Depremler Oluyor Beynimdee!

Çok düşündüm.

Düşünmemek için yazdım.

Yazmak için düşündüm.

Yazabilmek için düşündüm.

Delirmemek için yazdım.

“Kim o?” diye bir sesle irkildim. Kimdi o? Bunu öğrenebilmek içindi sanırım kurduğum o kip. Bir saniye, benim ağzımdan bir şey çıkmamıştı ki? Peki o zaman bana benzeyen o ses nereden işitilmişti kulağıma. Ah.. başım uğulduyor. Sahi insanın kendi sesinin kendine yabancı gelmesi kadar tuhaf bir şey var mı?

Önümde beyaz bir kağıt, yanında ucu üstürupsuzca kullanılmış bir kalem tıraş, hemen solunda celladının gözlerinin içine öfkeyle bakan bir kalem. Kağıt kalem ikilemesinden oluşan bir sözcük öbeği kağıdın koynunda. Beynim uğulduyor. Beynimde sesim uğulduyor. Sesim beynimin içini yontuyor. Kağıdın üzerinde “Kim o” yazıyor. Yanında bir soru kipi yok. Çıldırıyorum. Çıldıracağım. Bütün cümlelerim tek kelimelik olsa diye geçiriyorum aklımdan onca karmaşanın içinde. Soru kipinin olmayışı dört harflik küçük betimlemeyi yetmiş ciltlik bir ansiklopedi karmaşasına çevirip ruhumu ele geçiyor. Ne demekti kim o. Bir yansıma olabilir mi bana karşı? Sesimin yabancılığını yardırgayışımın bir sitemi miydi acaba. Peki sesteki soru kipini algılamak nasıl mümkün olabilirdi? Kağıtta yazan yazıdaki soru işaretinin olmayışı beni sonuca ulaştırmıştı, peki ya seste? Kimdi o? Kimin sesiydi o? Benim miydi? İnsanın kendi sesinin kendisine yabancı gelmesi.. Ah, beynim uğulduyor.

Çok okudum.

Düşünmemek için sustum.
Kafamın içindeki uğultuyu dindirebilmek için uyudum.

Uyuyamamak için düşündüm.

Düşündükçe yazdım.

Bir yanım üşüyor, bir yanım alev alev. Lapa lapa kar yağıyor beynimin virajlarına. Çok süratli gidiyorum, çok dengesiz ilerliyorum. Kafamın içindeki şarampoller buz tuttu, her an yuvarlanabilirim. Bir soru kipi bütün hücrelerimi – alyuvarlarımı ele geçirdi. Aşağılık bir uğultu benimle dalga geçiyor. Bir ses duyuyorum o uğultuların ardındaki kaf dağından. Kim o? Kim o? Kim o. Kim o. Kim o.

Uyanıyorum. Oh be rüyaymış. Ellerim başımda, Üstünkörü yokluyorum kafam yerimde mi diye. Yerinde. Seviniyorum. Önümde duran kağıda bakıyorum. Öykü yazmak için önümde hazırola geçmiş, benden bir emir kipi bekliyor. Kiplerle başım dertte diye düşünüp aklıma gördüğüm rüya geliyor. Kapı çalıyor. Arkasından duyduğum ses bütün al yuvarlarımı ölü hücrelerime karşı uyarıyor. İsrafil’in Sur’u gibi bütün hücrelerim diriliyor. “Kim o” diyor kapı arkasındaki ses. Etrafıma bakıyorum, ben evin içindeyim, ses dışarıda. Bir terslik var diye düşünüp kapıya yaklaşıyorum. Kim o? Diye tekrarlıyor. Dayanamıyorum, açıyorum kapıyı. Karşımda kendimi görüyorum. Elinde plastikten yapılmış sarı renkte soru işareti kipi. “Bunu unutmuşsun bende” diyor. Elime verip arkasına dönmeden bana baka baka geriye doğru gidiyor. Adımları benden uzaklaştıkça gülümsemesi kademe kademe artıyor. Bağırmak istiyorum, elimdeki soru işareti kipi birden ünleme dönüşüyor. Ünleme dönüşmesiyle sesim elimdeki kipin hakkını verircesine yükseliyor, “Kim oooooo!” Karşımda duran ben olduğu yerde çakılıp kalıyor. Ona doğru ilerledikçe yüzündeki gülümseme kademe kademe azalıyor. “Ben içerideydim” diyorum bütün tuhaflıklara inat, “ben içerideydim, neden bana kim o dedin, bunu benim demem gerekti.” Gülümsüyor karşımdaki ben, gözleriyle arkana bak dercesine işaret çakıyor. Dönüp bakıyorum, ben dışarıdayım, dışarıda kalmışım. O içeride, yine sesleniyor; “kim o?” buradayım diyorum beni görmüyor musun. Ağlamaklı oluyorum, aldırış etmiyor. Kapı aralığından kalan küçücük aradan geçiyor, yanımdan geçerken kokusunu bırakıyor. “Evet” diyorum, “parfüm de benim, bu kesinlikle benim” Elimde tuttuğum ünlem kipi tekrardan soru işaretine dönüyor, yavaşça elimde erimeye başlıyor. Bağırıyorum. Hem de çok. Beynimin içindeki uğuldamayı yok edercesine çok. Karşımdaki ben gitmeye başlıyor. “Sorunun cevabı sende” diyor. Şaşırıyorum.

Ağzımdan kağıda doğru hunharca saldırıya geçmiş pis kokulu salyamla uyanıyorum. İçimden akanlar beyaz kağıdı çirkinleştirmiş. Sol kolumla siliyorum arta kalanlarımı. “Tanrı Benim” başlığı altında yazdığım yazıya bakıyorum göz ucuyla, yazdığım tek satır ve esrarın beynimde yarattığı soluk buğu daha netlik kazanıyor.

Ağzımdan gayriihtiyari bir söz çıkıyor, çıktığı gibi yüreğime kimyasal bir nükleer isabet edip beni uzunca susturuyor;

“Kim o?”