Déjà vu

Yirmibeş dakika sonra

Bak yine kendimle karşılaştım aynada. Ulan dedim töbe bismillah. Ne arıyorsun olum orada. Durdu , dik dik bakmaya başladı. Bazen dik dik bakarım ben. Aslında normal bakarım da neye normal dediğimi bilmediğim için her şey biranda anormal gelir. Aslında anormal olan bir şey de normal benim için. Birden durdum düşündüm. Ulan dedim , ne arıyorum acaba orada(bu arada dik dik bakmaya devam ediyorum he.) Sonra yine dedim insanlar çift yaratılır oğlum takılma bu kadar. Sonra baktım beni taklit ediyor pezevenk. Çocuk musun olum dedim sert sert. “Çocuk musun olum” dedi bana. Ulan taklit etme beni dedim bir tane çaktım suratının ortasına yumruğu(evde denemeyiniz). Baktım elim kanıyor. “Ne vuruyon lan” dedi bana , sesi titredi. Sesi titremeseydi bir kere daha vurabilirdim. Ama titredi. Kendimi titrerken gördüm. Acaba beni mi taklit ediyor diye bu sefer kendime tepeden aşağıya baktım(titriyor muyum diye). Yok titrememişim. Ulaaan yakaladım seni. "Geometri mi çalıştı len kasıkların" dedim. O ne öyle üçgeni yerleştirmişsin. Baktı bana. Ben bazen çok pis bakarım. Senin yüzünden dedi. Haklıydı ses etmedim. Oluruna bırak dedi. Hepsini bıraktım. Gittim duş aldım.

Elli dakika önce

Bazen yazacak hiçbir şey bulamıyorum. Yazdığım hikâyelerin birinin laneti varmış gibi geliyor üzerimde. Arada diyorum acaba bende mi bir karakteriyim bir kitabın. Başka türlüsü açıklayamaz az önce içeriye giren beyaz paçalı donlu beni. Gelip yanımda duran telefon şarjını alıp gitti. Olum bendim o ya. Yekten korkmuyor da değilim he. Bu aralar kendime o kadar çok rastlar oldum ki artık usandım. Derin bir nefes alıp dışarıya verirken o kadar çok şey çıkıyor ki o havanın içinde. Bazen tek bir nefesimin bile tüm dünyayı yerle bir edecek kadar büyük olabileceğini düşünüyorum. 

Komşuya verilip unutulan tornavida gibiyim. Bir yerin sahibiyim ama yokum. Oradayım ama değilim. Unutulmuş gibiyim. Kendimi unutuyormuş gibiyim. Kendime rastlasam ne derim acaba. Tornavida dedim de aklıma geldi. Acaba komşuya tornavida bıraktım mı ben ? yahu acıdım şimdi unutulan tornavidalara. Vay amına koyim ben bugün daha uyuyamam. Aslında üst üste içtiğim bu kahveler olmasa belki uyuyabilirdim. Ya da beynimin içinde sürekli uğuldayan o ses olmasa.. Ya da gözümü her kapadığımda gördüğüm o sahneler bir dakikalık bile yok olsa belki uyuyabilirdim. Ama uyuyamıyorum. Unutmak için içtiğimde unuttum bir şey daha vardı ; karaciğerim..

gardaşım!

Canım çok sıkıldığında açar film izlerim. Türü – konusu fark etmez. Geçen yine açtım izliyorum filmi. Önce emin olamadım gözlerimi ovuşturdum. Sonra bir baktım ben. Ha siktir! Ulan karşımda ekranda gördüğüm bendim işte. Tamam birkaç figüranlık yaptım ama böyle film filmde oynasam unutmazdım herhalde. İleri sardım aaaa ben. Geri sardım aaaa yine ben. Ulan bir de konulu film. Bildiğin damatlık filan giymişim. İnsanlar çift yaratılır derler de. Yahu insanın diğer ikizi doktor olur efenime söyliyeyim şarkıcı filan olur dimi. Benim ikizim porno yıldızı çıktı amına koyim!. Lan ben elaleme ne derim. Bir ikizim varmış , bizi aramış taramış bulamamış ; sonra yurtdışına çıkıp ekmeğinin peşine düşmüş(bu arada “ben” değil de “ikizim” olduğu kanaatine film ilerleyince karar verdim . pof! Hep bu küçükken giydirilen dar slip donların suçu! :( ) . Her şey tamamdı da bazı yerlerde tam duyguyu veremiyordu onu sezdim. Aslında ben olmadığımı birde o zaman anladım. Mimik önemli aga. Buradan ona fırça da atmak isterim ama üşeniyorum. Acaba mektup mu yazsam. Şimdi duygulanır bir şey olur. Zaten Türkiye de şair yetişmemesinin en büyük suçu da insanlar. İki güzel söz yazıyorsun ki şairler bir tek kendilerine yetemez ; tüm kelimelere yeter ve hükmederler. Bu yüzden karşısında ki değer verdiği insana lûgatında bulunan en güzel kelimeleri seçer de verir. Sana güzel söz yazıyor diye sana aşık filan değildir yani.Bak sinirlendim yine. Bak aklıma film de geldi yine bi kötü oldu bi şeyler oldu bana. Du bi elimi yüzümü yıkayayım (yersen)