Beni Yalnızlıkla Korkutamazsınız

Beni yalnızlıkla korkutamazsınız.

Aşkla korkutabilirsiniz ama. Bir tık daha ötesine gidip ilgiyle, şefkatle, hatta önemseyerek. Uzun uzun cümleler kurabilirsiniz mesela, ya da bakabilirsiniz bir türkü uzunluğuyla korkutmak maksadıyla olmasa da.

Ama korkutursunuz yaramı gördüğünüzü belli ederseniz ya da sevdiğim bir şarkıyı mırıldanırken eşlik edip.

Sevdiğim türküleri bir bir seslendirerek ya da mırıldanırmış gibi yaparak korkutabilirsiniz beni. Şayet girmişse araya yalnızlık yahut belirtmemişseniz iyelikleri korkmam ama.

Bana beni görmezden gelerek iyilik de yapabilirsiniz. Yokmuşum gibi. Velev ki beceremezseniz görmezden gelmeyi, yanımdan geçerken bir posta memuru kararlılığıyla hızla dokunup amma velakin hissettirmeden geçebilirsiniz. Beni bakışlarınızla korkutabilirsiniz ama rüzgarınızla asla.

Beni yalnızlıkla korkutamazsınız.

Diriliş

Uzun uzadıya cümlelere gerek yok. Beceriksizliğinin suçunu şarkılara atmaktan vazgeç. Hem sen söylemiştin, hatırla; iyi başlangıçların kralıyım her zaman demiştin. Hem belki bir suçlu aramayı bıraktığın anda dönebilir rüzgarın yönü sana. Vazgeç artık rüzgar yüzüme vurmuyor diye rüzgarın vurduğu yönü aramaktan. Dön bak, hemen arkanda senin. Baktığın yer ile gördüğün yer arasındaki uçurumu benim gibi görebilsen eminim endişe edersin insan ırkı için. Ne büyük bir kara deliğe meydan okuyorsun dersin. Sonra gülersin. Bir kara deliğe dönüşenlerin anlayabileceği şekilde gülersin. Anlamayanlara kızmazsın ama. Demişti ya hani “sana kızmıyorum ama,” peşine eklemişti, “senin suçun yok, sakın kendini suçlama.”

Çaresizliğin anlaşılmıştı işte o zaman. Anlaşılmamak tükenmek bilmeyen bir tükenmez kalem senin için, bilirim. Anlaşılmanın nesli tükenmekte olan sıfır beş uç kadar sıradanlaştığından şüphem bile yok. Ne korkunç geliyor dimi sana anlaşılma ihtimali. Çünkü biliyorsun tek dayanağın olan o soru işaretinin cevabı bir gün çıkacak ortaya. Çünkü biliyorsun, yaşamaktan duyduğun muhteşem hazzı itiraf etmek zorunda kalacaksın geride kalanlara….

“Kiminle konuşuyorsun bakayım aynanın karşısında” diyor. Asiye diyor. Aynadaki gözüme değil de kafamın arkasından gözlerimin içine bakmaya çalışan Asiye diyor.

“Kendimle” diyorum. Ben diyorum. Yirmi bir dakikadır aynanın karşısında kendimle konuşan ben diyorum.

“Ne konuştun da beni yeniden dirilttin, son hikâyende itiraf edip silmiştin ya beni” diyor. Asiye diyor, sözcükler ağzından kanlı çıkıyor.

“İhtiyacım var” diyorum. Ben diyorum karşımda tekrardan dirilen Asiye’ye içimdeki öfke topluluğunu kusmadan önce.

“Bu sefer kolay kolay gitmem” diyor. Asiye diyor. Aynadaki gözlerime bakıyor. Gözleri gözlerim oluyor. Gözlerinde kendimi görüyorum.

“Hoş geldin” diyorum. Ben diyorum. Az sonra Asiye’ye kurdurtacağım cümleyi bile bile diyorum.

“Çok yalnızsın” diyor.

Asiye diyor.

O söylüyor ben yazıyorum.

Başlıksız Şiir Bilmem Kaç

Düşmeden bilemezsin demişlerdi,

Derenin kenarları yosun tutardı

Derelerin olduğu vakitti tabi

Su gibi sahip çıkardık gençliğimize

Gidişlerimiz durulmadan

Sığınırdık bir mazgal kapağı gölgesine

Benden önce gölgem düşer demişti (bir kadın)

Sere serpe serilen

Yalın ayak ürpertiliği çöken gecelerde

Sevişmeyi sanat sayardık

Tek perde sürerdi, tek soluk

Terimiz kurumadan

Kapatmaya çalışırdık ceryan yapan yanlarımızı

Bir ah etsek bir dağ yıkılıyordu

Bir eşkıya ölse bizden soruluyordu

Sağ çıkmıştık biz bazı kapılardan (o zaman)

Bazı kapı kirişlerini kırdığımız doğruydu

Vahşi hayvanlar gibi kaçardık

Gidişlerimizin bir anlamı olurdu

Bolca küfürlüydü her şey

Tuzu fazla kaçmış çorba gibi iç yakardı haykırışlarımız

Ve bir zamanlar çay demlerdik

Hayat memat meselesi gibi titiz davranırdık bu konuya

İçmezsek ölmezdik, ölmek için içtik

Kaç demlikte sabahladık (kim bilir)

Güneş etimizi yakardı,

Etimizin yandığı bir mevsimdi demek

Horozlar uyanmadan sevişirdik

İçindeki ölü horozları sayardın seslice

Tenin mayhoş koktuğu vakitler

Dere kenarında çimerdik (dereler hala var dimi?)

Bütün dualarımız cenabetti

Ve biz alışırdık kaçak dövüşmeye

Bir Tanrı vardı peşimizde

Korkardık da kaçmazdık

Islak odun gibi küf kokardı nefesimiz

Orhan Veli okurduk, ağlardık

Turgut Uyar’ın dizelerine sererdik günahlarımızı

Can yaktık mı ah derdik

Sırf âh’ı duyabilmek için basardık nasırlı ellere

Şiirler yazardım yollara,

Yollar sana dönüşür, beyaz çizgiler çekerdim ufka doğru

Batan güneşi sen yapardım ve beklerdim geceleri

Geceleri beklemenin bir anlamı olurdu

Şiir yazardım karanlık rüzgara

Sırf seni getirsin diye,

Sabah ezanına kurardım alarmımı

Bir süre sonra,

Her Allah-u Ekber seni hatırlatırdı,

Daha bir duygusal dinlerdim ezanı

Sanki senin sesin daha güzeldi he?

Ben şiir okurdum, sen kaçardın

Salyalarım akardı kalçaların tenime deyince

Bütün kokmuş yanlarımı vururdun yüzüme

Oysaki bilirdin,

Bir çay bardağı kadar su yeterdi beni silip süpürmeye.

Ve ben yine şiir okurdum,

Sen Tanrıdan korkardın.

Kitaplar yakar, dualar dağıtırdım yokluğunda.

Sırat köprüsü kadar uzundu içimdeki âh’lar,

Ve ben yine şiir okurdum,

Sen yoktun.

Sen korktun.

….kaçtın

 t.yazıcı

Radyo Yayınım - Eksi Bir - Tekrardan Aktif

Geçen sene on iki hafta boyunca sürdürdüğüm radyo programım 'Eksi Bir' tekrardan başladı.

Her çarşamba Radyo Altınbaş'ta 21:00 da sesim mutsuzluğunuzu hüzne çevirmeye geliyor.

Beklerim.

Adres: http://radyo.altinbas.edu.tr 

EYLÜL

Bir not defterime bir bana, bir bana bir not defterine…

Söz istemeyen anların birinde değildik. Belirgin birkaç cümlenin belirebilmesi için belirtili cümlelerin çıkması gerekti.

İzmir’e yeni gelmiştim yine bir kaçış belirtisi olarak. Kendime her zaman itiraf ettiğim ama hiçbir zaman kendimi inandıramadığım bir olaydır bu. Şehir / Ülke değiştirmekle kendimden kaçabilirim diye düşünmüştüm. Kızmıştım yine kendime, veryansın etmiştim lâkin yine kendime söz geçirememiştim.

İzmir Alsancak’ta kordondayım. Yaşım yirmidokuz ama rıhtıma yayılıp güzel şeyler düşünebilecek güçte hissetmiyorum kendimi. Rıhtıma boylu boyuna saran, denizle karayı birleştiren bir tahta parçası üzerindeyim. Dalgaların bazılarının hiddetinden oturduğum yer adamakıllı nemli durumda. Kıçımı düşünecek yaşı da geçmişimdir herhalde.

Madem gelmişim birkaç acemi çapkınlık bir de yeni kitaba biraz malzeme çıkardım mı iyidir diye düşünüyorum içimden. Bir yazanın en büyük korkusu kendi gerçekliğini kaybedip tamamen hayal dünyasına dalıp gitmesidir. Bu duygu öyle de tatlıdır ki kaybolacağını / yok olacağını bildiğin halde kapılıp gitmek istersin bu hayal deryasına. Burada seni güttüğün amaç dürtükler. Sırf egomu tatmin etmek için yazma serüvenine başlamadım ben. Ölüm kalım meselesiymiş girerim her yazıma, her cümleme. Bu yüzden ödüm kopar yarım bıraktığım hikâyelerin bir gün kapıma dayanıp beni boğacağından.

İzmir Kordondayım. Hava insan etini ısırıyor ama acıtmıyor. Tene tatlı bir kaşıntı hissi veriyor ve kaşıyıp o anın bitmesini hiç istemiyorsun. Etrafıma bakıyorum, bulunduğu metrekarede tek başına oturan bir benim. Hoşuma gidiyor bu durum, uzun süre sonra bulunduğum yerde ilk kez gülümsüyorum. Az evvel kurduğum cümleyi tamamen yıkan bir şey oluyor, yanıma biri oturuyor. İki yalnız yan yanayken yalnız olabilir mi diyorum içimden. Yanıt vermiyorum. Önümdeki maviliğe bırakıp gidiyorum bu soruyu daha sonradan kurtarıp cevaplayabilmek için. Yanımdakinin bir kadın olduğunu anlayacak kadar iyi koku alabiliyor burnum. Yanımdaki kadının beni izlediğini anlayacak kadar da kavrayabiliyorum. Otuz diyorum içimden, otuz saniye içerisinde dönüp bir şey diyecek. Elimdeki küçük not defterinin arasına kalemimi yerleştirip bekliyorum. Saniyeleri tabii ki saymıyorum ama eminim ki otuzu geçmeden bir ses işitiyorum.

“Selam” diyor gülümseyerek, harfiyen tekrarlıyorum yüzümdeki gülümsemeyi de benzetmeye çalışarak.

Gözleri elimdeki not defterine takılıyor. Kaşlarını kaldırıp “yazar mısın bakayım sen” diyor. Az önce attığım gülümsemeyi yenileyip “yazanım” diyorum. Az önceki gülümsemesini bir tık arttırıp kıkırdıyor. Gövdem gövdesine birkaç derecelik açıyla biraz daha dönüyor.

“Niye geldin bakayım İzmir’e” diyor,

“İzmir’e geldiğimi nereden biliyorsun” diyorum,

“Genelde böyle olur, İzmir yeni hikâyelerin şehridir” diyor,

“O zaman bende bir hikâye çıkarmalıyım sanırım” diyorum gövdemi denize doğru tekrardan çevirirken. “Ancak vaktim yok, gideceğim” deyip olası cümlenin önüne bir set kuruyorum. Bana doğru biraz daha yaklaşıyor. Muhtemelen öpecek diye eksenimi tekrardan çeviriyorum. Aklıma otelin yakınlığı gelip bir tık da heyecan yapıyorum.

“Ama çok kısa sürede aklından geçirdin” diyor, sendeliyorum.

“Yok canım” diyorum, “bir şey geçirdiğim yok sadece ne yapmaya çalışıyorsun anlamaya çalışıyorum.”

“Hikâye çıkarmaya geldin madem elin boş dönme” diyor. Ayağa kalkıp telefonunu denize doğru fırlatıyor. Denize doğru hamle yaparken eteği havalanıyor. Yaptığı hareketten ziyade görünen iç çamaşırına bakıyorum.

“Eee hikâyemi bu şimdi” diyorum bıkkın bir ses tonuyla.

“Hikâye” diyor, “hatta bunu da yaz. Tarih 19 Eylül, günlerden Salı. İzmir Alsancak’ta kıvırcık kızıl hatun sevgilisinden ayrılık haberinden sonra telefonunu denize fırlatıyor ve diyor ki, madem onun sesini bana duyuramayacak ne işe yarar bu meret. Ve sonuna da ekle, hep mi Eylül’e gelir be, hep mi..”

Çantasından çıkardığı uzun slim sigarayı güçte olsa yakıyor. Hiçbir şey demeden gidecek diye iddiaya giriyorum kendimle. Kazanıyorum da. Yalnız giderken arkasından sesleniyorum, “adın ne senin deli kız” diyorum. Dönüyor gülümseyerek, hatta kahkahanın bir tık ötesi desem yalan olmaz.

Az evvel ki cümleyi kendisi kurmamış gibi söylüyor, “adım” diyor, “adım Eylül.”

İyimser Bir Gül

Yok diyorum işte, anla. En hakiki cümlelerimde de en baştan savma kelime yığınımda da var bu hüzün, engel olamıyorum. Kaybetmek, üzerinde defalarca düşündüğüm ve bir sebep sonuç çıkarayım diye kafa patlattığım bir döngü bende. Kaybolmak istedim, yok olmak. Kayıp oldum, yok olamadım.

Demiştim sana hatırlarsan, iyi başlangıçlar konusundaki başarım bazı din ve bilim adamlarını kıskandırabilir. Hatta sırf bu olguyu kitleleştirmek için bir kitap bile yazabilirim en kutsalından. Bilirsin, her başlangıç bir sonun habercisidir. Benimle olan herhangi bir başlangıç için sonu görmeye gerek yoktur, bizzat tanışınca bir sonla karşı karşıya kalındığı at gözlükleriyle bile görünebilir.

Sorarlarsa neysin, neyi başarabildin diye göğsümü gere gere cevap verebiliyorum ama. Koca bir hiçim. Hiçlik kavramını türevlerine ayıracak kadar hiçim.

Avunmak avutmaktan her zaman daha kolay tabi. Şimdi ne yalan söyleyeyim bazı konularda kolaya kaçmak gibi çılgın huylarım da yok değil. Bunu bir yılgınlık belirtisi olarak görmeyelim. Yorgunlukla yılgınlık arasındaki o sevimsiz ama pozitif yöndeki o ince çizgi. Çünkü avunmak hayal kurmayı gerektirir, ümidi doğurur bir nevi. Şöyle hayatımı keskin bir tartıda tarttığım zaman da sağ kalan kısımların besleyicileri olarak hep umut ve ümit çıkıyor karşıma. Bu ikisi bir birey olsa elbette elimin tersiyle iterdim lâkin bu ikili Neşet Ertaş türküsü gibi es verdiriyor hayata.

Ve mutlu oluyorum len…
Hayatından çıktıklarımdaki toparlanışlarını gördüğümde, inan mutlu oluyorum.
Geldi geçti-yim çünkü ben hayatınızda. Oldu bitti.
Bir türküde hatırlanırım, bir şiirde. Bir gökyüzü olurum… Bir şekilde çıkarım yine evet, ama hüzünle çıkarım. Gülümsetici bir hüzün olmaz bu. Can yakar. Ah ettirir. Ahlar ettirir. İç çektirir.

Ayrılık çıkmasın elbet ama, çıkarsa da iyiye varanlar çıksın hep.
Neyse, bilirsin pek severim aşağıdaki sözü. Dert etme, iyiyim ben…

Dert etme iyiyim ben, ara sıra mahşer ara sıra yaşama hırsı

Her Ayrılık Sonbahara Çıkarmış

Bazen böyle olur işte. Her şeyin ters gittiğini düşünüp, o tersliğin kendin olduğunun farkına varırsın. Sen ne kadar yolunda gidersen git, yolunda gittiğin şeyler bir şekilde hep ters döner.

Hava karanlık ya da bilmiyorum gözlerime bir perde de indirmiş olabilirim. Bazen öyle olur ki, çevremde milyon tane insan olsun hiçbirini görmem. Bakarım ama görmem. Bazen de kendimi dağa taşa vururum birini görebilmek, göz teması kurabilmek için, kimseyi göremem.

“Yine ne haltlar karıştırdın” diyor Asiye. Düşünüyorum o an. Düşünmem gereken onca şey varken aralarından cımbızla ayıklayıp seçiyorum tabii ki. Büyük puntolu bir soru işareti iniyor tepeme, üzerinde’ kim’ yazıyor. Soru işareti ile ‘kim’ i ayırıyorum. Soru işaretini üç harfin sonuna koyunca bir anlam oluşuyor. Sonra oluşan o anlamı bir sıfatın yanına getirmek için düşünüyorum. Karşıma Asiye çıkıyor. Elmacık kemiğiyle Asiye, burnuyla, gözleri dört defa laciverte çalan Asiye düşüyor. Kim diyorum, peşine ekliyorum, kim bu Asiye. Düşündüğümü algılamak gibi bir özelliği var bu kızın. “AVM’den aldım seni, aynı katta kırk kere tur atmışsın, iyi misin” diyor. Üzerime beton gibi çakılan soru işareti ve destekçisi karşımda öylece duruyor. Seslendiriyorum, kim? diyorum Asiye’ye doğru, birkaç defa tekrarlıyorum. Soruma soruyla karışık vererek üzerime yığılan kipin üzerine bir toprak daha atıyor Asiye. “Kim, kim yahu? Ne diyorsun, kendine gel üzme beni.”

“Sen kimsin?” diyorum, niye diyorum ki niye, niye, niye soruyorum bunu.

Bakıyor bana iki gözüm. İki gözüm gibi bakıyor, bütün dünyam karşımda beni izliyor. Dünyamı görüyorum.

“Ah” diyor sağ eli sol kolumu tutup beni bir yere götürmeye çalışırken.

“Ah, yine mi ilaçlarını içmedin sen?”

Yaklaşıyor yanıma, elmacık kemikleriyle elmacık kemiklerimin temasına adamakıllı kısa bir mesafe kalıyor. Kokusu çok gitmek istediğim ve hiçbir zaman neresi olduğunu bilemediğim yer gibi kokuyor. “Yine mi içtin, niye yapıyorsun bunu kendine” diyor. Sesi kızgınlıktan kırgınlığa o kadar kısa sürede geçiyor ki geceyi gündüzü karıştırıyorum, somut bir jet-lag etkisi yaratıyor bende, sendeliyorum.

Telefonunu çıkartıp bir şey okutuyor bana. “’Her Ayrılık Sonbahara Çıkarmış’, bu nedir” diyor, “neden yolladın bu mesajı bana.”

Mesajı okuduktan sonra iniyorum tekrardan yer yüzüne, hayata.. “Kitabın ismi Asiye” diyorum. Zihnim bir ampul gibi parlıyor. Pusuya yatmış, gizlediğim her şey birden gözlerimin önüne geliyor. “Beni de bitiriyorsun he” diyor. Kafa sallayarak cevap veriyorum, “yazdıklarım arasında en çok sende takılı kaldım, doğrulamıyorum.”

“doğrulmak istemiyorsun çünkü” diyor sol kolumu hala tuttuğunun farkına varıp ağır hareketlerle bırakırken.

Yüzü asılıyor sonbahar bakışlımın. Olması gereken bu diyorum içimden. O sadece bir karakter ve buna yenilmeyeceksin. Onun olmasını istediğin kişi olmaya doğru gidiyorsun. Yazmıyorsun, içiyorsun, çok fazla düşünüyorsun, insanlardan kaçıyorsun. Yavaş yavaş uzaklaşmaya başlıyor Asiye’m.  Oluşturduğum karaktere yazdığım ilk hikâyedeki bir repliği söylüyorum; “Asiye” diyorum, “seninle karşılaşacağımızı bilseydim başka türlü yetiştirirdim kendimi.”  İyice beliriyor Asiye, sesi daha canlı ve gür çıkıyor. İki kolumdan tutup sallamaya başlıyor beni. Uyanıyorum.

“Heyy” diyor, biri, Asiye diyor. Uyandım.

“Kabus mu gördün, ne gördün” diyor yarı uykulu bir şekilde kafasının yastıkta yarattığı boşluğu düzeltmeye çalışırken.

“Enteresandı yahu” diyorum,

“Sözde ben yazardım ve sen benim hayali kahramanımdın. Seni bir kitap halinde yazsam zihnimden silineceğini düşünüyorum.”

Suratımı elimle yokluyorum. Hayattayım. Rüyada gördüğüm kitap ismini unutmamak için not ediyorum. 

Cızırtı

Zaman geçiyor köşemizden kıyımızdan. Bu bizi ayakta siken düzene alıştık mı hoşumuza mı gidiyor bilmiyorum. Zaman geçti köşemden, kıyımdan. Beni siken bu düzene alıştım mı yoksa artık hoşlanmaya mı başladım bilmiyorum. Zaman geçecek köşelerimizden kıyılarımızdan. Yalın ayak gireceğiz belki uğultular denizine. Unuttum artık derin suların altında boğulmanın verdiği hazzı. Ötekileşiyorum. Herkesleşiyorum. Cevap vermekten yorulduğumdan soru kiplerinin hayatıma girişine izin vermiyorum artık.

Asiye arıyor, sesiyle birlikte soru kipini büyütüp çevreyi kontrol etmemi sağlıyor. “Neredesin be adam” diyor, panikliyorum, etrafıma bakınıyorum. Neredeyim diyorum, neredeyim. Etrafta panikliyor. Kuşlar, ağaçlar, rıhtıma vuran dalga sesi. Halime acıyıp nerede olduğumu betimleyici sesler çıkarıyorlar. “Bir yerdeyim işte” diyorum Asiye’ye, “arkadaşın yanına geldim öyle laflıyoruz.”

Dışarıya sert bir nefes atıyor, içtenlikle attığı nefes bana cızırtılı geliyor. “Yalan atma” diyor, “senin arkadaşın yok ki.” Gözlerim doluyor, neme bağlıyorum; sıcak hava gözümü yaşartıyor olmalı. “Var ya” diyorum, “sen varsın, Kürt Ercan var Deli Emin var, Sarı Eda…. Var, var işte.”

“Neredesin, söyle hadi” diyor ses tonunu düşürüp, “söz kimseye söylemeyeceğim gittiğin yeri.”

Pes ediyorum. Aynı cızırtılı ses benden gidiyor karşı tarafa. “Yapma böyle” diyorum, “farkındayım bazı şeylerin” ses tonumu düşürüyorum cümleyi sonlandırırken “ne yazık ki..”

Bir soru kipiyle daha geliyor. Ne dediğinin ne önemi var, yine cevap vermemi gerektirecek bir şeyle çıkıyor karşıma. Sıkılıyorum bu durumdan, anlıyor, bir cızırtılı ses daha yolluyor. “Kapatıyorum” diyorum, “Emin burada ayıp olur şimdi” demeden o kapatıyor. Üzülüyorum. Bir duygu yoğunluğundan oluşan bir oluşum değil bu; hakikatli üzülüyorum. Zamanla baş başa kalıyorum yine; tam karşımda.. dalgalar, martılar.. insan gürültüleri. Çayımdan bir yudum alıyorum, yanımdaki sandalye hareket ediyor, oralı olmuyorum. Yanıma biri oturuyor, kim diye bakmıyorum. Bir ses işitiyorum, bir yerden tanıdık geliyor demiyorum. Uzunca, karşıya bakıyorum, ufka; sonsuzluğa. Elimde bir çay bardağı, bir yudum alıyorum, bir tane daha.. çay buz gibi insanlar gibi. Elime bir el değiyor, aynı el çayı alıp masaya bırakıyor. Elim bir ele kenetleniyor. Dönüp bakıyorum. Aynı hızda denize doğru tekrardan dönüyorum, bir nefes daha atıyorum, bu seferki cızırtılı çıkmıyor, doğrudan gökyüzüne karışıyor.

“Emin’le konuştun mu nasılmış” diyor.

“Konuştum” diyorum, “iyiymiş.”

“Emin öldü” diyor, “neden böyle yapıyorsun?”

Dönüp bakıyorum, eline, yüzüne, boynuna… dördüncü hareketimde gözüne denk getiriyorum. Orada takılıp kalıyor. Beş dakika önce gördüğüm boşluğu gözlerinin içinde görüyorum. İçine çekiyor beni, engel olamıyorum. Sağ elimi elinden çekiyorum, huzursuzlanıyor. Avuç içimi yanağına koyuyorum. Saçlarını griye boyatmış. “Gri saç mı olur” diyorum, “gümüş bu, gümüş” diyor, “tabi sen her şeyi gri gördüğün için…”

Betimlemesi canımı yakıyor, “Emin de öldü değil mi” diyorum. Cevap vermiyor. Tenimize vuruyor inceden akşamüstü esintisi, köşede bir yerlerden Müzeyyen ablanın sesi, “vuslatın başka alem, sen bir ömre bedelsin” diyor, son dört kelimeye Asiye’de eşlik ediyor.,

“Asiye” diyorum, arkamdaki çocuk gürültüsüne kulak kabartarak,

“Ben seninle karşılaşacağımızı bilseydim başka türlü yetiştirirdim kendimi.”

Sol kolunu sağ koluma kelepçeliyor. Yüzünün sol yanı omuz başımda yerini alıyor. “Bu sefer yemem” diyor, “sen daha iyilerini yazıyorsun.”

“Söylenmemiş sözlerin bir ehemmiyeti yok hissederek söylenmedikçe” diyorum söylediğim cümleyi hoşuma gittiği telefonuma yazarken. Tekrarlıyor, “vuslatın başka alem, sen bir ömre bedelsin.”

Müzeyyen ablaya yetişip son dört kelimeyi yakalıyorum. Asiye’ye dönüyorum, ona baktığımın farkında, öyle uzun uzadıya denize doğru bakıyor. Beni nasıl buldun demek geçiyor içimden, vazgeçiyorum. Düzeni bozmayıp tekrarlıyorum iki kez…

“sen bir ömre bedelsin” diyorum,

“sen bir ömre bedelsin..”

Mat Pembesi

Mat Pembesi
Derin bir of çektikten sonra sağ önümde duran kırmızı düğmeye bastım. Dıııt sesini duyduktan sonra hemen önümde yüz altmış iki sayısıyla birlikte burnumun dibine sokulan aynı sayının beyaz kare bir kağıda resmedilmiş şekliyle karşı karşıya kaldım. Hayal ve umut içerikli birçok şey yazabilirdim halbuki buraya, ben ki yolda gördüğüm tüm canlıların gözlerinin içine bakmaktan büyük haz duyarken… bu hale nasıl geldim hiç sorgulamadım. Daha doğrusu sorgulayamadım. Malum.. Hayat ve hayal arasındaki o ince çizgi, o son iki harfin hayatımız içindeki gerçeklilik kavramı.

“Bilgilerinize baktığımda kredi konusunda bir sıkıntı çıkacağını düşünmüyorum” dedim, karşımda duran iki et parçasının yüzüne bile bakmadan. Ne önemi vardı ki? Yüzlerine baksam, karşımdaki kişinin kederini ya da neşesini kendime hapsetsem ne değişecekti. Yine sahte gülümsemeler yine sahne mimiklerle dolacaktı sağım solum. Hem bir banka memurunun kim umurunda olurdu? Ne yiyip ne içtiğim yahut neye ağladığım, en son kiminle seviştiğim hatta hiç sevişmiş miyim? Bir dakika hiç sevişmiş miyim?

Karşımdakinin gözünde her zaman bir insan olarak değil de faizci olarak bulundum, biliyorum. Hatta bazıları tefeci bile derdi patronlarımdan yola çıkarak bana. Kimisi halime acırdı, kimisi aldığım maaşı kendi maaşıyla kıyaslayarak hayıflanırdı. Sonuç olarak karşıma dikilenler için muhteşem bir robottum.

“Faiz oranınız biraz fazla değil mi?” dedi. Haklıydı. Dünyanın faizi biniyordu omuzlarına. Borcu borçla kapamak istiyorlardı. Tıpkı günahlarını kilisede papaza çıkartanlar gibi.
Ben de bir sefer gitmiştim papaza. Nasıl günah çıkartılır bilmediğimden memur aklımla gidip bir makine arıyordum ki sıranın kimde olduğu belli olsun diye. Kendi halime çok gülmüştüm o zaman. Hatta o kadar uzun süre sırıtmıştım ki az kalsın bir kahkahaya bile dönecekti bu serüven. Ihım ıhımm sesiyle irkilmiştim kilisedeki siyahi görevli tarafından. Kafamı aşağı yukarı kaldırarak hatanın bende olduğunu betimlemiş ve sessizce özür dilemiştim. Sıra bana geldiğinde papazla önümde tuhaf bir örtü vardı. Bir şeyler demem gerektiğini biliyordum ama hiçbir şey çıkmıyordu ağzımdan. Papaz da halinden memnun bir şekilde dinlemişti sessizliğimi. İçimde o kadar çok şey vardı ki bir sıraya koyamamıştım onları, hepsi birden tek bir seferde çıkmak istiyordu benden dışarı. Muhteşem firari cümlelerim vardır benim. O kadar hızlı kaçarlar ki aitlik hissetmeme, benden olduğunu iddia etmeme rağmen yüzüme bile bakmadan yok olup giderler. Velhasıl hiçbir şey diyemeden çıkmıştım kiliseden bütün pısırıklığımı avuç içime siper ederek.

“İşleminizi tamamladım, üç saat içinde hesabınıza geçecektir” dedim ilk kez suratına baktığım kadına. Yüzü mayın tarlası gibi çukurluydu. Gözlerinin altı mor rengini ben yarattım dercesine mor. Tülbendini üstünkörü taktığından sol kulağı dışarı çıkıktı. Öylesine şaşırmıştım ki kulağın büyüklüğüne, tek bir kulakla bile kadın idare edebilir diye düşündüm.
Kadını göz ucuyla süzerken yanında hiç sesi çıkmayan kıvırcık saçlı kız dikkatimi çekti. Hemen hemen ben yaşlarında, dolgun göğüslü sürekli dudağının bir köşesini yediğinden stresti olduğunu düşündüğüm bir tipti. Bir tek kalkarken yüzüme baktı. Ya da ben bir saatlik işlem içerisinde ilk kez kendilerine baktığım için böyle düşünüyor olabilirim.

Annesi olduğunu düşündüğüm kadının peşinden kalkarken, belki de saniyenin onda biri kadar bile olabilir ama bir gülümseme attı. Öyle güzel gülümsedi ki sol yanağında oluşan gamze evrenin sahibi karadelik gibi beni kendine çekti. Sanki beni öpmek istiyormuş da bana doğru yöneliyormuş gibi kafamı ona doğru ittirdim. Küüüt diye bilgisayarın köşesine toslayınca koca kafamı minik bir serçe kuşun ötmesi gibi gülümsedi “ihihi”

Kadıköy Kitap Fuarındayım

Heyyy selam,
4 Haziran Haydarpaşa Garında gerçekleşecek Kitap Günlerine beklerim :)
Duygu Asena Sokak No:24

İzmit Kitap Fuarındayım

Selamlar,
Geçen sene benim için çok keyifli geçen İzmit Kitap fuarına bu sene de gidiyorum.
20 Mayıs Cumartesi 13:00 - 17:00 arası oradayım :)
Çaya, sohbete, imzaya, gıybete beklerim

Tutamıyorum Zamanı

Bugünlerde başım dertte. Hislerime sahip çıksam iyi olacak, yine boş boğazlık ettim iyi mi. Hem ne olacaktı ki sanki çenemi tutabilseydim. Nurgül abla demişti ama, bak demişti kontrol edemezsin sen bir sefer kapılırsan rüzgarına alabora eder seni, dumur olursun. Haklıydı. Zaten hayatım hayatıma giren kişilere hak vermekle geçmişti, bu da olsundu. Hem ne yapabilirdim ki bu güzellik karşısında, onu gördüğüm anları getiriyorum aklıma bir bir. Hep aynı tepki, elim ayağım birbirine giriyor. Ah, bir işim de hemencik oluversin iyi mi. Aşkta kaybettim, kumarda kaybettim, ben kendimi kaybettim. Biliyorum ki aramak kendini kaybetmektir, biliyorum ki aranmak sevildiğini bilmektir.

Duygularımı düzene sokma telaşım bir yana dursun, bir de hayatın gerçekleri var değil mi. Şu midemizi ve gözümüzü doyurma serüveni. Neymiş efendim ben bu sistemin kölesi olmayacağım, neymiş beni bu düzene alet edemezlermiş miş miş miş… Sadece üreteceğim demiştim, tek gayem bu olmalı; yazmalıyım, düşündüğüm, hissettiğim her şeyi. Peki sonuç? Sonuç ortada… şirketime ayaklarım geri geri gidiyorum. Orada bulunduğum o anlar bazı din ve bilim adamlarını birbirine düşürebilir. Hem orada olmak hem olmamak.

Geçen gece polis siren sesi ve ışığının kafamın içine eş zamanlı baskınıyla uyandım. Bazı kritik noktalarımın hükmü sonucu cezalandırılacakmışım. Suçum fikrimmiş. Fikirlere özgürlük yokmuş. Göz altına aldılar beni, gözün altında ezildim. Baş edemedim.

Eda’yı görmüştüm yine, edalı edalı bakıyordu bana gıdısını yediğim. Yine aynı şey oldu, elim ayağım birbirine girdi onu görünce, durduramadım onları. Eda gitti, kavgam bitmedi. Polisler geldi, aldı götürdü beni. Zaptedemedim.

Hayır dedim, daha fazla sisteminizin bu paslı tenekesinin çarkında dönmeyeceğim. Gidiyorum ben. Hoşça kalamadım.

Gittim.

Evet, sonuç olarak zamana meydan okuyamamıştım. Hiçbir şeye yetişemiyorum diye attığım özneli yüklemli zılgıtın bir sonucuydu bu. Başım yine yapmıştı yapacağını, o bile kendi başına buyruk hareket etmiş Türk Ceza Kanununun bilmem kaçıncı maddesine göre tutuklanmıştı. Eda’yla birlikte sadece hissiyatım değil, el ve ayaklarım birbirleriyle olan kavgasının neticesinde adam öldürmeye teşebbüsten girmişlerdi içeri.

Başım içeride de rahat duramamış, bağırmış durmuş fikirlere özgürlük diye. Her bağırdığında biraz daha büyümüş öfkesi, yarım kalmışlığını bir türlü anlatamamış.

Ellerim ve ayaklarım içeride uslu durmuş. Özellikle ellerim tespih yapmak konusunda bir hayli hünerliymiş. Ayaklarım koğuşlar arası futbol müsabakasında iki gol atmış. Sol ayağımın trivelası hala dilden dile dolanırmış.

Evdeydim. Koca gövdemle oturuyordum. Yine hiçbir şeye yetişemiyordum. Düşünemiyordum, uzanamıyordum, koşamıyordum, hissedemiyordum. Tutamıyordum zamanı.

İkinci Kitap Geliyooo

Huhuuu selamlar,
Burayı ihmal ettiğimin farkındayım ancak polisiye yazmak çooook zor be dostlar. Beni inanılmaz zorluyor. Bir sayfa için bile bir günlük bir kurgu yapıyorum. Ben kafamda kuruyorum yazarken çok başka şey oluyor filan falan..
velhasıl, kara mizah bir polisiye yazmayı temenni ediyorum. kendime 5 aylık bir yazma süresi verdim, önümden yazmam gereken epey bir sayfa var.
becerebilirsem 2018'de iyi bir polisiye geliyor :)

Not: Kitabın adı bir Ahmet Kaya şarkısında geçiyor :)

Ne Yazık Bunları Bilmeden Gitti

Bazı haykırışlar vardır içinde cümleler barındıran, hiç denk geldiniz mi? Size bir anımı anlatayım bütün haykırışlarımdan sıyrılarak.

On altı ya da on yedi yaşındayım, tam hatırlamıyorum. Aradan geçmiş on üç sene, hala çınlar durur o ses kulağımda…

Sokak başları bizim gibilerin toplanma yerleri o zaman. Bir zaman kavramı yoktu sokak köşelerinin. Gecenin 3’ünde de, sabahın 5’inde de orada en az bir kişi olur. Gökyüzü Bekçileri adında bir kitap yazacağım, aa demişti dersiniz. Çünkü öyle, bizler ya da o nesil gökyüzü bekçileriydik. Bir çeşit sokak köpeği.

Cino Uğur vardı, sürekli bu Cino çikolatısından yediğinden lakabı 25 yıldır budur. Yanımda bi o bir de Tutkal Reco var. Elinde yine bir zamanlar şeffaf olan, sonraları nefesi ve envai çeşit bali tiner karışınca sararan bir poşet. Çekiyor yine. Üç sefer kendine bir sefer bize uzatıyor. Hayatı boyunca rutine oturttuğu tek şey bu. Dördüncü çekişinden sonra yine tekrarlıyor, moruk diyor, hadi namaza gidelim. Kafası güzelken aklına gelir bir cennet cehennem. Rutin olarak niteleyebileceğim bir de bu özelliği var: her ne olursa olsun kendisinin cennete gideceği kanaatine varır, bizleri ikna ettiğine inandıktan sonra siktir olup gider, iki gün sonra gelir yine aynı muhabbetler.

Günlerden Çarşamba’ydı sanırım. O zamanlar gün ve zaman kavramımız sadece gece ve gündüz olduğu için, pek hatırlamıyorum açıkçası. Geriye dönüp baktığımda aklımda kalan silik hatıraların çoğunluğunda gece var ama.. bir karanlık var hatırlayabildiğim. İçine girip deşmeye, onu lime lime doğrama isteğiyle kendimi helak ettiğim o gece.. o karanlık. Belki burada yanılmış olabilirim. Karanlığımı aydınlatabilmek için geceyi düşman bellemem cahilliğimdendi..

Çok karanlıktı, sigara yaktım. Çok karaydı, karanlığı yaktım. Önümü göremiyordum gözlerimi yaktım…

Filiz vardı bizim okulda, Deli Filiz derlerdi. Onunla takılıyordum o ara. Çocukken gözleri şaşı bakıyor diye alay edenlere sinirlenip şaşı gözüne kurşun kalem sokup çıkarmıştı. Sol gözü yoktur o yüzden. Yan yan bakardı insanın yüzüne. Bir bana doğrudan bakardı. Belki beni insan yerine koymuyor olduğundan da bu olabilir. Ama bir benimle konuşurdu. Bir dedikodu çıkmıştı burada söyleyemeyeceğim bir şeydi bu. Gelip bana anlatıp ağlamıştı. Olmayan gözüne ilk kez o zaman dikkatli bakmıştım. Bir göz değil de sonsuz bir karanlık vardı sanki. Bulanık bir karanlık. Gözünün içinin karanlığına inat şeffaf akıyordu gözyaşı. Zaten olay buydu ya, birçok canlının tek ortak noktası; göz yaşı…

Tolga demişti bir sefer, yine dümdüz bakıyordu bana. Sen hiç demişti, gülmez misin? Bunu söylediğinde gülümsemiştim. Sebepsiz doğrudan bir gülümseme. Ben güldükçe o da gülerdi. Onunla olan konuşmalarımdan sonra o kadar ayna benzetmesi yapıyordum ki. Kuytu bir yere geçtikten sonra gözlerim yerinde mi diye kontrol ediyordum. Filiz on dokuz yaşında Kumburgaz sahilde boğularak öldü. Evine gittim. Sanki bekleniyormuşum gibi annesi karşıladı beni, tuttu kolumdan karanlık bir odaya götürdü. Beyaz bir örtüyü kaldırdı, Filiz karnında bir bıçak, ten rengi mora kaçmış. Yirmi otuz saniye dikkatlice baktım yüzüne. Gülümsedim. İlk kez eşit görüyordu gözleri. Beyaz örtüyü çektim tekrardan üzerine, gittim boğulduğu yerde iki bira içtim.

Tutkal mahalle başından bana doğru bir haykırdı. Belki ismimi söyledi ama ses tonunu bir hiyerarşiye koyamadığından hepsi doğruca, bir kaya gibi üzerime geldi. Koştum yanına, ne oldu Reco dedim, Ercan dedi yine çıkmış tepeye. Son cümlesinden sonra istem dışı kafamı kaldırıp yukarıya doğru baktım. Yine mi mektup meselesi, dedim, onaylarcasına başını salladı. Gittik. Ercan yine eski kavaklığın oradaki elektrik direğine çıkmış. Reco gülerek seslendi; ulan amına kodumun kürdü, atacaksan at, senin yüzünden memura enseleniyoruz her seferinde…

Ercan yine seslendi, hanginizde o mektup, hanginizde, söyleyin, şakam yok atıcam kendimi, atıcam ulaaan. Reco girdi araya, atlamassan amına koyayım. Bu ikili sohbet beş dakika sürdü. Sonra konuya ve konuşmaya nokta koyarcasına Ercan direkten atladı. Yufkacı Ali ağabeyin oğlu Sülo vardı, onun üzerine düştü, çocuk 2 yıl felçli gezdi. Ercan kalktı, sol bileği yay gibi sallanıyor, kırılmış. Reco gözlerini aralamış hortlak görmüş gibi bakıyor. Etraf kalabalık, Ercan sesleniyor, hanginizde ulan, hanginizde o mektup. Yok olum, öyle bir mektup yok diyoruz. Bir yandan mektup şakası yapan İlyas’a ana avrat küfrediyoruz. İnanmıyor Ercan kırılan bileğini iki büklüm tutarak. Habersiz bırakıp gitmez diyor o, mutlaka haber bırakmıştır…

Ercan’ın mahallede platonik aşkı vardı, kız ‘sen benim bırak sevgilim kapımdaki köpek olamazsın’ dese de bırakamadı bir türlü. Çok sevdi be, çok… Sonra taşındı bunlar. Bizim tekelci Hüseyin abinin yeğeni Asım vermişti haberi, alt komşularıydı. Sevil taşındı mahalleden dedi köşe başında bizi yakalayıp, peşine sırf şaka olsun diye Ercan’a ‘sana da bir mektup yazmış, bizden birine bıraktığını söyledi, kime verdi bilmiyorum’ dedi İlyas'la. İşte bazı yaralar vardır, böyle sikimden şeylerle başlar. Yıllarca o mektubu aradı Ercan, biz Sevil’in ağzından bir şeyler yazdık, anladı, iyice surat yaptı. Sevil’e ulaştık durumu anlattık, bize küfretti. Her şey olup bitti zamanla.. Zaman işte, götürdü. Kiminin yarasını, kiminin hayatını, kiminin aklını. Kimse cesaret edemez yıllardır arka cebinde taşıdığı beyaz boş zarfın sebebini sormaya. Çünkü bilirim, bilirim de söyleyemem… Anlatamam, anlatamaz derdini.  

Tek söylediği Müslüm Baba’sının şarkısındaki şu cümleydi:

“Ne yazık bunları bilmeden gitti..”

Pera

Bu sessizlik sen konuştuktan sonra bozulacak biliyorsun değil mi Derya. Duyu organıymış bunu tetikleyen. Hani evde televizyonda izlediğim bir belgesel var ya, yavru zebra tehlikede olduğunu anladığı zaman bir ses çıkarırmış titreşimli. Bunu duyan anne-baba veya yakınları hemen sese doğru hareketlenir, sesin verdiği mesajı üzerine topluca sese doğru hareket eder, varsa bir tehlike grup halinde tehlikeye müdahele ederlermiş. Hadi bakalım, şimdi sıra sende…  Ölü iklimi, ruhları biraz diriltelim değil mi…

Ayhan eve giriş yaptıktan sonra karanlığa doğru sesleniyor; “Haydar, ben geldim oğlum.” Sesine bir ses değmeyince kendince hayı*anıyor, ah be çocuk gecenin bu vakti nereye gittin yine. Banyoya girip yüzüne üstünkörü iliştirilmiş makyajı temizliyor Ayhan. Makyözlere küfrediyor, içten içe kıskançlık belirtilerini gösteren cümleleri bir bir dökülüyor ağzından.

Tabii ya, kim ne yapsın Ayhan’ın kıytırık suratını. Bir Süleyman Turan makyajına bak bir de benim. Ah o Memoli’deki başkomiser seçmesini ben kazanacaktım kiii, bak bakayım o zaman nasıl pervane oluyorlardı. Ulan, Çetin Tekindor yahu, sette beklerken bir simit alır, akşama kadar onunla idare ederdik. Şimdi çıksam karşısına suratıma bakmaz eminim.

Ayhan banyodan çıkacakken kapı tıkırtısını duydu. İhtimal dahilinde gelenin oğlu Haydar olduğunu düşündüğünden söze doğrudan girdi; “Ah be oğlum, saat kaç olmuş ben sana demiyor muyum 11’den sonra dışarıda çok kalmamaya gayret et diye.”Haydar cevabını çok önceden hazırlamış gibi es vermeden konuşuyor. “Annemin yanındaydım baba ya, hem Derya’da benimleydi. Sanki çok çevrem varmış gibi.. ben yoksam nerede arayacağını biliyorsun en azından.. ya ben ne yapayım? Acaba hangi vurdulu kırdılı sahneye gitti de yine kafasını gözünü dağıttı diye düşüne düşüne kendimi yiyorum. Bu akşam neredeydin, yüzün kireç gibi bembeyaz?

“Üsküdar’daydık, ikinci kattan aşağıya atlama sahnesi vardı. Ama merak etme, geçen seferki gibi olmadı, bu sefer tam şişme minderin üzerine tuttum.” Burada gülümsüyorlar. “Eeee” diyor Ayhan, Derya ne yapıyor bakayım, kızdırmıyorsun onu dimi… bak biliyorsun onun ayarı bir kaçtığı zaman çok uğraştırıyor. “Bilmez miyimmm” diye yarı gülümseyerek sitemle iç çekiyor Haydar.
Annen nasıldı diyor Ayhan, yine o her zamanki koşturmaca hallerine devam mı? – Evet anlamında başını sallıyor Haydar ekmeğin arasına peyniri büyük titizlikle koyarken. “Hiç yorulmaz mı yahu, yorulmaz yorulmaz” diye kendini onaylıyor. Olum nasıl yorulsun, alışkanlık bu; yıllardır sonuçta hep.. hep aynısı olunca, yorulmuyor tabi.. Babaaa! Baba! Neredesin! Heh, yorulmaz yorulmaz.”“Tamam oğlum, yorulmaz tabii. Yarın da gidecek misin yanına?”“Gidicem tabii, o beni görmeden yapamaz kii, üşür o, hem Derya’ya da çok alıştı, onun da sesini işitmezse kızar bize. Peki sen ne yapacaksın?”

“Yarın bir bar sahnesi var oğlum, korkacak bir şey yok.  Boş taburede öylece oturacağım. Yüz elli lira vereceklermiş, iyi para.”Ayhan, Haydar’ın başını okşayıp yanağına bir buse kondurduktan sonra yataklarına gidiyorlar. İki dakika sonra elektrikler gidiyor. Ayhan’ın bir organı yerinden sökülmüş gibi Haydar’ın odasına giriyor. “Oğlum” diyor, “meteor bak yine meteor. Senin yıldızları korumak için onları söndürdü. Ben hemen halledeceğim.. heh işte böylee” deyip tavana yansıyan yıldızları taktığı pille yerine getiriyor.

“Meteor baba” diyor Haydar yutkunarak, “Yıldızları koruyor, kolluyor. Aynı senin gibi..”S

abah kahvaltısını edip sofrayı topluyor Haydar. Gün içerisinde kendisine yetecek kadar da yolluk yaptıktan sonra caddeye atıyor kendisini. Önce galata kulesinin oraya geçip kuleye beş dakika boyunca aralıksız bakıyor. Az yukarısında Hafız Mustafa’dan bir sütlaç yiyip günlük rutinini bozmuyor. Her cumartesi karşılaştığı ve her seferinde büyük şaşkınlıkla karşıladığı cumartesi annelerinin sloganlarını hüzünlenerek dinliyor. “Bu teyzeler diyor” Haydar Derya’ya bakarak. “Neden her hafta buraya gelip ağlıyorlar Derya, anlıyor musun?” diyor. Ses çıkmayınca yolunadevam ediyor. Demirören AVM’ nin orada bir yeri gözüne kestiyor. Bugün hafta sonu epey kalabalık olur diye Derya’ya doğru. Tam o sırada, St. Antuan Katolik kilisesinin oraya bırakılan bir kutuyu görüyor. Koşar adım kutuya doğru gidiyor, abii abii diye sesleniyor kutuyu bırakanların arkasından. Biri dönüp telaşla bakıyorHaydar’a doğru. Bir karar vermesi gerekip o kararın içinde sıkışan birinin surat ifadesine bürünüyor suratı. Sol cebinden bir cep telefonu çıkartıp bir tuşa basıyor.

“Deryaaa” diye bağırıyor Haydar üç dört kez çevresindeki kalabalığa rağmen sesi adamakıllı duyuluyor. Derya kim diyor biri yerde yatan Haydar’ın ensesinden tutarak. “O.. o…” diyor parmağıyla yerdeki klarneti gösterek.”

 “Annen kim, diyorlar; nerede arayalım.”“Burada ya” diyor Haydar, o hep burada.“Hani, kim. Adını söyle de seslenelim.”Yarı baygın ismini sayıklıyor. “Pera… annemin adı Pera… Pera benim annem.. canım annem..”o ana dair aklında en son kalan mavi kırmızı yanıp sönen ışıklar oluyor…Haberi tam yedi saat sonra alan Ayhan, Pendik’teki çekimlerden taksiyle Taksim İlkyardım hastanesine geliyor. Taksiciye günlük yevmiyesinin tamamını ödedikten sonra avazın nasıl çıktığını bilmemesine rağmen sırf bu deyim lâikıyla yerini bulsun diye bağırıyor. “Haydar, oğlum neredesin, ben geldim.” Özel güvenlik önünü kesiyor, “bağırmayın beyefendi, burası hastane, kimi arıyorsunuz?”adamın alnının ortasına bir kafa çakmak istiyor ama, bar sahnesinde kafasında kırılan 3 viski şişesinden sonra bu durum pek mantıklı gelmiyor.Yanına beyaz önlüklü biri geliyor, boynunda steteskop saçlarının neredeyse tümü beyazlamış. “Haydar sizin çocuğunuz mu?” diyor. “Evet, evet benim oğlum, Haydar’ım” diyor nefes nefese.

 Annesine de ulaşmaya çalıştık telefonundan ama

bulamadık rehberden. “Pera” diyor annesine, siz ulaşabilirseniz seviniriz, çünkü sürekli onu sayıklıyor. Ayhan’ın alt dudağı titremeye başlıyor. Doktor elini sol omzuna atıyor teselli mahiyetinde. “Doktor bey” diyor, “Pera olarak dediği, yani annesi olacak bellediği kişi İstiklal Caddesi.. Haydar.. oğlum benim.. Otistik o.. Annesi  İstiklal Caddesine bıraktı onu bir ilkbahar günü.. hem de.. hem de biliyor musunuz tam galata kulesinin önüne. Annesini ölümsüz biliyor ama Derya’sız yapamaz o.. Ne diyorum ben ya, Haydar’ım iyi mi?”“İyi.. iyi merak etme” diyor doktor, duyduğu her cümle üzerinde bir dinamit gibi patlıyor… “Hadi gidip bir tane Derya’sından alalım da, iyileştiğinde hepimizi bir dalgalandırsın sesiyle…

Kürt Ercan

Mikâil’in bizlere bazı zamanlar yolladığı bilinçli mesajlar vardır atmosfere doğrudan etki ederek. O gün de onlardan birindeydik. İnsanı gırtlağını sıkıp duvara zımbalayan bir hava var, boğuyor insanı / boğuluyordum. Kararmış bulutlar, yağmayan yağmurun verdiği sancıyla cılızca inleyen göğün gürültüsü.

Beyaz pantolonumdan bir şey yanıp sönmeye başladı. O zamanlar telefonun arkasına bir şey takardık, biri aramadan / mesaj atmadan önce yanıp sönerdi zımbırtı. Mesaj Ercan’dan gelmişti. Doğrudan konuşmayı severdi Ercan, zaten Türkçe’si kelimeleri süslemeye yetmezdi, istese de beceremezdi.

“Anamı sikti bu kız Tolgam, gel parktayım” yazmış. Bizim Park, Sefaköy Atatürk Parkı. Atatürk büstünün orasıydı bizim sığınma yerimiz. Parçalanmış Gülüşler’i okuyanlar bilir, orada da orasını yapmıştım yabancılık çekmeyeyim diye.

Gittim, Atatürk büstünün üstüne çıkmış Mustafa Kemal Paşanın havaya kalkmış sol topuğunun oraya zulaladığı cigaralığı çıkarmaya çalışıyordu. Sarmayı mahallede en iyi ben becerdiğimden, beni görür görmez selam vermeden titreye titreye zıvanayı uzattı. Attığı mesajın bilincinde acele şekilde sardım. Elim burada pembeleşmiş olabilir, yani kötü sarıcı / içici diyebilirdi uzaktan bakan biri benim hafiften pembeleşmiş elime bakarak.
Bitirdiğimi anladığı an cebinden çıkardığı kibritin içerisinden 4 adet kibriti alıp hepsini aynı anda kibrit kutusuna sürttü. Tek kibritin esrarı ateşlemeyeceği bilincindeydi. Yakar yakmaz, közün cigaranın tamamına yeteceği kanaatini getirdikten sonra derin bir asıldı. Karın boşluğu sırtına kadar çekildi. “Yavaş, yavaş amına koyayım” dedim cigarayı bana vermesi gerektiğini hatırlatacak el hareketiyle. Bir duman asıldım, bir daha.. peşine bir daha. Ercan büste sırtını dayamış ağzımdan çıkacak soru kipini bekliyordu. Bu isteğini kırmadım: “ne oldu la hayırdır dedim gök yüzünün çıkardığı sesten ürpererek.”

“Anamı sikti bu kız Bedo, anamı sikti..” 

Bedo benim o zamanki lakabımdı. Başka bir şey demedi Ercan, anası ve sevdalısı ile ilgili aynı cümleyi aynı ses tonuyla tekrarlayıp durdu. Dünyanın esrarını içsen bile ulaşamayacağı kafadaydı henüz bir duman almasına rağmen.

“Ne oldu Ercan, söylesene olum.”
“Git dedin, konuş dedin.. halden anlar kız dedin.”
“Eee ne yaptın, gittin mi?”
“Gittim ya gittim” dedi cigaralıktan sert bir nefes daha alarak ve peşine anası ve sevdalısı hakkındaki betimleyici sloganı tekrarlayarak.

“Ne dedi olum, söylesene” dedim. Ağladı lan, ağladı. Bizim Ercan. Kürt Ercan.
“Moruk” dedi, demesiyle tekrardan hıçkırıklara boğuldu. O ara daha fazla dayanamayan gök yüzü mü yoksa göz yaşım mı bilmiyorum, sağ yanağımdan akıp gitti. Acınacak haldeydi bizim kürt. Çöktüm yanına, on altı yaşındayız lan o zaman. Sikerim böyle aşkın ızdırabını.
“Mahallede önünü kestim” dedi ağlaması biraz durunca, “senin tembihlediğin gibi de tane tane konuştum olum, vallahi kürtçe bir şey demedim. Sevil, ben seni her gördüğümde bir başka oluyorum; daha farklı bakıyorum dünyaya…. Sonra baktı bana, suratındaki ifadeyi bir gör len. Bir gülümsemesi vardı ki, zanarsın Gabar Dağına çıkmışsın, en tepesine. Elinde bir mısır püskülü, fonda da Kazancı Bedih türküsü..”
“eee ne dedi olum” dedim sabırsızlanarak.

Dudağı titreye titreye, bir an önce söylesem de kurtulsam der gibi titreye titreye yağdırdı kelimeleri gökten birden yere doğru inen damlalar gibi.

“Sen” dedi moruk, “sen dedi.. adımı bile söylemedi… sen benim bırak sevgilim, kapımdaki köpek olamazsın.”
sustum öylece, orada. Kafamı göğe doğru kaldırdım. Hangi tanrıdan ne istedim o an bilmiyorum ama yağmur birden durdu. Yağmur bütün kötülükleri temizlese keşke diye düşünmüştüm. O ara bir şeyler düşünmek zorundaydım Ercan’ın söylediği cümleyi unutabilmek için. Aradan yıllar geçti, yok unutamam.. ben ne o ses tonunu.. ne Ercan’ın haykırışını.. ne onun elini tutup ona teselli olsun diye anlattığım saçmalıkları kimse unutturamaz. Sustum hakikaten, on beş dakika öylece kalıp kalkıp gittik. Yıllar sonra konusu açıldığında söyledi Ercan, “o an ne desen yapardım, öl desen ölür, öldür desen öldürürdüm moruk iyi ki sustun” dedi. Bunu derken bile sesi titredi, hatırladı o anı.. sayıkladı kendince.. “ah be kızım” ve kendince en hakikatli acı çekme cümlesini yine kurdu..

 “anamı sikti be olum, anamı..”

şarkı

Her Cuma Radyo Kemerburgaz'dayım

Çalıştığım kurumun radyosunda her cuma 19:30-21:00 arası 'Eksi Bir' adında bir program düzenliyorum.

Biraz edebiyattan biraz hayattan

Beklerim :)

Yayını: radyo.kemerburgaz.edu.tr adresinden dinleyebilirsiniz

Kömür Karası

“Huhuu sana diyorum” diyor.

“Dalmışım, kusura bakma” diyorum.

“Bunu hep yapıyorsun, sıkıldıysan söyleyebilirsin” diyor.

“Sen de mi?” diyorum.

“Benim gibilerden çok var herhalde” diyor.

“Neden kendini bu kadar değersizleştiriyorsun” diyorum.

“Yahu insanın algısı kendi ismine bilmem kaç derecede yatkındır, adınla sesleniyorum sana yine yok, gözünün önüne perdeyi ne çabuk indiriyorsun.”

“Sanırım o perde benim” deyip suratımda bir ıslaklıkla kendime geliyorum. Yüzüme su çarpıyor. “Böyle şeyler filmlerde çok oluyor” diyorum suratımı sol kolumla silerken. “Siktir git” deyip çekip gidiyor. Siktir çekilip gidenlerden oluşturduğum defterime bir tik daha atıyorum. Sayısı iki elimdeki parmakları geçiyor. Çok olmuş diyorum kendime, barmen hatun çok oldu bu diyor. Oha sayısını sen nereden biliyorsun diyorum. Bir şey anlamıyor. “Yüze su çarpmalar filan bu kadarı çok, neden tepki vermedin” diyor. “Çünkü haklı” diyorum. Elindeki işi bırakıp yanıma geliyor. Burnuyla burnum arasında bir karışlık aralık ya var ya yok. Öpüşeceğiz hissine kapılıyorum birden. Birkaç hormonum harekete geçiyor. Tam o ara Can Gox – Unutma Beni çalıyor. Gençliğimden bir yere ulaşıp orada sıkışıp kalıyorum. Lise zamanı bir yandan Müslüm Gürses dinleyip diğer yandan porno izleyip otuzbir çektiğim o vakitler. Değişik bir hazza kapılıyorum. Başım eğik, gözlerim devrilmiş. Kulak mememe kadar gelip bir şeyler fısıldıyor. İçim kamaşıyor. Şurada dön sikicem seni dese domalıcam, o derece.

“Arkanda, seni izliyor – gitmedi bir yere” diyor.

Üzülmekle sevinmek arasında bir yerlere sıkışıyorum yine. Dönüp bakıyorum. Boynunu bir martı gibi büküp alt dudağını yiyor yine. Bakışımdaki fırçanın farkına varıp yemeği bırakıyor dudağını. Huyumu sikeyim, ben birine sahiden inandığım zaman ezberliyorum artık alışkanlıklarını, siktiğimin insanlarını izleyip yorumlamam bir yana dursun değer verdiğim kişiler konusunda titizlenirim. Beni hep öyle arkada izledi mi, hangi ara gitti de geri geldi hiç bilmiyorum. Tek görebildiğim yanında bizim Kürt Ercan’ın da olduğu. Ercan’ın en önemli özelliği kötü günlerde ortaya çıkması. Düğünlerde, cenazelerde, borç harç olunca filan.. yani Ercan’ı gördün mü anla ki kötü günündesin. Bazen düşünürüm bu adam benim yarattığım bir hayali karakter de başım sıkışınca mı bir ortaya çıkıyor diye.

Ercan geliyor yanıma, alttan alttan soruyorum

“Lan olum kızı ben bir aydır tanıyorum, hangi ara tanıdı seni de çağırdı.”

Asiye suratını asıyor, “bir ay ya, tabi bir ay.”

Ercan kolumu sıkıyor. “Ne bir ayı hayvan, Asiye lan o bizim Asiye.”

Bakıyorum suratına, hakikaten Asiye bu. Adını söylüyorum.. Asiye.. Asiye.. Her seslenişimin ses tonu bir haykırış gibi.. bir damla göz yaşı oluşuyor, Asiye’ye sesleneşimle birlikte sözcükle çıkıyor. Sözcüklerimde gözyaşı taşıyorum lan, tuzlu tuzlu. Sesim yanıyor.

“Özür dilerim” diyorum soda şişesine soktuğum işaret parmağımı delikten çıkarmaya çalışırken.

“Asiye yardımcı olacak sana” diyor Ercan. Kürt Ercan. Amını ızdarıbını siktiğim. Her başım sıkıştığında hızır gibi yetişmek zorunda mı.  Parmağımdan çıkmıyor şişe. “Benim yardıma ihtiyacım yok” deyip barın tezgahının oradaki duvara vuruyorum. Şişe kırılıyor ama üst taraf sıkıştığı yerde hala sabit. Ben olsam bana gülerdim ama gözlerdeki dehşet verici ifadeyi fark ediyorum. Acıyorlar bana. Bu birilerine acımanın bakışı.

“Elin kanıyor” diyor Asiye. Yüzüne ilk kez o zaman dikkatli bakıyorum. Elmacık kemiği, elmacık kemiğiyle arasında uçurumlar olan havaya kalkık burnu. Gözleri… Yeşil desem değil, lacivert hiç değil. Bir hırıltıyla bakıyor insana. Ürkütüyor.

“Asiye” diyorum Ercan parmağımdaki soda şişesini çıkartırken.

“Ben seninle karşılaşacağımı bilseydim başka türlü yetiştirirdim kendimi.”

Duruyoruz burada, öylece.. sadece durmak için durmuyoruz. Ne bileyim, oradaki o duraksamada bir anlam, bir mantık var… Az önce kurduğum cümle benden çıktı zannediyor. Sultan Makamı dizisini izlemediği için şükrediyorum. Çünkü gülüyor. Sahipleniyorum, sahip çıkıyorum. Gülsün istiyorum, gülsün. O gülünce Ercan yok oluyor. Panikliyorum. “Asiye” diyorum, “Az önce yanında biri vardı dimi, bizim Ercan; Kürt Ercan.”

“Vardı ya diyor yanıma iyice yaklaşıp. Sen söyledin bana çağır diye.”

“Haa tabi ya, ben çağırttırdım” diyorum olayı hatırlamasam da hatırlamışım gibi..

“Neden” diyor sonuna bir kip koymadan. Biliyorum, orada soru işareti de ünlem de aynı anda var. Üzerime üzerime yağıyor o kipler, kaçmak istiyorum.. Asiye kolunu koluma kelepçelemiş; sıyrılamıyorum.

“Gel başımın belası, gel” diyor.

Çıkıyoruz oradan. Hava kömür gibi… rengi de kokusu da. Kör eden bir karanlık bu, leş kokuyor. Asiye’nin saç rengini o zaman fark ediyorum. Maviyle yeşilin karışımı bir şey. Ercan gibi o da her griye döndüğümde rengarenk haliyle karşıma çıkıyor.

Kolunu koluma kenetliyorum.

“Hadi sana kokoreç ısmarlıyayım” diyorum.

“Ayran benden” diyor. 

bu da başlıksız oldu iyi mi

Zamanla aram hep kötü olmuştur. Kötü dediysem bir düşmanlık gibi değil bu. O beni yakalamak ben ondan kaçabilmek için uzunca yıllar didindik durduk. Sonra haliyle yorulduk. Niye böyle bir şey yaptım, beni buna iten neydi hiç düşünmedim. Belki düşünebilseydim aldığım nefesin hesabını vermekten usanabilirdim. Ya da nitelikli bir intiharla Shakespeare’e kafa tutarcasına kafamın içine bir bilye yerleştirebilirdim en barutlusundan. Zor değil, kaçış şifrem belli; - olmak ya da olmamak.. işte bütün mesele bu –

Sonra bir ihtimal kendimi dinlemeyi başarabilirsem bu sorunla baş edebileceğimi düşündüm. Voovv! Alın size big bang… Kafamın içindeki hangi evreni diriltti, hangi hücrelerin tanrısı oldu bilmiyorum ama, öyle bir patladı ki kafam… bir oluşum oldu, kara deliğin tanrıçası çıktı birden.

Korktum… Allah belamı versin ki kendimden korktum. Durağan bir durum bu. Bir eylem gereksinimi yok. Sağımda solumda – her yerimde kalıplaşmış şekilde duruyordu. Ve işte en büyük hatayı burada yaptım: kaçtım.

Bilemedim… kaçmak istediğim şeyin kendim olduğunu hiçbir zaman göremedim..

Etrafıma ördüğüm düşünce ağı beni yok etti. Her şeyi düşünebiliyor olmamın laneti bir fısıltı gibi sessiz sedasız beni içine çekti.

Çıkmak istiyorum. Dağılmak. Yok olmak. Lütfen. Thor’un çekici, Sisifos’un kayası.. Tanrılarım – Krallarım. Etrafımdaki, kafamın içindeki bu duvarları yok edin!

Dayanamıyorum…

Başlıksız bir şeyler işte

Biz insan ırkının en hoşlandığı şeydir sanırım her şeye bir kılıf uydurma çabaları.  İllâ bir kalıba sokacaklar, bir şekil verecekler. Sanırım kendilerinin istedikleri şekli alana kadar bu çabaları da sürecek. Nefret ederim bu durumda, hem de çok.  Belki de hayatlarında görüp görebilecekleri en sıradan-basit insan olmama rağmen, aha geldim yirmi sekiz yaşına sürekli neden mutsuzsun diyen mi egolu yapan mı dersin havalı, götü kalkık, burnu havada, bencil, kendini beğenmiş vs vs vs.. neler duymadım ki.. (hı arada duyduğum gerçekten samimi sözleri saymıyorum.. bu yirmisekiz yılda ne zikim öğrendin deseler tek cevap bu olabilir; samimiyetin ne olduğunu çok iyi biliyorum)

Dönüyorum üç hafta öncesine,

Yer: Kireçburnu Sahil

Hava: Mis.

O kadar soğuk ki insanın etini dişliyor bu hava, bayılıyorum bu duruma. Gökyüzünün bizlere bahşettiği her durum başım gözüm üstüne. Çünkü samimidir gökyüzü. Dedim ya, her türlüsünü anlarım.

Üzerinde Sarıyer Belediyesi yazan bir bank, bir köşesinde ben bir köşesinde Hilal. Elimde bir Cahit Zarifoğlu kitabı.. daha ne olabilir ki? Karşımda bir mavilik elimde – yüreğimde Cahit Zarifoğlu şiiri..

“..ah şu yalnızlık

kemik gibi

ne yana dönsen batar..”

Şiir okumanın verdiği bir haz vardır, eminim bilirsiniz sizde.. böyle kalpten başlar tüm vücudu bir dolanır, sonra tekrar kalbe döner ve yüzde gülümsemeyle biter.

Sonra bir şey olur ve kendi vücudunla olan sevişmen birden yok olup gider. Bana bazen bencil dediklerinde hak veriyorum, çünkü yok – başka kimseyle alamıyorum bu keyfi..

“Sen de hep mutsuzsun be” diyor Hilal.

“Şaşardım bunu demeseydin” diye sessizce hayıflanıyorum gözümü mavilikten ayırmadan.

“E demek ki bunu söyleyen tek kişi ben değilim” diyor.

“Sen değilsin” diyorum.

“Değişiksin” diyor, sebebini soruyorum ufak bir mimikle.

“Şimdi şuradan kalkıp gitsem, sen açıp kitabını okumaya devam edersin.”

Gökyüzünü ufak bir iç geçirerek süzüyorum. Güneş Sadri Baba selamını çakmış inceden batıyor. Aklıma gelen Zarifoğlu şiirini uzun süre sonra gözlerine bakarak söylüyorum:

“çünkü gece zamanın katranıdır,

gelip geçecek gibi değil omurgamdaki didişme..”

Gülümsüyor burada. O kadar mutlu oluyorum ki.. bu gülümsemenin bir sebebi yok çünkü, istese de engel olamayacağı bir gülümseme bu. Çünkü bilirim, insan hiçbir şey yapamadığı / söyleyemediği zaman kolayına kaçar; gülümser.

Hilal, iki popoluk daha yanıma kıvrılıp sağ kalçasını benim sol kalçama adamakıllı değdiriyor. Vücuduna aldırdığı esnek açı tam öpüşmelik. Sağ eliyle ensemden tutup vücut ağırlığımın dengesiyle oynayıp yumulabilir.

O hala epey evvelki cümlesinde kalmış, “mutsuzluk değilse ne bu halin” diyor.

Yine kendimi açıklamak zorunda kalıyorum ve bu durum canımı sıkıyor.

“Hüzün” diyorum, iki saniye sonra tekrarlıyorum; “hüzün.. bilir misin?”

“farkı ne” diye soruyor peşine.

Bıkkınlığımı ifade edecek bir ses tonuyla, “hüzün işte Hilal, nasıl anlatılır ki bu? Ne melankoli ne mutsuzluk, bunun bir tarifi yok..”

Dudak büküyor. Bazı durumlardan hoşnutsuz olsa gerek. Avuç içlerimi diz kapaklarımın üzerine koyup kıvrak bir hareketle ayağa kalkıyorum. Huyum değildir birini bırakıp gitmek ama, kalkıp gidiyorum sırtımı maviliğe vere vere.

Beş altı adım, çok değil. Geri dönüyorum, Hilal’in gözü mavilikte.. belki hüznün anatomisini araştırıyor.

Sesleniyorum. Önce saçı, sonra bakışı, sonra benimle ilgili anlamlandıramadığı her şeyi o bakışta savuruyor etrafa.

“Hilal” diyorum sonran birinci sesli harfi uzatıp olaya muziplik katarak.

“Arabanla beni metrobüse atsana, burası terse kalıyor…”

Mavi Duvar

“Beni unuttunuz sanmıştım.”
“Birini unutup değersizleştirecek kadar değerli biri olmamalıyım..”

Barmen telaşlı, barmen hızlı, barmen aceleci…
İnsanları gerçekleştirmiş oldukları eylemler sırasında izleyip onlar hakkında kendimle bir şeyler konuşmaya bayılıyorum. Yine öyle bir günlerden, ulan diyorum bu adam herkese yetişiyor, mutlu ediyor, gülümsüyor. Peki kendisine yetişebiliyor mu? Sonra kendimi tersliyorum, salak mısın oğlum diyorum, kendinle mukayese etme herkesi. Buna sözü ortaya atan ben karşı çıkıyor, nasıl yani? Muhalefet ben cevap veriyor, nasıl olacak olum gidecek yeri olmayanların bir acelesinin olmaması çok olağan bir şey. Kendime hafif kırılıp bu kırgınlığımı daha sonradan pörtletebilmek için bir kilim altına iteleyip cevap veriyorum, ne demek yani, benim..bizim gidecek yerimiz yok mu? Dört saniye kendisine imalı baktığımı fark edince hemen çıkışıyor, yok be olum fiziken demiyorum zihinsel olarak. Yüzümdeki usanmışlık ifadesini algılayıp yok oluyor. Ben yine barmenin bardak ve içkiyle olan dansını seyrediyorum. Aldığım büyük yudumlardan sonra ağzıma limon kabuğu geliyor sodanın içerisine attığım, çiğnemeye üşenip yutuyorum. Bir iki zorlandıktan sonra yutmayı başarıp barmene boş bardağı kaldırıyorum. Mesajı gayet net algılayıp bana bir sade soda daha getiriyor. Aman abi diyor, çok içtin mideni deleceksin. Gülümsüyorum. Alkol fıçısına düştüğüm günlerde de aynısını duyardım, bıraktım yine duyuyorum. Bir şeyleri rayına koyma konusunda sıkıntılar çekiyorum sanırım.

Oturduğum bar taburesinin dört yanında saç renginden dolayı dikkatimi çeken bir kız bana doğru dönüyor. Müziğin son kısmı olmasından kaynaklanan sessizliği kullanıp “n’aber Sude, her şey yolunda mı” diyorum. Sude sendeliyor, şaşırıyor, bir panik havasıyla yanıma doğru gelmeye çalışıyor. Göz hapsinden çıkarmadan bana doğru olan adımlarını birer birer yorumlamaya başlıyorum. Küçücük şeyleri bile düşünebilmek gibi boktan huylarım var. Barış Bıçakçı’nın dediği gibi ‘ah dostum, her şeyin farkında olduğun için mi bu kadar yalnız ve mutsuzsun..’ yok be olum, ondan değil deyip kendime yine cevap veriyorum. Sude bu arada yanıma geliyor.

Merhaba diyor
Merhaba diyorum
Beni unuttunuz sanmıştım diyor
Birini unutup değersizleştirecek kadar değerli biri olmamalıyım..

Üç-dört saniye duraksadıktan sonra kendine yerine doğru hızla hareketleniyor. Bu sırada benim muhalefet yanım gözüme görünüp bana ters ters bakıyor. Ne yaptım olum dercesine bir mimik patlatıyorum, kayboluyor.
Sude imzaladığım kitabımı getirmiş bana gösteriyor. Kocaeli kitap fuarında tanışmıştık. İmza notu olarak yazdığım cümleyi hikayeleştirmiş bana gösteriyor. Hüzünleniyorum. Sodamdan henüz iki yudum almama rağmen barmene tiz bir sesle tazele diye sesleniyorum. Elimdeki bardağın doluluğunu fark ettikten sonra sert bir yudum alıyorum. Nefes borum yanıyor.. Muhalefet yanımın da benim de çok hoşuna gidiyor bu durum. Sude birden kendini anlatmaya başlıyor. Muhalefet yanım da ben de hemen sıkılıyoruz. Bu durum ikimizin de tek ortak noktası. Ağzından çıkan her kelimeyi düşünmeye başlıyorum, kelimeleriyle yeni kelimeler türetip hikayesine bağlamaya çalışıyorum.. bu korkunç bir şey biliyorum.. bu hastalık farkındayım, ama yapıyorum. Sude diyorum..
Birini unutup değersizleştirecek kadar değerli biri olmamalıyım. Afili bir cümleyle konuşmayı patlatacakken Haramiler, Mavi Duvar’la benimle birlikte tüm evreni susturuyor. Sude kendisiyle olan sohbetimin Haramiler ile sonlanmasından hoşnut bir şekilde hiçbir şey demeden taburesine, arkadaşlarının yanına geri dönüyor.

Şarkının nakarat kısmını duyduğumda tek seferde içiyorum sodayı. Muhalefet yanım hüzünlü bakıyor bana, deldireceksin mideni insan gibi iç amına koyayım diyor. Küfretme diyorum. Özür diliyor. Ve gidiyor.

Lıkır Lıkır

Tepemizde bir rüzgar.. Esti, belki sert.. yine esecek.. belki bir esinti belki tufanla çıkıp gelecek, geldiği gibi sikecek, evet.. Çünkü umut denilen olgunun birleşmesini beklemek gibi nitelikli yetenekleri var şu hayatın..

Yazıyı bitirdi(ğini düşündü) kalemin ucu kıbleye gelecek şekilde ayarladı, üzerini ıslak mendille silmeyi ihmal etmemişti. Islak mendil bulamadı mı kolonyayla peçeteyi ıslatır öyle silerdi. Sırtını sandalyeye yasladı, yasladı.. yaslandı. Gözünü ovuşturup saate göz ucuyla baktı. 03:---- göz ucuyla bakmak olayını yanlış algıladığından ovuşturmadığı gözle baktı.
Diriltmesi gereken bir sürü karakter vardı kalemin ucunda bekleyen.

Gözünü açtı, sabah saatin bilmem kaçı. Eli ayağı soğuktan uyuşmuş. Yerde- Yerdeyim? - nasıl - düşündü, hem de çok hızlı. Bir zaman diliminin yaklaşamayacağı cinsten hızlıydı. Kalem kıbleye doğru, kıble kaleme doğru. -ohh- doğruldu. Etraf balerin gibi dolandı bir süre. -Yine geldi aklıma - yazmıştı onu da, bir balerine aşık adamın otuzüç yıl aşık olduğu balerini bulma serüveniydi. Yazdığı hikayeleri bilinçaltından yok edemiyordu. Kağıtta yazdığı yazıya baktı, bir nesnellik ya da benzerlik göremedi. Hangi olay böylesi bir cümleyi yazmaya tetiklemişti. Buğulu cama yazılan yazılar gibi kolay siliniyordu düşünceleri. Sinirlendi(siniri bozuldu) kendisine 'niye-niçin' soru kiplerini sormayı bırakalı çok uzun zaman olmuştu.
Yarım ekmeğin arasına siyah helva ve domates koydu. Dişledi. Bir kez daha. Biraz daha. Koca bir fırt süt yudumladı. Etrafında kendisi dışında her şey bir amaca hizmet ediyormuş da kendisini dışlıyorlarmış hissine kapıldı. Yeryüzüne yabancıydı. Bu atmosfere, bu insanlara, bu durgu karmaşasına. Yazmasındaki ilk hakikat bu karmaşıklığın türeviydi. Aklımdaki bir hizaya sokabilirsem belki parçalarımı yerlerden gırgırla süpürmem diye düşündü. Tozluydu çünkü ve hayata olan alerjisi iç gıdıklayan bir kaşıntıyla sarıyordu her yanını.

Niye dedi yine, niçin! Bu sefer kullanmış olduğu kipin bir ünlem olduğunun farkındaydı. Dışarıya doğru yalpak bir adım attı. Sağına soluna-tekrar sağına arkasına - yok - altında bir toprak yokmuş gibiydi, havalarda bu diyarda değil.

Mehmet efendii, Mehmet efendi.
İşaret parmağını kendisine doğru gösterip ben mi dedi kendisine doğru topallayarak gelen adama.
Hay Allah senden razı ola dedi elini tutup öpmek istedi bizimki eğildikçe adam eğildi o eğildi bizimki diretti, ortak derecenin kırkbeşinci açı olduğunu düşünüp öylece kaldılar. İkisinin de dizleri ağırdı, bazı çıtırdatma sesleri geldi.
Bizim çocuğun ödeve yardım etmişsiz, pekiyi almış sağ olun. Yazar tanıdığı var diye hava atmış örtmenine, Allah razı ola
Ben mi yardım etmişim? Hangi derse
Siz tabii Mehmet efendi - bey - affola - matematik dersinden
Matematik?
Hee.
Estağfurullah dedi. Kelimenin ilerlemesine doğru bulundukları açıyı düzeltmeye başladılar, en son estağfurul* kısmında adam akıllı düzelmişlerdi ama son üç harfin rahatlaması yabana atılacak cinsten değildi.
Attığı adımın sekizincisinde duraksadı. Gülümsedi. Gülümsemenin kalpten başlayıp yüze ulaşma saniyesini saymıştı içinden. Yedi dedi sesli bir şekilde, karşısındaki çocuk ben deee dedi muzip bir şekilde ben de yedi yaşımdayım.

Önünde adamakıllı bir yokuş vardı. Nefesini dışarıya sertçe verdi, bir sefer daha, biraz daha. Olayları ve hikayeyi matematiğe yormaya başlamıştı artık, sayar olmuştu, hesaplar olmuştu. Yirmi altı, yirmi yedi, yirmi sekiz, yirmi dokuz, otuz, otuz bir.. yok.. otuz bir.. olmadı. otuz bir yine yok.. - hay aksi -
Birinci adımı attı. Bir el ensesinden tuttu, ikinciyi attı bir ses duydu, üçüncüyü attı dürtüklendi, beşinciyi attı, uyanmıştı - hoop -
Ulan ne uyudun be
Sen kimsin?
Abdestimi tazele, dört saatir başım kıbleye bakıyor hiç rahat değilim.
Neden?
Ney neden?
Neden rahat değilsin?
Ha, kağıtta yazdığına bak.
Eeee?
On sekizinci kelime.
Bir, iki, üç, dokuz, on, ondört, on beş, on yedi, on sekiz... -ovv- haklısın. Nasıl alacaksın?
Boya gerek yok, gusül al, sağ çekmecede kalemtraş var.

Takk tak takkk... kapı bu - aman yerdeyim - mehmet efendii mehmet efendii
kaleme baktı, yerinde yok. abdesti - yok - sol kasığında bir ıslaklık.
Tıkırt- kapı açılır - Mehmet efendi, - bu o - matematik mi sorusu
İki ekmek bir süt.
Allah sizden razı olsun bizim oğlanın Türkçe kompozisyon ödevini yapmışsınız. Bizimki sınıfta havasını atmış, bizim apartumanda bir örtmen var - Matematik örtmeni - aynı yazar gibi herkeşin türkçe ödevlerini yapıyor.

Duraksadı. Çömeldi. Şişe sütü açtı, lıkır lıkır içti.
Saymıştı. On birinci yudumda bitti.