Hey! İki Porsiyon Rutubet Lütfen

Hiç bakmayın öyle, başlarda benim de aklıma gelmedi yaşanmışlığı yazmak. Ne güzel kurguyla hikayeyle devam ediyordum, kendim kaşındım; ne deseniz haklısınız.

Gerçi her şey Birol Tezcan’ın suçu. Ot’ta (dergi) “Hastane Hikayeleri” diye bir köşesi var, o’nu okudukça benim yaşanmışlıklar yukarı yukarı çıktı. Dayanamaz hale geldim artık, inanın yazmasam delirecektim, geceleri rüyalarıma girmeye başladılar. Sikeyim böyle işi, hiç bu kadar zorlanmamıştım.

Şuanda şu cümleyi yazarken bir yandan da acaba başlığı ne yapsam diye düşünüyorum. Neyse, en son bir kılıfa sokarız onu da. Oturduğum mahallenin %80’i Artvin’liydi o zamanlar, yani çocukluğumda. Benim büyükbabam filan sağolsun, ev yapmış; başımızı sokacağımız bir yer bırakmış çok şükür. Tabi İstanbul’a geldikleri zaman bundan bi yetmiş sene öncesi filan, ben Sefaköy’deyim, az yanımız Florya; bazen derim ulan az daha ileride bir ev yapsaydınız ne olur. Sormuştum bir sefer babama bu durumu, o da söylemişti hem oturduğumuz evin hikayesini, hem çevresini. E tabi Artvin’den İstanbul’a gelince ne yapsınlar, nerede çok memleketli var oraya yerleşmişler. O yüzden çevremizin çoğu Artvin’liydi o zamanlar. Şimdi yarısından çoğu gitti. Kimi göçtü gitti bu diyardan, kimisi semte dayanamadı başka yerlere gitti. Çocukluğumuzda top oynadığımız hiçbir araziden şuan eser yok. Eskiden okuduğum İlkokul piknik niyetine ikiyüz metre aşağıdaki kavaklığa götürürdü bizi, bunu gezi niyetine sayar sevinirdik. Şimdi orası evlendirme dairesi oldu. Çok şey beklemiyorduk lan. En büyük gayemiz, Summani Kırtasiyeden taksitle aldığımız halısahalarımızın çabuk parçalanmamasıydı. O halısaha ayakkabı bir yıl yetmek zorundaydı çünkü.

Tabi herkes birbirini tanıyınca, bazı işlerin demirbaş kişileri de hep belliydi. Mesela mahallenin sucusu belliydi herkes oradan su alırdı, bakkalı belliydi, tuhafiyecisi belliydi, ayakkabıcı belliydi. Bir de mahallemizin boyacısı vardı. Adı Topçu. Her seferinde cevabı verse de ben bıkmadan usanmadan sorardım. “Ya Topçu abi, senin adın hakikaten Topçu mu? O da tinerden perişan olmuş ciğerinden çıkan solukla bir şeyler anlatırdı bana; babasının hasta Beşiktaşlı olduğunu bu yüzden onun da büyük bir topçu olabilmesi için adını bu şekilde koyduğunu söylerdi. Hüzünlenirdi bunları anlatırken Topçu abi. Sağ dudağının orada devamlı bir sigara olurdu, bazen dudağında bir sigara olduğunu unutur bir tane daha yakardı. Tabi böyle zamanlarda küfrederdi hafiften de olsa. Bir den onun için bir kayıptı. Hayatta bazen küçük şeyler bile bizi tamamlayan birer unsurlardır, Topçu abinin tek dostu sigarası ve fırçasıydı. Boya yaptıktan sonra fırçasını kendi bebeğini severmiş gibi temizler, sert ve kuruyan yerlerini özenle yumuşatırdı. Evlenmedi Topçu abi, kendi bebeğinin gıdısını öpemeden tükendi gitti çağı, o da başka şeylere sardı işte böyle. Kimi zaman boya kutusunu sevdi, yeni boya gelince değişik bir sevince kapılırdı. Hani kitap alırız da onu koklarız ya, misler gibi kokar; o da elinde olanların her zaman kıymetini bildi. Etrafında ki sevebilecek her şeyi sevdi. Bir yer kavramı yoktu, onun için hayat “boya + kahve + ev” di. Gerçi sonraları iddaa çıktıktan sonra ona da sardı ama, genelde bu üç denklemle geçiyordu hayatı. O yüzden bazılarımız zamansız yaşar. Hangi zamandayız neredeyiz ne yapıyoruz hiç fark etmez.

Bir gün beni yanına çağırdı. Ben ona doğru yaklaşırken o da bana doğru yaklaşıyordu. O kadar yavaş yürüyordu ki bir kaplumbağa bile ondan hızlı bir yere gidebilirdi. Ciğerleri bitmişti, bu rağmen insanların yanında bu durumunu belli etmiyordu. Sebep çok basitti; hasta birinin evlerinde boya yapmasını istemezdi kimse. Bu tabii ki bulaşıcılık yönünden değil, kimsenin içine sinmezdi bu durum, o yüzden Topçu abi devamlı gülümserdi ve ağır ağırda olsa yanından geçtiği kişilere hep kafa selamı verirdi. Evine girdi, peşine girdim bende. Nasıl tarif ederim bu durumu bilmiyorum. O kadar rutubetliydi ki evi, insanın nefesini kesiyordu. Bak yirmiyediye doğru yol alıyorum, ben hayatımda böyle bir şey görmedim. Resmen bütün duyu organlarımı kitleyen bir rutubet kokusuyla kitlendi her yanım. Semtin hatta koca İstanbul’un en güzel badana boya yapan insanının evi harap haldeydi. İçeri girdim, elektrikli sobayı açtı; ayakları ıslaktı ama sobayı bana uzattı “üşümeyesin” dedi. Bir sigara daha yaktı, siyah montunun cebinden bir iddaa kuponu çıktı. 1 liralık oynamış, 26 lira veriyor kupon. Tek maçtan yatmıştı, son dakikada yemiş golü. Elinin tersiyle vura vura gösterdi o kuponu “görüyorsun dimi, nasıl yaktı beni; sen nasıl son dakikada yersin be oğlum” dedi. Geçmişte oynadığı kuponlardan bahsetti, ben hâlâ beni oraya niye çağırdı anlayamadım.  

Defalarca tekrarladı kaçırdığı rakamı. Gerçi bunu da para birimi olarak söylemiyordu. Bazen gitti “altı paket sigara parası” bazen gitti “elli ekmek parası” , “gitti onca tiner parası”..

Bazı şeyleri küçük yaşta da olsa kavrıyor insan. Çok şey öğretti bana Topçu abi. Bir kere küfür gibi hayatı yaşasanda küfürsüz yaşanmanın ne demek olduğunu gösterdi. Evinin dört yanında boş çerçeveler vardı, içerisinde resim yok. Sormaya cesaret edemedim bu durumu, boş çerçevelere bakar bakar, sigarasından çekerdi. Arada bozulsa da bir tane radyosu vardı, nasıl yakalar ne eder bilmiyorum ama hep Zeki Müren dinlerdi. Kış aylarının felaketi olduğunu söylerdi. Arada gidip biz uyandırırdık, uyanamazdı soğuktan.

Bir gün bir evin apartman merdivenlerinin orayı boyarken düşmüş. Bayılınca hastaneye kaldırmışlar. Sigortası olmadığı için birkaç sorun çıkmıştı, mahallece yardıma gittik. Sonra doktor geldi, beyninde koca bir tümör var dedi. Ben tabi bilmiyorum o zamanlar tümör nedir neyin nesidir, tek bildiğim çok dayanamaz dediği zaman mahalledekilerin gözlerinden süzülen yaş. Gittim yanına, beni görünce doğrulmaya çalıştı, köşede biriken kayısılı meyöz ve petibör biskivütleri gösterdi, o an gözleri güldü. Benim elimde ki poşeti de onların yanına koydum, “bunlar ye ye bitmez, aç birini de ye; açsındır” dedi. Büyük bir öksürük tuttu o ara, su içti, yaklaşık bi beş dakika sürmüştür su içmesi. Gözleriyle duvarları süzdüğünü gördüm. “Tolga” dedi, “Düşünsene şu hastanenin boya işini aldığımı, ne para kırarsın ama..”

İşin duygusal tarafını o zamanlar anlayamadım, ama boğazımın bir köşesinde yumruk şeklinde durur o lafı. Topçu abi, bir hafta sonra öldü. Gidemedim mezarına. Hâlâ da bilmem nereye defnedildi diye. Arada aklıma gelir, onun niyetine Zeki Müren dinler şişede sade soda içerim(o da öyle yapardı). Çünkü ağlamak ya da sızlanmak bu kadar basit değil, bunu öğretti bana Topçu abi. Gülmek zorundaydı iki ekmek daha yiyebilmek için. Nefes almak zorundaydı ölmemek için ve boya yapabilmek için.

Hepimiz hâlâ nefes alıyoruz değil mi? Bak şuan sende nefes alıyorsun, hatta bu satırı okuduğun için nefes alıyor muyum diye kontrol ediyorsun. Topçu abi o rutubet saçan yerde gerçekten nefes alıp almadığını sürekli kontrol etti. O hiç küfür etmedi ama onun yerine ben defalarca ettim. “Yedi sülalesini sikeyim böyle adaletin!” çok dedim.

İnsanlar açlıktan ve soğuktan ölüyorken bazı orospu çocukları milyon dolarları cukkalıyor. Öyle pişkin cukkalıyorlar ki millete götüyle gülüyorlar. Neye yanıyorum biliyor musunuz? Bu adaletini siktiğimin dünyasında milyon tane Topçu ağabeyler var, milyon tane yalandan gülen gözler var, milyon tane aç kalmayayım diye biriktirdiği küfürleri yutanlar var.

Onların yerine ben sövüyorum çok mu?

Ayrıştırmaya ve ötekileştirmeye çalıştırdığınız insanlar adına

Döverek öldürdüğünüz gencecik çocukların adına

Faili meçhul diye bıraktığınız ve elinizde kanı olan o masumların adına

Açlıktan ölüp giden insanların adına..

Dağa kaçırılan evlatlarını yıllarca bekleyen anaların adına..

Dersane taksidini ödeyemediği evladı için hapiste ölen o annenin adına

Ulan…

Ulann!!!!!