Bir Raporlunun Gizli Defteri (2) - Dosto'nun Sakalının Kılıyım -

Resim Özlem Yılmaz'a aittir.

Önümdeki dergi bana ben ona bakıyorum. Bir şeye başlamak için herhangi bir işaret bekledim hep, yine onu beklediğim için mi bu yazıya böyle giriyorum bilmiyorum. Tek bildiğin Starbaksta “çay ti latte” diye bir meretin güzel olduğu. Son zamanlarda dikkatimi çeken bir durum var, meydanlarda yahut herhangi bir kalabalık yerde insanlara doğru değil de onlara sırtımı çeviriyorum. Bunun bir çeşit kaçış olduğunu düşündüm az önce. Ondan sonra tam zıttını. Yani işin ruhsal kaçıştan çok bir fiziksel çöküş olduğu kanaatindeyim. Çok fazla dikkat çekiyorum gibi geliyor, arkamdan geçip gittikleri için ne düşündüklerini de anlayamıyorum. Değişik bir haz bu. Vücuduma bıraktıkları rüzgar etkiliyor. Ne tuhaf, değişik karakterli insanların rüzgarı aynı vuruyor sağıma soluma. İş insan olmaktan çıktıktan sonra mı değişiyor?

Bana mı soruyorsun bunu?
Hobaa, sen nereden çıktın. Karşıma bu şekil oturman imkansız, masanın çekilmesi lazım senin oraya çıkabilmen için, kimsin?

Zamanında benden bir alıntı yapmıştın. Gelecekteki kitabının 216. Sayfasına denk geliyor, aç bak.
Şuan açamam, evde bütün dosyalarım.

Elindeki zımbırtıyı ne diye kullanıyorsun o zaman? Nedir onun adı?
Elimdeki zımbırtının adı tablet. Dışarıda olduğum zamanlarda yazmak için kullanıyorum bunu. Ayrıca korktuğumu sanma. Sadece merak ettim o alıntımı.

“her şeyi fazlasıyla anlamak bir hastalıktır…” hatırladın mı şimdi?
hahah ha siktir! Dostoyevski’den bu, yer altından notlar. O sen misin?

Tam olarak değil. Sadece gözleriyim ben. Diğer organlarım yaptığın diğer alıntıların sahibi.
Şuan rüyada mıyım? Ya da halüsinasyon mu görüyorum? Bari onu söyle de rahatlayayım. Sanırım şimdi korkmaya başladım.

Korkma, daha önceleri bu hepimizin başına geldi. Tabi benim durum hepsinden karışık. Ben Sokrates’i Platon’u filan gördüm, bir ara Zeus filan bile göründü bana biliyor musun?
Hadi ya, çok havalıymış Dosto, ya da adın her neyse; hakket adın ne senin?


Burada ki herkesin ismi aynı, yani aynı derken ben Dostoyevski, Oğuz aynı Oğuz Atay. Biz senin alıntılarınız, karşında gördüğün vücut baktığın zaman hepimizin bir parçası ama sadece parçası, bu bedenin bir adı yok. Unutmadan söyleyeyim; “Yalnızlık, edebiyatın tanrılarına, yani yazarlara mahsustur. Ve bir yazar yalnızken, diğer yalnızlardan daha mutludur.” Yeni nesil bir yazarın alıntısıdır bu, iyi belle bunu

Deliriyorum, vallahi de billahi de deliriyorum… Ne yani bütün sevdiğim yazarlar (ölü yazarlar diye çıkıştı) karşımda benimle mi konuşuyor? Bunları şimdi yazıyorum ama kimse bana inanmayacak ki? Zeus’la , Platon, Sokrates; yahu Tanrı’larla konuşmuşsun sen Tanrı’lar ne düşünüyor hakkımızda?

Üzgünüm ama Tanrıların sikinde bile değiliz. Ayrıca delirmiyorsun, sadece olayı gerçeklik kavramı dediğimiz olayın koynuna atıyorsun. Şimdilik sadece ben konuşacağım ama sana tolstoy’un, bodin’in selamı var. Ha unutmadan bizim John Locke sana biraz kırgın, şuan karşında gördüğün benim sırt kısmı o’na ait, yüzleşmek istemedi seninle. Olum sen git sınava çalışma, sonra adama söv, yakışmıyor sana; bazen biz ölüler bile anlayamıyoruz seni.

Beni kimse anlayamıyor ki Dosto… Anlayamıyorum, çözemiyorum kendimi. Yahu uğraşsam anlaşılmamak için bu kadar olamaz. Neye / kime bu tavrım ya da niye böyleyim hiç bilmiyorum. İçimde bitmek bilmeyen bir kaçış var, işin en boktan yanı da nereye kaçtığımı yahut kimden kaçtığımı bilmiyorum. Sonunu bilmediğim bir yola koşuyorum / kaçıyorum / sığınıyorum. Erken mi pes ediyorum ne dersin? Neyse…
Beni soranlara da selamlarımı ilet. Madem karşımda canlanıverdin, çokça selam söyle herkese, ama en çok biriyle karşılaşmak istiyorum. Oğuz abiyle konuşmak için ne yapabilirim?

Normalde sadece ben konuşacaktım ama neyse…Kahvenden bir yudum al, aklına gelecektir.

“Fakat albayım, adresimi bilmeden nasıl bulup anlayacaklar?Sorarım size, nasıl kim bilecek benim insanlardan kaçtığımı?”

Beni mi arıyorsun evlat?

Oğuz ağabey? Sensin dimi… Abim bana kızmıyorsun inşallah. Allah belamı versin ki kaçıyorum yalnızlıktan. Hem hatırlar mısın, Tehlikeli Oyunlar da bir ara evde yalnız kalmıştın, tam intihardan önce. O anı o kadar çok yaşıyorum ki eminim beni görüyorsundur, nedir bu? Bir açıklaması var mı bunun. “Kelimeler, bazı anlamlara gelmiyor” demiştin sen. Gelmiyor abi, Allah belamı versin ki anlamsızlaşıyor her şey. Yirmi yedi yıllık kelime hazinem beni boğuyor, kayboluyorum artık; eksiliyorum.

Olum sussana henüz okumayanlar varsa sana küfrederler. Bu konu hassastır, üzgünüm ama ilacın bende değil evlat. Ayrıca o benim karakterimdi, lütfen kendine çeki düzen ver. Kendin ile yazdığın karakter arasında sıkışıp kalırsan seni kimse kurtaramaz.

Ağabey kızma ama henüz senin kitabı okumamış olanlar varsa zaten en büyük ayıbı onlar etmişler. Bana bir çözüm bul Oğuz abi, nasıl sıyrılacağım bu işten. Sende görüyorsundur insanlardan kaçmaktan yoruldum. Bir çözüm bul! Bodin’e sardırdım bir ara, sonra bir baktım tepelerde bir yerdeyim, bir ara o kadar çıktım ki kendi egemenliğimin içinde kayboldum. Bir özerk ülke yarattım ruhuma, orada tek başıma iktidar oldum. Olmadı abi, ben olamadım… Ben..Ben..Ben! Kimim ben? Düşünüyorum. Ben bir şeyler / birilerini yazmışsam; birileri de beni yazmış olmalı. Düzeltebiliriz ağabey, yazgımı düzeltebiliriz elbirliğiyle.

Sıkma canını evlat, her yazar böyle süreçlerden geçer. Ben yazar filan değilim deme ağzının ortasına vururum bir tane. Bak evlat, baktınki baş edemeyeceğin şekilde sıkıyor bu durum seni. Sende az önce Dosto’nun örnekte verdiği gibi yalnızlıktan beslen. Sen farkında değilsin belki ama yalnızlığı sende bizim kadar seviyorsun. İnsanlardan kaçmak bir başkaldırı aslında, bir öfke, bir isyan! Sen bunu kalemine dökmelisin, korkma delirmiyorsun çünkü zaten delisin. Bunları düşünüyor olmak, karşında beni görüyor olman bunun bir kanıtı; normal insanların başına böyle şeyler gelmez. Ama bunu çok iyi değerlendir, bu bir yetenekse eğer körelmemelisin. Yaz Tolga, durmadan yaz..yaz..yaz..yaz..  gittim ben.

Yahu bir şey soracağım, karşımda bir erkek silüeti var, affınıza sığınarak bir şey sormak istiyorum. Her organı biri oluşturuyorsa, bu insanın siki kime ait?

Hhahhaha işte busun Tolga! İddia’yı ben kazandım, alayım beyler paraları. Sana göründükten sonra bir bahse girdik ve penisin kime ait olacağını soracağın zamanı bekledik, yaşasın; haklıydım.

Yav bir mahçup oldum şimdi diğerlerine, keşke söylemeseydim; kazanan bir kişi ama onlarca alıntısını yaptığım yazar kaybetti, kendimi affettirmek için bu sorumu geriye alıyorum.

Üzgünüm dostum, sorunun cevabı; Descartes. Okuduysan kendisini bilirsin, hızlı adamdı; her konuda(burada gülüşmeler)

Peki şimdi kiminle görüşüyorum?

Dosto ben, gitme vakti evlat. Bu yazdıklarını da dert etme. Yazar kısmının en büyük avantajı budur; ne kadar delirirsen delir suçu bir karakterine atıp işin içinden sıyrılabilirsin. Ha unutmadan, farkında değilsin ama bugün senin doğum günün. İkibindokuzdan beri kutlamadığını biliyorum. Böyle yapma olur mu? Bak “Ev Sahibesi” var ya benim kitap, onda da senin gibi birinden esinlenmiştim aslında, şöyle bir cümlem var, bu cümleyi okuduğunda altını çizdiğini biliyorum o yüzden derinleştirmeyeceğim, sadece anlamaya çalış. Geride bıraktıklarını değil ileriyi düşün. Biraz rahatla be oğlum. Bizi bir daha göremeyeceksin. Böyle bir yazı yazıyorsun diye göründük sana, bizi yazmakta da çekinme, dediğim gibi kimse senin deli olduğunu düşünmeyecek, sadece bir önceki yazının devamını getiriyorsun zannedecekler. Ha cümleyi unuttum;
Kederin yükü ağır ama bu, zayıf yüreklere göre değildir. Felaket sağlam yüreklere dadanır, sinsi sinsi kan ağlatır, ortaya çıkmaktan çekinir...

Git.. gitme..gitmeyin

Az önce karşımda biri oturuyordu, buna yemin edebilirim. Neyse, sanırım iki saatir tutmaktan oluyor bu, gidip işiyeyim de rahatlayayım.

devam edecek