Uzaktan bir ses geliyor. Önceleri bu sesi duyanlar alışık, tepki vermiyor. Odada bulunduğum benim dışımdaki dört kişi birbirine bakıyor. Gülünmeyecek bir şeye gülmek durumunda olanların takındıkları yüz ifadesine bürünüyorlar. Gülünmeyecek bir şeye gülünmeme surat biçimini de burada öğreniyorum aslında; çünkü öyle bir surat. Aynı ses bir daha çıkıyor. Bu sefer karşılığını hırıltılı bir gülümsemeyle veriyor dedem. Satı abla da eliyle gizliyor ağzını, keşke gözlerini de gizleyebilse. Diğer ikisi kim bilmiyorum, yabancı bir gülümseme var sadece yüzlerinde. “Yandım anaaam, yetişin” diyor üç yüz otuz iki numaralı odadaki adam. Dedemin hırıltısı geçince oda numarasını söylüyor, morfin yiyormuş her gün üçyüzotuzikideki ağrısı geçsin diye iğne oluyormuş, iğneyi yediğinde sözüm ona ağrısı iyice artıyormuş. Geldiğimi yeni görmüş gibi gözleriyle gülümsüyor, doğrulmaya çalışıyor. Kızım, diyor, niye zahmet ettin, bak Satı ablan burada. Okul çantamı yatağın karşısındaki buzdolabının yanına koyuyorum. Fermuarını açmamla anlıyor, hay yaşa güzel kızım, diyor, radyoyu getirdin emi?
Ya unutsaydım getirmeyi! Eyvah eyvah. Anteni görür görmez hahahah diye bir sevinç hırıltısı çıkartıyor. Hırıltının da iyi huylusu varmış, kötü huylusunu duyduktan sonra aradaki fark ayırt edilebiliyor. Sararmış mini buzdolabının üzerindeki küçük tüplü televizyonu gösteriyor. Şu zımbırtının da var anteni ama çekmiyor meret, diyor dedem. Sesi adamakıllı düzeldi. Sağdaki yatakta olan iki adamdan biri, yeşil gömlek kahverengi kadife pantolon ile oturan adam sesleniyor. Nuri amca, diyor, bunun yerini hiç kimse tutmaz, sen daha iyi bilirsin. Sesini ilk kez duyuyorum kendisi gibi. Sesi ve konuşma tarzı hep bir taziye havasında ya da ne bileyim, sanki birine tavsiye veren kişinin bir ses tonu gibi; muğlak. Dedem, radyonun antenini yukarı çekip kırmızı tuşa basıyor. Küçük bir hışırtıdan sonra kadın spikerin sesi duyuluyor. Bugün 24 Eylül, Libya'nın Bingazi şehrinde protestocular 11 Eylül'de ABD Büyükelçiliği'ni bastı. Olayda ABD'nin Libya büyükelçisi Christopher Stevens ile birlikte üç Amerikalı öldü.
Haberi beğenmemiş olacak ki bir tuşa basıp tekrardan hışırtılı sese dönüyor. Herkesin canı burnunda, bir kaos haberi duymak istemiyor tabi. Dedem bir tanrıymış gibi dünyalarını değiştirmesini bekliyorlar elindeki aletle. Duydukları ses bile yetiyor ferahlamalarına. Bir tuşa daha basıyor dedem. Heh, diyor bu sefer, aslında hepimiz diyoruz. Çünkü biliyoruz gelecek bir hikâye.
Hey canına yandığım adamı, diyor dedem türküye eşlik ederken. Dediydim ya sana Satı diyor, doksan dokuzda çıktı bak bu albümü. Kırklareli’ndeyiz, sorsan belki beni hatırlamaz ama elinde kahverengi bir defter bir şeyler karalıyor. Etrafında bir kalabalık var ki sorma. Biraz düşünceli, kimsede çıt yok. Hayır olsun üstadım, dedim. Oturuşunu düzeltti. Bir heyecan yaptım ki sorma. Estağfurullah emmim, dedi, bizimki tatlı düşünce. Kasete isim bulamıyoruz. Herkesin gözü bir defterde bir hemen yanında duran bağlamada. Sanki iki tıngırdatsa isim kendiliğinden çıkacakmış gibi. Biri seslendi arkalardan, babam, seher vakti gelir aklına, bir çay daha verem sana. Gözü aydınlandı mübareğin, hay yaşa, dedi. Seher Vakti Çaldım Yarin Kapısını var bir dene. O uyar bak, Allah söyletti. Bir cigara yaktı, iki nefeslenip attı elini bağlamasına. İnanır mısın Satı'm, zannedersin dünya durdu, öyle bir sessizlik. Desem ki herkes nefesini tuttu inan bak. Bir söyledi ki sorma. Cigarasını söndüren bir dene daha yaktı. Çayı bitiren bir dene daha söyledi. Peşine de fotoğraf çekindik, dur bak.. bir öksürük tutturdu uzunca. Doğruldu. Satı abla çıkardı çantasından fotoğrafı. Önce yeşil gömlekliye gösterdi. Seçemediği için mi çok duygulandığı için mi bilmem uzunca baktı. Yanındaki renkli gözlü adam çok üzerinde durmadı fotoğrafın. Ben bir kez daha baktım o yeşil örtülü masanın etrafındakilere ve Neşet Babanın duruşuna.
Anılarını anlattıkça duygusallaşıyor. Bir yandan türküsünü mırıldanıyor, “Dereler çağlar oldu gözlerim ağlar oldu gelmedin yıllar oldu böyle olur mu.”
Gözleri bir bilinmezi arar gibi odanın içerisinde dolanıyor. Bak, diyor renkli göze doğru. Nasıl sevmişsem adamı hastalığımız bile aynı. Aklına gelmiş olacak ki sondasından sarkan yarıya kadar dolu idrar torbasına bir göz atıyor. Hararetli bir öksürük daha yakalıyor. Endişeleniyorum bu sefer, Satı abla su veriyor bir yandan bana yarın için tembihte bulunurken. Hamilelik iznine çıkan bir öğretmen arkadaşı için de ikinci sınıfların dersine girecekmiş sabah. O yüzden biraz geç kalacakmış. Satı abla sınıf öğretmeni, isminin hikayesi bilindik aslında. Erkek beklenen kız çocuğunun hazin isim yapıştırma hikayesi. Herkes gittikten sonra biyoloji ödevimi yapmaya koyuluyorum bir yandan dedemi dinlerken. Annemin gelmemesini iyice tembihliyor. Babamla son konuşmamızı tekrarlatıyor. Ne yapsın, diyor, içini çekip, ekmek parası, gurbet. Peşine aklımın kesmeyeceği birkaç siyasi şey daha söylüyor ama bana söylemediğini biliyorum. Sanki o anı beklermiş gibi Neşet Ertaş’ın her türküsü çıktığında onunla ilgili hikayesini anlatıyor. Biri öyle saçma ki, hikâyede hem dedemin hem Neşet Ertaş’ın olmasının sebebi aynı trende olmaları. O kadar. Bir adam vardı, diyor dedim. Gerçek bir uykusuzdu. Habire cigarasını tüttürür, Neşet Ertaş dinlerdi. Memurluk zamanından, Sivas’tan arkadaşıymış. Zamanında Kırşehir’de bulunup bir kere üstada denk gelmiş. Demesi o ki bu adam sürekli sigara içer, babayı dinlermiş. Aynı trendelermiş o zaman, arkadaşına demiş gidelim de iki laf edelim, diye. Gitmemiş. Sebebini de dememiş. Kederlenesi varmış da Neşet Ertaş vesile olmuş demişler.
Sabah kapı tıklama sesine uyanıyorum. Dedemin yüzüne baktığımda gözleri yarı açık, uyuyor mu, uyanık mı belli değil. Korkuyorum. Kapı tıklatma sesi daha yakından geliyor. Sese irkiliyor dedem. Bu sefer daha çok korkuyorum. Üç doktor bir hemşire giriyor odaya gülümseyerek. Doktorlardan gözlüklüsü yandaki boş yatağı gösteriyor, gelmedi diyor sarışın olana, gelmeyecek de herhalde. Yazık diyor sarışın. O da hemşireye bakıyor. Hemşirenin de o an üzülmesi gerek gibi üzülüyor. Acının aktarılma hızını orada görebiliyorum. Açıklama gereği duyuyorlar bize. Yandaki yatağın sahibi eski hastaymış. Çok önceleri tedavi olmuş ama hastalığı nüks etmiş. Gelmemiş tedaviye. Hemşire sinirleniyor, kendisini düşünmüyorsa o güzel hanımını çocuklarını düşünür insan. Gözlüklü olan eline günlük kan tahlili sonucunu alıyor dedemin. Ben uyurken gelip kanını almış olmalılar. Nuri amca, diyor acıyı en sessiz aktaran diğer doktor. Maşallah, trombositin yükselmiş, bağışıklığın biraz düşük, maskeyi ihmal etme olur mu. Sarışın olan hemşireye antibiyotiğin yapılıp yapılmadığını soruyor. Yapılmadığını öğrenince seviniyor. CRP’si kendiliğinden düşmüş, bu iyi bir şey diyor diğerine. İltihap kurumaya başlamış. Çok anlamıyorum ama sonuçlar iyi sanırım, keyifleniyoruz hep birlikte. İmkânı olsa yakacak bir sigara, görüyorum, gözleri bir şeyler arıyor. Açayım mı televizyonu diyorum, bir şeyler izleriz. Olur, diyor, senin de canın sıkılmasın kızım.
Hep aynı şeyler diye söyleniyor. Haber kanallarına doğru geç bakayım derken, bir haberde takılı kalıyorum. Belki de sadece üç saniye filan. Görmemiştir diyorum, görmemiştir. Geçiyorum hızlı hızlı. Bilinçsiz basıyorum tuşlara. “Mute” yazıyor, “digital” filan yazıyor. Ne olduğunu bilmiyorum. Tek dileğim elimdeki kumandanın zaman makinesi görevi görmesi ve benim zamanı geri almam. Hop hop diyor dedem yanık sesle. Ah diye bir ses çıkıyor içimden. Size yemin edebilirim bu ses ağzımdan değil yüreğimden çıkıyor. Geri gel hele kızım, diyor dedem. Geliyorum. Aynı kanal değil ama farklısı.O da aynı haberi veriyor. “Ünlü halk ozanı Neşet Ertaş vefat etti. Ünlü ozan 74 yaşında İzmir'de yoğun bakımda tutulduğu hastanede…” devamı gelmiyor bende. Sonrası bir kulak çınlaması gibi bir şey. Tek duyduğum ses “vah vahh” oluyor. O kadar çok tekrarlıyor ki bunu, belki de kendi içinde bir türkü bu, üstadının bir türküsü. Belki de ağıt. Yakıyor çünkü, değdiği, dokunduğu her yeri yakıyor yanık plastik gibi. Hemşireyi çağırıyorum bir koşu, ne dediğimi hatırlamıyorum ama. Geliyorlar gözlüklü doktorla. Bir şeyler konuşuyorlar ama dedim ya kulak çınlamasından başka hiçbir şey duymuyorum. Annem geliyor, Satı abla geliyor. Bir ara yeşil gömlekli de geliyor, dedeme bir şeyler diyorlar ama o sadece vah vahh diyor. Yirmi Yedi Eylül’müş o gün. Kulak çınlamam geçmiş. Geçmiş de gitmiş bir ozanın yanında komşu olmuş. İki gün dayanabilmiş. Kansere, kemoterapiye direnen bu ihtiyar Neşet’inin yokluğuna dayanamamış. Sarmışlar dedemi, götürüyorlarmış. Annemi görüyorum, dedemin başında. Elimde dedemin fotoğrafı babayla olan. O kahvedeki masa örtüsü ne çok benziyor tabutun üzerindekine. Gülmek isterken öksürüyorum. Aynı dedeminki gibi, hırıltılı. İyi huylu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder