Aforizma

“Bu soğuk geceye” dedi, “ne yakışır?”
Kısa bir gülümser gibi oldum. Gülümsemelerin tercümeleri adlı sözlük yazmış gibi “söyle hadi” dedi. Anlamıştı. Neyi anlamadığını bilmiyordu ama bu anlamsız gülümsemenin bir sebebi olduğunu hemen anladı.

“İklimsiz ve mevsimsizdir sevmelerim” dedim. Yazdan kalma bir türküyü anımsar gibi gülümsedi. Gülümsemelerin tercümeleri adlı kitabım yoktu ama ben de anladım yüzündeki bu donuk gülümsemenin sebebini. Uzatmadım.

“Benim seçimim” gibi bir şeyler geveledi. “Senin seçimin” dedim. Cümle ve gece burada bitti. Bitmemesi gereken yerde biten filmler gibi. Sonu başında okuyucuya fısıldanmış roman gibi. Tatlıydı bu bitiş. Biliyordu.

“Tek kelimelik cümleler sence de saçma değil mi?” dedi.

“Saçma” dedim.

Gülümsedi.

Fark ettim.

Giderken “yazdan kalma bir türkü nasıl olur ki?” dedi. Sendeledim. Korktum.

“Zaten cümleye ‘bu soğuk geceye’ diye girince anladım ters giden bir şeylerin olduğunu” dedi.

“Ne gibi” dedim.

“Nefes alamıyoruz, ne soğuğundan bahsediyorsun” dedi.

“Bizim memlekette soba yakıyorlarmış, ne belli belki memleketteyiz” dedim.

“Çok uzadı, okuyucuyu sıkıyorsun” dedi.

“Bitireyim mi bu saçma öyküyü” dedim.

“Bitir” dedi

Bitirdim.