Kasımda at başkadır..

Aylardan yine Kasım..

Aşk naralarınızı duyar gibiyim. Aylara / Mevsimlere o kadar büyük sorumluluklar yüklüyoruz ki onlar da siz misiniz bana bunu yakıştıran deyip ayırıp duruyor sevgimizi.

Ömer diyordu ya Duru’ya Yeditepe İstanbul’da ; “Sevgimizi göstermesini bilmiyoruz biz , bu yüzden yaralayıp duruyoruz kendimizi..”

Aynen öyle. Sanırım artık acı çekmek için bile mevsimleri bekler olduk. Haziran ile Ağustos arası aşk acılarını bir kenara bırakıp Eylül’le birlikte su yüzüne çıkarıyoruz.

Ama ekim’de bir bokluk var , böyle saçma çakal bir ay.

“Olursa ekime olmasa sikime kadar” lafından yola çıkarak diyorum ki Ekim ayı erteleme ayı. Olursa olur , olmazsa da umrum dışı hesabı. O yüzden sanırım Ekim’de başlayan bir hikayemiz yok hiçbirimizin. Çünkü ne Bahar’dır ne kış. Ne boran vardır ne sıcak. Öyle arafta bir ay.

Kasım dedik dimi..
Kasım anıları başkadır. Merttir , doğrudur.

Kasım ayı sert geçer. Çoğu zaman kırar geçer.

Bir anekdot;

Küçükken hepimizin arada bir hayvan sevgisi pörtlerdi değil mi. Kimimiz evde kedi beslemek ister kimimiz köpek / kuş filan. Benim hep bir at besleme hayalim vardı , tabi ki evde değil.

Atari kasetleri satan Bahattin amcanın oğlu Nedim abi vardı , bir atı vardı. Arada sokak sokak dolanır araba keşvi yapar , eğer varsa bmw veya süslü armalar filan bize yerini söylerdi , bizde gidip çalardık. Bunun karşılığında atı sevmemize izin verirdi.Hırsızlığa böyle başladım , önce bir at için daha sonra yaşamak için..

Neyse. Bir gün yine çağırdı acele acele ;

“ulan yarağım nerede kaldınız!”  dedi. Başlarda bize yakıştırdığı sıfata pek kızsak da daha sonra yaptığı açıklama bizi biraz yumuşatmıştı.

“olum sevildiğinizi bilin lan size en değer verdiğim yerin adını veriyorum..”

Düşündüğüm de biraz da olsa mantıklı gelmişti ve Nedim abinin de aslında hakikatli bir kalbi olduğunu düşünmüştüm. Ağzım iyi laf yapardı o zamanlarda. Bana açılmak istediği kızı söylemesi yeterliydi . Ben doğaçlama olarak bir şeyler uydurup sanki o söyletmiş gibi kızlara söylerdim.  Benim sayemde çok hatun yaptı zamanında pezevenk.

Daha onüç yaşında bir şairane hırsız.. Kulağa ne hoş geliyor değil mi.

Ondan da çok şeyini çaldılar aslında. Benliğini , sevdiğini , geçmişini..

Geçmişi olmayan adam hüzün saçar etrafa. Hüzün içer , hüzün işer.

“Çıkmaz ayın son çarşambası”yım ben. Bir o kadar dillerde , bir o kadar yok , bir o kadar yalnız. Oysa ki ne çok beklemiştim birinin gelip bulmasını , birinin gelip çıkarmasını bu kör kuyudan. Şimdiye kadar bana ne biçtilerse ben o sıfat oldum. Kimi zaman belden aşağı , kimi zaman sol memede , kimi zaman bir hayalde , bir otobüste , trende , bir gökyüzüde.

Bazen bir kuşun sıçtığı bok , bazen gözden akan bir gramlık tuzlu yaş.

Ama oldum..Yalnız oldum.. O kadar sıfattın üzerime yapışmasına izin vermeyip , hepsinden sıyrıldım.Yalnızlık mertebesine ulaştım. Rivayete göre yalnızlık mertebine ulaşanların yeri cennetlikmiş.

Hissediyorum yalancı hurilerin yüzüme üfürdükleri nefesi cennet kapısında. Uyuşuyor bedenim , burası çok soğuk. Bir tane cibilliyetini siktiğimin biri çıkıyor uzaktan. Sesini duyabiliyorum , etrafım karanlık göremiyorum. Cennetin kapısındayım görüyorum. Elinde bir mızrak var korkuyorum. Bunu ne yapacaksın diyorum.Götüne sokucam cevabını alıyorum. Etraf çok karanlık , korkuyorum. Oysa korkmak bana yasak . Ben çıkmaz ayın son çarşambasıyım , ben virgülüm , ben iki noktayım.. Benim sonum olamaz.

Boğuluyorum..

O kadar damızlık harf var ki kafamda , hepsinin tecavüzüne uğruyorum.Ulaşacaklar diye çok korkuyorum oraya.Tam köşeme , sol köşeme..

Oraya gelmesinler diye çok bedel ödedim. Çok günaha girdim..

Hayır hayır şimdi olamaz. Yine tekrarlayamam bu sonu.

Git deme bana gidemem! Aylardan Kasım , hüznümü terk edemem! İşedim yok oldular , ama koklarım. Her şeyi koklarım ben , hüznün kokusunu bile alırım. Anasonla dölün karışımı bişey kokar , hafif ekşi biraz sert. Ama bilirim.

Aylardan Kasım..

Buna da git diyemem.

Nedim abi git dedi gittim. Ama şimdi olmaz , Kasım’ı terk edemem.

Yine rivayete göre Kasım ayını reddeden prostat oluyormuş. Hayır gülme bana! Bundan korkmuyorum. Oturarak işiyorum. Vallahi billahi!

Yine Kasım ayı , öğrendim artık yenilmeyide.

Hayattan , aşktan sevdadan her bir zerre sevda pıhtısından aldım payımı.

Benim Bahar’ım o Çarşamba’da..

Gelip beni bulmasını bekliyorum.. 

ve son olarak Turgut Uyar diyor ki;

"Bu dünyada en iyi ben yenilirim, dosta, düşmana, aşka ve kadınlara.."