Âh..

Her şey hatırlamak, hiçbir şeyi unutmamak gibi boktan bir huyum var. Kafamda gereksizce kullanılmış o kadar çok sitem ve öfke dolu ünlemler var ki. Yana yakıla boşa kaçan virgül alıyorum sonuna noktayı koyduğum cümleleri uzatabilmek için.
Bir şeyi bitirmek için başlamak gerekliymiş; bilemedim. Başlangıcı olmayan bir insan gibi yirmi yedi yılın sancısını çekiyorum.
Sıçamıyorum..
nefes alamıyorum..
 göz bebeklerim yanıyor..
Yok olmak böyle bir şey olsa gerek. Bir yanımda şehrin korkunç gürültüsü bir yanımda beynimi ve iç organlarımı kemiren o tonlarca harf topluluğu. Önce harf olarak gelmişti halbuki bana; yalın ve sessiz. Ben büyüttüm o’nu önce heceledim, ardından kelimeye döndürdüm. Ben kaşındım ben; tek kelimenin bile cümle olabileceğini düşünemedim…
Pes etmek böyle bir şey olsa gerek. Sonsuzluk kavramı neydi benim için; hiç düşünmedim. Bir şeyleri düşünebilmek için düşünebileceğim bir organın olması gerekiyormuş; bilemedim. Şimdi her silkelenişimde eksiltiyorum bazı şeyleri; zamanı, yüzleri, sesleri…
Önce seslerden başladım eksilmeye. En sona bir martı çığlığını sakladım. O son simidi yemeyecektim. Ne çok yüz gördüm Tanrım; bağışla beni. Neyi aradım bunca yıl ben? Kendimi kaybettiğimi bilmeden kimleri bulmak için aşındırdım zamanı… Âh; neredeyim ben? Kimlerdeyim. Gördün mü beni Tanrım; belki yanıbaşından geçtim bir akşamüstü aylaklığıyla. Belki de utanmadan seviştim kör kütük sen yanımdayken.  Neredeyim ben Tanrım nerede? Hangi zamanın içine sıkıştırdın beni. Hangi yelkovanın akrebi yaptın beni. Hangi el kırıp parçalayacak içimde çalan bu çalar saati.
O son ertele tuşuna basmayacaktım…