Unutursam Fısılda. Ya da boşver, söylemesen de olur

Değişik benzetmelerim vardır benim, genelde aklıma ilk geldiğinde şaşırırım kendime bu benzetmelerden ötürü. Hatta bazen güler geçerim. Benzetmelerim genelde insan ırkıyla ilgili olur, doğal olarak kendi ırkımı göz önüne alırım bir şeyleri düşünürken.

Kuzenin düğünü var bu hafta, evde dünyanın insanı var, yedi teyze yirmi küsür de yeğen olunca ev çok enteresan bir hal alıyor. Bilirsiniz, sevmem ben insanları; yani genel olarak. Evde düğün öncesi bir şeyler yapmaya başladılar baktım un filan bir şeyler yoğuruyorlar. Onlar elleriyle bir şekilde ellerinin arasında ki hamura bir şeyler kattıkça ben suratımı buruşturdum. Yaklaşık yarım saat boyunca o hamuru inceledim, yarım saat öncesi ve sonrasını hayal ettim. Bir ara gözlerim doldu, az daha sıksam ağlayabilirdim. Aklıma türlü türlü şeyler geldi. Acıdım bir an hamura çünkü bir tercih hakkı ona sorulmamıştı. O an belki de dördüncü teyzemin ellerinin arasında olmak istemezdi. Her iri parmak darbesinde canı acıyordu belki de. Bunu bizlere belli şekillere girerek de belli etmeye çalışıyordu kendince. Ama lanet olsun ki anlayamıyorduk bize ne demek istediklerini.

O an kendi lapa halime büründüm. Mayasız ve susuz un gibi en özüme gittim. Kim bilir hangi ellerden geçmiştim bu yaşıma kadar, kimler ellemişti beni, kimlerden nefret ede ede beni nasıl istediği şekle sokmasını izlemiştim. Bu yüzdendi belki de hiçbir şekilde tat veremeden yaşamam.

Şimdi etrafıma bakıyorum da, ne çok sahipsiz hamurlar dolanıyor etrafta. İşin tuhaf tarafı, hamur olduklarından bile habersizler. Suriye’den bir şekilde gelmiş ve sokakta dolanan çocuklar mesela. Çok fazlalar – çok çok çok fazlalar. İşin siyaset tarafına girmeyeceğim merak etmeyin. İşin ucunda bir çocuk olunca bende ne din kalır ne de devlet kalır çünkü. Bazen uzun uzun izliyorum onları, ne yaptıklarını, ne yapmak istediklerini. Kendi çocukluğuma çok benzetirim onları. Benden tek farkları korkusuz olmaları. Bir çocuk korkmalı. Korkmalı ki hata yapmamalı.

On iki yaşımda sigaraya başladım. Önce milletin yere attığı izmaritleri alır onu içerdim. Daha sonra boya tezgahından kaldırdığım bütün parayı sigaraya verirdim. Cebime doldurduğum uzun L&M lerle arkadaşların yanına giderdim. Aradan neredeyse on beş sene geçti, ben beş sene içip bıraktım sigarayı, arkadaşların çoğu hâlâ içiyor, söverler bu yüzden bana, haklılar.

Sigaraya yeni başladığım zamanlarda kendimi biraz daha cesur hissederdim. Tanju Okan’ın dediği gibi; “benim en iyi dostum içkim sigaram”

Bu cesurum kör kütük bir cesurluktu. Sonrasını düşünmeden kafamın dikine çok gittim, bu yüzden çok dayakta yedim dayakta attım.

O ara mahallemize Yugoslav göçmeni birileri gelmişti. Bir gün mahallemizin bir abisi geldi yanıma; “Lan Tolga beş lira ister misin?”

“İsterim abi, istemem mi iki paket sigara parası. Ne çalınacak abi?”

“Bu sefer bir şey çalmayacaksın. Şu xxx hatun var ya mahalleye yeni gelen, sokaktan geçerken götünü sağlam bir avuçlayacaksın.”

“Ellerim abi ne var bunda.”

Tabi o zaman umrumda değil, ne olacaksa olsun kafasındayım. Verdi parayı, hakikaten de mahallenin köşesinden dönerken, tam elektrik direğinin orada götünü çok sağlam avuçladım. Ne tahrik oldum, ne de herhangi bir pişmanlık duydum. Tek amacım cebime girecek o beş liraydı. Kızın götünü ellemem onu nasıl tahrik etti ya da nasıl mutlu hiç bilmiyorum, düşünmeyi de tercih etmedim.

 Sonra sonra benden istekleri değişti. “Git şu lavuğun gözünü korkut”, “git bıçağı çek bakayım ölümden korkuyor mu korkmuyor mu”, “git şu kızın sevgilisinin baldırına sapla, ölüm korkusu nedir biraz anlasın.”

Her şeye tepkim olumlu olurdu, yeter ki paramı nakit versinler. Çoğu yazımda, denemelerimde filan seri katillere yönelmemin sebebi bu. Bu ülkede seri katil olmak kadar basit bir şey yok çünkü. Sinir sisteminin çalışma tarzını keşfeden ve öğrenen biri çok rahat bir şekilde bütün sinir sistemini dondurabilir. İhtiyar bir dedenin ağzından yere attığı o sigara deninden sonra ben dondurmuştum bütün sinir sistemimi. Bu yüzden birini çok rahat şekilde öldürebilirdim, benim için bir sıkıntı değildi yani bu. On dört yaşımda  gidip yana yakıla rambo bıçağı alıp sürekli cebimde taşımamın sebebini o yüzden hiç sorgulamadım. O zamanlar bana ne derlerse o oldum. En başta dediğim gibi, kim nasıl el attıysa o oldum, hiçbir zaman kendim olamadım.

                Şimdi bu küçük hikâyemin sebebini anlatmam yine sokaklarda dolanan bu Suriyeli çocuklar. Bize bir lira karşılığında bir paket mendili satmak için peşimize takılıyorlar ya, bir süre sonra onlarda değişecek. O masum masum bakan suratları kin dolu bakmaya başlayacak. “Alır mısın ağabey” in yerini, “cebini boşalt” lan çıkacak. Burnunda ki sümüğü koluna silip bizlere mendil satmaya çalışan bu çocukların öfkesi Türkiye’nin tümünü yutacak, buna hazır olun.
                Çünkü onlarda kendimi görüyorum. Çünkü onların gözüne baktığımda, on üç yaşındaki Tolga’nın gözünün bebeğini görüyorum. Çünkü onların donuk donuk bakan gözlerini gördükçe, on beşimde kurduğum toplu katliamı hatırlıyorum. Çünkü onların mendil satmak için yanımıza geldiğinde suratlarına taktığı sahte masum ifadeyi gördükçe sol memelerinde yatan gizli zebaninin suretini görebiliyorum.

                Sokakta evine üç kuruş para götüreyim diye boyacılık yapan amcaları gördükçe bende içimdeki o zebaniyle göz göze geliyorum çoğu zaman. Koskoca adamın yüzümden önce ayakkabımın kirine baktığını gördükçe saliseler içinde bütün insanlığı yok etmek istiyorum. Hele ki ayakkabılarım kirliyse ve tam yanından geçerken “boyayalım ağbi” derse, yerin milyar katı altına giriyorum.

Çünkü biliyorum yanından sessizce geçtiğimde neler hissettiğini. Çünkü biliyorum “boyayalım ağbi” tamlamasının ezbere söylemediğini. Çünkü biliyorum yanından geçen kirli ayakkabılı biri boyatmayınca bir sonra ki kirli ayakları beklemenin zulmünü.

Ayakkabı boyacılarının yüzlerine gülümseyin efendiler. Onlara benim yerime de selam söyleyin, olur mu?