluluğu hiç görmedim ama biliyorum martılardan” diyor ya şair, o misal. Otuz yıl hiç deniz görmemiş birinin koca mavi deryayı görünce dediği ilk şey gibi; “vay amına koyayım, ne büyükmüş; insan burada kaybolur.”
Biz de kaybolmaktan korktuk. Denemedik mi? En azından denedik. Belki dedik; o tanrı, o gemi bir gün gelecek.. Ne mi oldu? El salladık.. Gidenin de kalanın da arkasından el salladık.

Bir güverte olduğumuzu düşünüp, kıyımıza yanaşacak gemileri bekledik. Ama bilemedik, güvertede bekleyen insan değil de, gidene sallanan siyah mendil olduğumuzu göremedik/bilemedik.
Hoçka kal dedik ama Hoşça kalamadık. Güle güle dedik ama ağlayan hep biz olduk. Kendine iyi bak dedik ama kendimize zarar veren hep biz olduk.

Bu şarkıyı 2009 da feysbukumda paylaşmıştım. Şarkı buydu ama söyleyen kimdi hatırlamıyorum. Bu gönderinin altına yazmıştı mesajı kız arkadaşım. “Hiç mi mutlu olmayı beceremeyeceksin, hep mutsuzluk..hep..hepp.. bıktım artık”
Noktası noktasına unutmam bana yazdıklarını. Öyle güzel terkedildim ki terkediliş şeklim bile nasıl hoşuma gitti anlatamam. Öyle işte.. He bir de geçen sene bir yazısına denk geldim, daha doğrusu ortak bir arkadaşım gösterdi feysbukunda yazısını.  Aynı şarkıyı paylaşmış, “mutluluktan bir haber ver dilek taşı” yazmış, altına da yorum olarak “şimdi anladım” demiş

Velhasıl, siz yine de anlamayın..
Mutsuzluğun / Hüznün tadını alanlar bir türlü bırakamıyor..
Bıraktırmıyor namussuz..