Teşhis; Ruh Zonklaması

Damla damla.. damla damla.. akıyor, yağmalıyor, yıkıyor, zehirliyor, kusuyor. Damla damla.. damla damla.. yakıyor, köreltiyor, acıtıyor. Damla damla.. damla damla.. damla damla.. geçiyor, eskitiyor, savuruyor. Uh! Nefes almadın mı? Uh! Bir ses duydum! Uh bana bir şey kalmadı, bari nokta koyayım. Aaa şimdi anladım. Aaa şimdi gördüm. Aaa bende diyorum bu ne diyor. Çok mu karışık oldu sence? Bence çok karışık oldu? Karışık oldu çok bence. Tamam tamam, eskitiyorum. Tamam tamam, azaltıyorum. 

Yok, şok bitti. Hayır, bitemez! Sen kimsin? Kelimeler! Şart mı? Neye göre! Gidiyorum.. kime göre?
Damla damla.. hayda! Yok, bu o değil. Ama yan yana? Kes şu soru kipini. Şart mı? Yine geldi, bu nasıl! Sert, çok sert. Virgül yumuşattı, daha iyiyim. Başlayabilir miyiz? Olmuyor, tekrarlayacağım. Pekâlâ. 

Damla damla.. hayda! Tamam şimdi hafifti. Zehirliyordu ki sesimi duydun. Daha az yazsın diye kısmıştım. Saçmalama! Karıştırıyorsun. Bu o değil. Kanın akıyor, sen tütün sarıyorsun. Öyle demediler mi? İkinci paragrafı tekrar oku. Tamam. Şok bitmiş, damlalar göğe erişmiş, yıldızlar leylak topluyor. Çok karışık oldu bu, kimse anlamaz. İşte bu, doğru kelime; “anlamaz” anlamıyorlar – anlamayacaklar – anlamamalılar – anlayamayacaklar – anlaşılmayacaklar – anlatamayacaklar – atacaklar – atsınlar – atın – dur, dur, dur, dur. Tamam, duracağım yeri belleyemiyorum. Çok damlattılar. Acıta acıta oluyor sonraları bu. Bir neşter var içimde her gün biraz daha büyüyen ve keskinleşen. Nefesim kanıyor, durduramıyorum. Acilen şok aletine ihtiyacım var. Haydi ama, bir cümlelik daha mecalim kalmadı, şimdi çıkmayacaksan ne zaman çıkacaksın. Kanıyorum. Arıyorum. Sanıyorum. Cümlelerim kısalıyor, neredesin! Ah, durdu sanırım. İki ucu keskin bir neştere gebeyim. İçimdeki nefret tohumlarını yok etmek için yutmuştum. Yalan atıyor hakim bey! Hey, mübaşir, at bunu çabuk kelimelerin arasından. Atamam, satamam, katamam. Üzgünüm. Hangimiz? Kanıyor yaram, görmüyor musun. Hakim bey, saçmalıyor, kanayan yarası değil kendisi; lütfen sanığa bir kan olduğunu söylermisiniz. Sen zaten bir kansın, oluk oluk akıttığın şey nefretin. Bu kadar nefreti barındırmak senin lanetin. Kurtulu…. Hayır hakim bey, cümlesini tamamlattıramam. Kurtuluş semtinde oturup kurtuluş apartmanının balkonundan ayak sallandırmak gibi bir şey bu. Bakın, ne kadar saçmaladım. 

Durun, siz kimsiniz hangi ara çıktınız. Hakim, mübaşir; kan! Gül, diken. Hey! İpucu verme. Bilmem anlatabiliyor muyum? Seviyorum diyor hakim bey duyuyor musun, ağlıyorum diyor peşine görüyor musun? Bir yerden çıkaracağım bunu. Ben kimdim? Nefret mi? Değil! Kimdim ben, yine mi arayış, yine mi kaçış, yine mi haykırış. Değişmiyor hakim bey, değişmeyecek. Çok saçma bir romana dönecek bu yazı. Noktalama işaretlerini geri çekip anlamsızlaştıracağım her şeyi; kendim gibi. Bir hiçim ben, hiçliği bile yok edecek kadar bir hiç. Gidiyorum, sabahları kayısı kurusu eşliğinde sıcak su içip şu neşteri sıçmalıyım. Ruhumu ele veriyorum, lütfen onu saklayın. Tok karnına pek huysuzdur aldırmayın. Sevmedim bunları. Bende. Ne yapalım o zaman? Bilmiyorum. 

Damla damla.. damla damla.. akıyor, yağmalıyor, yıkıyor, zehirliyor, kusuyor. Damla damla.. damla damla.. yakıyor, köreltiyor, acıtıyor. Damla damla.. damla damla.. damla damla.. geçiyor, eskitiyor, savuruyor. Ah! Nefes aldım Ah! Bir ses duyamıyorum! Ah her şey bana kaldı, bari bir virgül koyayım. Aaa şimdi anladım. Aaa şimdi gördüm. Aaa bende diyorum bu ne diyor. Çok mu karıştım ben kendimle? Bence çok karışık oldu? Karışık oldu çok bence. Tamam tamam, eskitiyorum. Tamam tamam, azaltıyorum.  Tamam, artık bitti.m.