"Alın Yazısı" değil - Kağıt Yazısı! Hayat Bazen; Gri Miki Maus

                

            İnsan gelişim sürecini bir binanınkiyle eş tutarım. İleride, yani oluşumun tamamlanma yaşının da götümüze pamuğu tıkayınca bittiğini düşünürüm, yani insan zamanlamasına göre ‘ölümsüz’ kılarım bu süreci. O yüzden bizler insan olarak yaşadıklarımızı bir sonraki sürecimize aktarırız. Acılar insanı olgunlaştırır deriz ya hep, o misal. Özellikle ‘gençlik’ diye tabir ettiğimiz yirmiden otuza kadar olan kısımda hep çocukluktan kalma izleri taşırız yüreğimizin en içinde. Ne gördüysek onu aktarırız gelecek hücrelerimize.

                Kimse doğuştan serikatill ya da tecavüzcü, sapık, katil, hırsız olarak doğmaz. Hep bir şekilde, yerleştiririz. Bu durumdan kaçmak istesekte kaçamayız çünkü kadere inanan insanlarız. Tanrı bizim hikâyemizi yazarken belki kalın bir punto ile belirtmese de oraya bir yere iliştirmiştir; bu katil olacak, bu hırsız olacak, bu dünyanın yedi ceddini kurutacak – diye…

                Ben nasıl yazıldım hiç bilmiyorum, ama hakikatli yazıldığımın farkındayım. Sert büyüdüm ben, bir gökdelene nispet yaparcasına göğü delip ta Tanrı’nın yanına kadar çıktığım bile oldu. Bir miraç değildi bu, sadece en tepeyi de gördüm, en dibide. Dip dediğimiz yer belirli fiziki hacme sahip nesnelerden bahsetmiyorum. İnebildiğim yere kadar inip çakıldım. Çünkü böyle büyüdüm. Hayat okulunu belki Saint Joseph’te okumadım ama yine de çoğu kişiden fazla şeyi bildim. Tabi bunun bedelini de devamlı ödedim. Çünkü, her şeyin olduğu gibi insan yaşamınında belirli kuralları vardı. Bir bedel ödemek zorundaydım. Ödedim, ödemeye de devam ediyorum orası ayrı. Ama konu şu ki; yetiştiğim ortamdan ötürü sert bir adamsam bunun hesabını bana sormayın. Konu şu ki; duyduğum ve gördüğüm şeyleri aktarmaya çalışıyor ve bu yüzden sizleri rahatsız ediyorsam bunların hesabını bana sormayın. Ya kime sorayım? Diyorsunuz değil mi? Ne bileyim, sorun işte. Ortaya atın gelişigüzel. “Sen neden böylesin” deyin. Cevap alamayın. Hatta o an, kısa sürelide olsa cevap alamamanın hazzını yaşayın. Sonra da bu döngünün verdiği hazzı size yaşattığımdan dolayı bana teşekkür edin.

                İnsan olmanın bedeli budur çünkü. Ne gördüysek onu yansıtırız. Benim gördüklerim ve yaşadıklarım normal değildi, ondan normal olmayan şeyleri yazdım. Normal şeyleri yaşasaydım belki bende sizler gibi normal şeyleri yazardım. Ama değilim, ben normal biri değilim. Aslında hiç birimiz normal değiliz, az önce ne saçma konuştum! Hangimiz normaliz ki şu dünyada?

               

Onbeş yaşlarında filandım sanırım. Mahallede kavgalar artmıştı o ara. Bizim çaldığımız ve keşif için çıktığımız yerlere başkaları gelmeye başlamıştı. Demiştim daha öncede, sokağın sahipleri olmaya çalışmak büyük çılgınlıktır. Çünkü sokaklar Tanrı’nın evidir; herhangi bir kira bedeli ödemenize filan gerek yoktur, sadece kurallarına uymanız gerekir. Ne yazık ki ‘kurallar’ bütünü bizim ne lugatımızda vardı, ne de yaşam tarzımızda. Bir şeyleri reddetmesek gecenin soğuğunda neden sahipsiz bir bankın koynuna girelim değil mi?

                O ara birkaç arkadaşımla iyice semtin ortalık orospusu olmuştuk. Nereye çekseler oraya gidiyorduk. Çal diyorlar çalıyor, vur diyorlar vuruyorduk. İşte sevgiye açlığımız belki de bu yüzdendi. Kimse bize ‘sev’ demedi, diyemedi. Çünkü bilmem hangi ayın bilmem hangi gününde kalbimizin etrafını yalıtımlamıştık. Bu hem hiçbir şekilde acıma duygusu vermiyor, hem de sevme ya da sevilme duygularını bizden alıyordu.

                Mahallemizin bir delisi vardı; Deli Apo derdi herkes ona. Hayatta ki tek amacı kola içip bize nah yapmaktı. Arada sırada ortalık yerde sikini çıkartıp etrafa sallamasa belki bu deliliği birazcık affedebilirdi ama olsun, Apo deliliğiyle en büyük sırdaşımızdı. Çünkü ne desek, hangi sırrımızı anlatsak söylediği tek şey vardı; “kola, biraz daha kola al.” Bizim, daha doğrusu o zamanların en büyük psikopatlarının bile psikoloğu olmuştu Apo. Bizler çok normal insanlar değildik, o yüzden her şeyi içimize atardık. Tam taşacağımız sırada gider tüm derdimizi Apo’ya anlatırdık. Dinlerdi bizi, cümlemiz bitene, son noktayı koyana kadar dinlerdi. Bizde bu doğal seans bitince, bir şişe kola alıp ücretimizi verirdik Apo’ya. Sonra bir gün Apo ortalıktan kayboldu, tüm mahalle dumur oldu. Kimse kimseye bir şey anlatmadı, herkes yıllarca kurufasülye yemiş gibi şişti. Öyle bir şişti ki bir patlasalar ortalık leş gibi kokacaktı, bundan herkes emindi.

O ara, yani Apo ortalıktan kaybolduktan sonra semtin oralarda bir kız dolanmaya başladı. Fahişelik yaptığı dilden dile dolaştı. Bu seferde tüm mahalle Filiz’e gitmeye başladı(adı filiz değildi.)

Hoş birlikte olacaklarından değil, gidip on lira verip kıza tüm dertlerini anlatıyordu. Filiz’le birlikte olmak isteyenlerde zaten oluyordu. Bir ara bende gittim. Yarım şişe tekel votkayı vişneli teng ile içmiş iyice uçmuştum. Mahallemizin bekçinin kömürlüğüne götürdüm. Gece işe gittiği için, evde kimse olmuyordu, evde kimse olmadığı için rahatça kömürlüğe girebiliyordum. Kız nedir, kimin nesidir hiç bilmem. Sadece kolundan tutup götürdüm. Birileriyle konuşmak istiyordum artık, içimde biriken bu volkanik lavları püskürtmek istiyordum. Apo gittikten sonra iyice dolup taşmıştım çünkü.

Kömürlüğün ışığını açınca Filiz’in kendine bir yer yaptığını gördüm. İki tane kömür torbasının üzerini temizlemiş bir tanesini de duvara dayamıştı sırtını dayayabilmek için. Kömür karası gözlerini gözlerime dikip önce sikimi sonra ağzımı gösterdi, sol elini çevirerek bir şeyler demek istedi anlayamadım. Sonra konuşmak mı istersin, yoksa beni silmek mi sorusunu sorduğunun farkına vardım, çünkü mahallede herkes aynısını yapmıştı. Gerçi kimse Filiz’le birlikte olduktan sonra hiçbir şey diyememişti ama olsun, en azından çalışma tarzını herkes biliyordu.

                Oturduğu kömür torbasının kenarına oturdum, başladım konuşmaya. Aklıma ne geldiyse anlattım, hiç sorgulamadım acaba ne düşünür diye. Konuşmamım bir kısmı bittiğinde on lirasını verdim. Parayı çantasına attıktan sonra eteğini indirdi. Altında bir zamanlar beyaz olan ama daha sonradan grileşmiş bir miki maus kilodu çıktı. Elini şeyime attı, votkadan mıdır nedir şimdiye kalkmış olması gerekiyorken o da beynim gibi uyuşmayı tercih etmişti. Gözüm tekrardan miki mausa takıldı, gülmeye başladım. Neye güldüğümü anlayınca oda güldü. İlk kez güldüğünü görüyor ve duyuyordum. Evet, güldüğünü duyabiliyordum. Çünkü öyle sesli ve anlamsız gülüyordu ki. Bu kadar yüksek sesli ve karmaşık gülmesine anlam veremedim. Anlam veremediğim tam o an, bir şeyler dedi karışık bir şeyler. Dediği şeylerin bir dili yoktu, çünkü Filiz’in dili yoktu. O’nun dilsiz ve sağır olduğunu öğrendiğim an üzerine oturduğum kömüre benzettim kendimi. Hammaddesine kadar ulaştım. Birinin o an beni diri diri yakmasını istedim. O’nunla birlikte olmayacağımı vücut dilimden anlayınca çantasından bir kağıt çıkardı; kağıtta yazan şeyi okuduğumda hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Ağlarken bir yandan da mahallede ki kimsenin Filiz hakkında niye konuşmadığını anladım. Tamam bizler bakıldığı zaman birer piçlerdik, ama merhametli olanlarındandık aynı zamanda. Kağıtta “lütfen bundan kimseye bahsetme, bahsedersen para kazanamam, kazanamasam da ölürüm” yazıyordu. Eteğini giymeden yanıma oturdu. Ağladığımın devam ettiğini görünce neşeleneyim diye yine miki mauslu kilodunu gösterdi, sesli şekilde güldü yine, eşlik ettim bende. O an, hatta sonrasında ki bir hafta bende tüm duyu organlarımı kapattım herkesten.

                Apo beş ay sonra döndü mahalleye. İyice zayıflamış, bir deri bir kemik kalmıştı. En önemlisi üzgündü Apo, çok üzgün. Tam göğüs bölgesine bir kağıt yapıştırılmıştı Apo’nun. “Lütfen kola vermeyin, içirmeyin” yazıyordu. Çünkü Apo’nun organları çalınmıştı organ mafyası tarafından. Bu yüzden yasaktı artık Apo’ya, yaşaması için tek sebep olan kola yasaktı. Bir daha derdimizi anlatamadık Apo’ya, anlatmak istediğimiz zaman da dinlemedi. Bir yıl sonra da iki litre kolayı içerek intihar etti. Yıllar sonra mezarını ziyaret ettiğimizde gördüğümüz manzara çok tuhaftı. Belki de mahallede derdini dinlediği herkes gelmiş Apo’ya bir çeşit borcunu ödemişti. Çünkü içinde yattığı toprağın üstü kola kapaklarıyla doluydu…