İçine Anlam Kattığımız Anlamsızlıklarımız

“Papatyalar gri olmaz ki” dedim karşımda duran gözleri kömür karası ismi kelebeğin kanadını çağrıştıran güzel kadına.
Sustu bir süre, sanırım veda anlarının en gedikli raconudur bu susma işleri. Bir şeyler demek istedi diyemedi. Böyle anlarda birinin bir şeyler demesi gerek bilirim.

“Papatyalar gri olmaz ki” dedim yine sanki daha önce sekiz sefer üst üste dememişim gibi. Yine aynı şekilde sustu. Dokuzuncu seferde anladım konunun papatya olmadığını. Yıllarca “seviyor” u denk getirebilmek için katlettiğim papatyalar karşımda ki kadının şeklini almış benden intikam alıyordu. Adını söylemek istedim, yine söyleyemedim. Hakikaten, bir kadının ismi neden kelebeğin kanadını çağrıştırır ki?
Bir süre sonra arkasından seslendim ama yetişemedim.

“Seviyor” diyordu bu sefer elimde ki papatya..

İşte tam o zaman anladım “Papatyalar Gridir” lafının özünü. Çünkü bizler bir şeylere anlam katmak için o şeyi en iyi şekilde anlamsızlaştıran varlıklarız. Sevilmeyişimin suçunu attığım elimde ki bu beyaz mücevher o yüzden griydi karşımda ki kadının gözünde.

Fark edemediğim şey şuydu; papatyanın da suçu yoktu. Gri olan bendim. Bir gölgeye bile kafa tutacak kadar soluk, karanlığın ciğerini deşecek kadar zifiri olan ben.

Dipnop: bu kısa hikayenin çok uzun bir anısı var bende, başka bir sefere yazarım belki..
"Madem Soysuz Bende Göynün Yoğudu
Niye Doğru Yoldan Şaşırdın Beni.."