İtirazım Var Babaaaaaa!

Ben hangi ara bu kadar düşünen adam oldum lan. Her şeyi bu kadar kafaya niye takar oldum. Noluyo lan bana. Ne yazasım var, ne sövesim var. Yaşlanıyor muyum amına koyayım. Aaa sövdüm lan.  Demek ki spontene gelişmesi gerekiyormuş, ulan mutlu oldum ha. Epeydir koymuyordum. Bakırköy Ruh ve Sinir hastalıklarının orada ki düşünen adam gibi oldum. Olayı abarttım yalnız. İnsan yüz yüze biriyle konuşup giderken de düşünür mü ya. Çok düşünüyorum çok. Bir süre sonra olay öyle bir hâl alıyor ki ne düşündüğümü düşünüyorum.

Dün arkadaşımla konuşurken, bir cümle söyledim sonra hiçbir şey olmamış gibi cep telefonumun not kısmına tuttum şiir yazdım. Yazdım lan, harbi bak. Aha dur yazayım ayrı konuda yazacaktım da siktir et burada paylaşayım.

Yine de konuş sen

Konuş ki nefesini işiteyim

Güldürsün türküler

Hıçkırıklara boğulalım

Ellerim ellerin,

Yüzün hasretim olsun.

Yine de gül sen..

Hasretin dikenim,

Ömrüm yoluna solsun.

Ağlatsın şarkılar güldürmesin

Hasretimin dağları

Sinene gölge olsun

Sen yine de susma

Nefesini işiteyim

Buğulansın gözlerinin yoksul tavanı

Dirhem dirhem sız içime

Damlaya damlaya boğ beni..

Yine geçen işteyken bir dilekçe için üst yazı yazıyorum. Ulan yazı tamamlandı, çıktısını aldım. Bir baktım yazdığım bir hikâyenin devamını yazmışım. Ha siktiiirr dedim. Oğlum dedim. Siki tuttun. Zaten iki gram aklın vardı o da gitti. Sistem nasıl işliyor bilmiyorum ama o düşündüğüm anda yapmam gereken şeyi bir kenara bırakıp hayatın akışına göre yayıyorum. Yani o an ki olayla tamamen bağımsız. Ama biliyorum ki bir zamanlar o cevabı vermeliydim. Bu bilinç beni istemsizce o cevabı vermeye zorluyor. Zamanlama kısmında büyük sıkıntılarım var. Gerçi günlük yaşamımı pek etkilemiyor. Sadece bazen küfür yiyorum, onun da koyim götüne bir şey olmaz.

Sabahları evden servise binebilmek için bi on dakika yürüyorum. Bazen üşeniyorum iett’ye biniyorum öyle gidiyorum servis yerine. Ben öyle her ortama uyum sağlayan biri değilim. Bir çay içirmeniz bana lazım beni hakikatli tanımanız için. İlk başlarda biraz sert görünürmüşüm, yani öyle dediler. Okulda öğrencilerden biri dedi bugün. Hocam meğer siz ne güzel gülüyormuşsunuz dedi. Üniversite de çalışıp güzelim yaşta ki gençlerin bana hocam-abi diye hitap etmesi biraz tuhaf geliyor ama olsun. Lisedeyken bir hocamız o’na hoca demesini istemezdi. İmam mıyım ben amına koyayım derdi. Haklıymış. Bana her hocam deyişlerinde “semi allahu limen hamideh” diyesim geliyor. İmanlı adamım vesselam. Neyse, konumuz bu değil? Konumuz neydi la? Haydaa, ne diyeceğimi unuttum. İnat ettim yukarısını da okumayacam. Durun lan bir hatırlamayı deniyeyim? En son bi koydum ama kime ve neye koydum bilmiyorum.

Heh la hatırladım, gözüm yukarıda ki satırın ilk kelimesine ilişti özür dilerim :( , sabahları servise giderken filan gayet düzenli bir şekilde Müslüm Baba’yı dilerim.  Özellikle İtirazım Var şarkısını. Bu Parçalanmış Gülüşler hikâyesinin sahibidir çünkü kendisi. Bugün tuhaftı benim için..

İki manevi babam Müslüm Gürses ve Yusuf Hayaloğlu’nun göçüp gittiği gün.

Lise bire giderken tam anlamıyla içime sindirmiştim Müslüm Babayı. İtirazım var o zaman da diyorduk, aradan bir ömür geçti hâlâ diyoruz..

Yusuf Hayaloğlu diyor ya Merhaba Nalan’da; İyi kalpli amcaları birer birer uğurladık.. Dünya kirlendi, filmler bozuldu; o masum sevdalar yaşanmıyor ki artık..

Yaşanmıyor anasını satayım..

Ve benim hâlâ; itirazım var!

Yarım kalan sevgiye, şu emanet gülmeye, yaşamadan ölmeye, dost olmayan gözlere, duyulmamış sözlere,

Yaşamadan ölmeye!