Parçalanmış Gülüşler: Fortlanmışım, üstelik adım eşkalim bilinmekteeeee

Yapma, ı ıh, etme.. Şimdi sırası değil.

Anlamıyor, anlayamayacak biliyorum. Sallanıyoruz. İsrafil sur’u üflemişte yeri altımızdan elleriyle çekiyormuş gibi dengesiziz. Kulağımın bir köşesinde durağın ismi mırıldanılıyor. “Ayvansaray”

“Tamam” diyorum içimden, “tamam olum sabret, Mecidiyeköy durağına ne kaldı ki.” Anlamıyor, anlamayacak biliyorum. Israr ediyor. Yineliyorum; yapma.. ı ıh, yavv yokk, şimdi sırası mıııı. Hayır, durmayacağını biliyordum en az cumhurbaşkanımızın samimiyetsizliğini bildiğim kadar. Of, araya politik mesaj şey ettim.

Kadınların kıçının sağ yanağı sol yanağına göre daha sert, bunu üçüncü kadından sonra çok daha iyi anlıyorum. İnsanlar psikopat, sapık. Ya da Tanrı tarafından üzerime yerleştirilen bir şey metrobüste kadınların popolarını benim kasıklarıma doğru çekiyor. Hayır, eksenimi nereye çevirirsem çevireyim yaş,din,dil,ırk fark etmeksizin her türden kadın nasıl oluyor da benim önümde oluyor.

Otuzlu yaşlarında güzel bir hatun tam yanımda. Anlamıyor mimiklerimden. İstemiyorum demek istiyorum ama demek ki diyemiyorum. Biri görse, ne yapıyorsun sen bu kadına dese, kimse kadının iki saatir götünü bana sürttüğüne filan bakmaz. Gelir benim ağzımı burnumu kırarlar, peşine bir ihtimal sikimi kesip ağzıma dayarlar. “Belki” dye içimden geçiyorum, “Keserlerse belki dikerler, bir süre sonra tekrardan kullanmaya başlayabilirim.”

Sırf böyle durumlardan etkilenip kademe kademe büyümesin diye benim ufaklığın aklına binbir türlü kötü şey getiriyorum. Öyle diyorlar ya, böylesi bir durumda kalırsanız eğer hep kötü şeyler düşünün. Ama yok, ne mimiklerim ne de aklıma getirdiğim envai çeşit kötü düşünceler engel olamıyor. Kadın güzel, çok güzel. Belki bir çok çiçek adından bile daha güzel. Düşünüyorum. Evet evet, arada düşünmek gibi çılgınlıklar yapabiliyorum. “Bu kadın” diyorum, “ben de ne buldu da iki saatir dayıyor.” Korkuyorum, hem de çok. Aklıma çocukken aldığım atarinin ertesi gün bozulması geliyor. Küçülme olmuyor ama hüzünleniyorum. İçimdeki bu çocuksu hüznün bir adı oluyor ve bağırmaya başlıyor. Ağlamaklı oluyorum ama benden bağımsız kuzeydoğu yönüne doğru ilerleyen etime engel olamıyorum. Korkuyorum. Biri şimdi sapık diye bağıracak. Aklım gidiyor. Düşünüyorum yine. “Bari” diyorum içimden, pantolonu insan gibi çıkarıp öyle kessinler, ve lütfen kan bulaşmasın, lekesi çıkmıyormuş. Yaz için açık renkli aldım bu kotu. Yüz on lira verdim. Beni sikseler çıkarmam. Beş gündür beraber yatıyorum pantolonla. O kadar para vermişim, bir de askılıkta mı duracak ulan!

Aklım bu gitgellere daha fazla dayanamıyor. Tökezliyorum. Akabinde bir sevinç gülümsemesi oluşuyor gamzesiz yanağımda. Aşağıyı yokluyorum. Elle yokladığım için sağ elimin dışı kadına sürtüyor. Sürtmenin verdiği bohem bir hava oturuyor benliğime. “Ulan” diyorum, “bir de Ramazandayız. Bana yapacaklarını yüzle çarp, binle topla.” Canım sıkılıyor. Nefes alamıyorum. Toplu taşımada nefes almaya yer kalmadığını görünce sorunun benden kaynaklanmadığını düşünüyorum. Orta okulda arka sırada edebiyat dersinde çektiğimiz toplu otuzbir terapisine odaklanıp erkekliğimden utanmak istiyorum, beni perişan edecek öbeği edebiyat öğretmenimin dik göğüsleri yok ediyor. “Of” diyorum, “sikerim böyle işi, sen misin bana dayayan” sert taraflarımdan yükleniyorum yumuşak yerlerine doğru. Ben ileri ittikçe o bana doğru geri hamle yapıyor. Dayının biri köşede duruma uyanıyor, “Tövbe estağfurullah” deyip anlamını bilmediğinden emin olduğum bir sitem sözcüğünü kusuyor. Gözlerim dönmüş. Ben ileri kadın geri. Böyle bir yüklenme iki kişiden oluşan bizi tek insana düşürecek biliyorum. Ya ben, ya da kadın benim içime kaçacak. Of,puf ediyor. “Ne oldu lan yarrraaam” mimiği oluşuyor suratımda, giderek çirkinleşiyorum. Entel ve beyefendi kimliğimden saliseler içerisinde çıkıyorum.

Yapma, etme, dur mimiğimi anlamayan kadın, “nabıyon lan yarrraaam” mimiğimi anlıyor. Kaşları çatılıyor. Hüzünlü insanları göz bebeğinden anlarım. Bir hüzün oluşuyor yüzünde. Aklıma Yeditepe İstanbul dizisinin fon müziği iniyor. Fon müziği dalga dalga yayıldıkça iç organlarımda bende bir küçülme oluşuyor. Kadın da benden yoruluyoruz saatlerce hayvanlar gibi çiftleşmişiz gibi. Hayvanlar gibinin altını çiziyorum, anladınız siz. Anlamadıysanız da sizi kınıyorum. Benim küçülen etim onun yüzündeki hüznü mutsuzluğa çeviriyor. “Yeter amına koyayım ben de insanım daa” mimiği beliriyor yüzümde, hafiften arkası dönük bana bakıp bu mimiği anlıyor. Onca değdirmeden sonra tam inmeden önce Yeditepe İstanbul’dan bir replik söylüyorum kadına;