Bir Kadıköy İncisi; "Boklu Dere"

Zamanında çok enteresan bir düşünceye kapılmıştım. Tanrı’nın bir zamanlar İstanbul’da yaşadığını ve kimseye anlatamadığı bir derdi yüzünden büyük sıkıntılar çektiğini bu yüzden de cennet ve cehennemini bu şehre inşa ettiğini düşünmüştüm. Çünkü Tanrı olmak bunu gerektirirdi değil mi. O yalnızdı ve yalnız olmak zorundaydı. Bir adalet sağlayıcısı olmak için, önce tüm parçalarından kopmak lazım. Belki de Tanrı’nın bile laneti buydu; İstanbul..
            Tabi bu durum biraz yaşadıklarım ve gözlemlediklerimle de alakalı olabilir. Türlü türlü şeyler gördüm, yaşadım. 

İkibinaltı yılını genelde Kadıköy’de geçirdim. Fenerbahçe’liyim. Bu yüzden genelde bizim stadın o civardaydım. İşin fanatikliğinden  ziyade karaborsadan iyi para kazanıyordum. Birde seviyordum namussuz semti, her şeyi güzeldi. Burnunun dibinde koskoca denizin, az yukarısı ağaçlık, e kızları desen on numara; o yaşlarda biri için cennet sayılacak bir yerdi. En büyük makarayı da orada yaptık en büyük kavgaları da. Kadıköy’ü sevmemin en güzel nedenlerinden biri de boklu dere. Gerçi orada oturanlar “Boklu Dereye”  “Kurbağalı Dere” dese de, herkes bilir ki orası boklu deredir. Ve herkesin aksine benim düşüncem tam tersidir; Boklu Dere Kadıköy’e kesinlikle güzellik katar. Çünkü etrafımıza hatta kendi yaşantımıza baktığımızda üç doğru şeyi ard arda göremeyiz, var mıdır gören? Var mıdır benim hayatımda her şey tıkırında gidiyor diyen.. Varsa siktirsin gitsin. Yok lan şaka yaptım, durun.

Boklu Derenin samimiyeti bende hep özeldir. Bütün güzelliklerin ortasında insanların boku dolanır durur. Bir de kokar ki; ben böyle güzel resital bilmiyorum. Geceleri boklu derenin etrafı kalabalık olurdu, şaşırırdım ilk başlarda, sonradan anladım; kendimden yola çıkarak anladım. Bütün leş adamların mekânı haline gelmişti orası. Bok boku çekiyordu. Hayat bizleri doğurmamış, sıçmıştı. Bu yüzden herkes atasının mirasına sahip çıkıp, o bok kokusuna teslim ediyordu kendini. Özellikle yaz ayları çekilmez hal alıyordu. Bazen içimde ki tüm bokluğa rağmen ben bile zor duruyordum. Ama biliyordum ki bu da bir testti. Bir dayanıklılık testi. “Sen ne kadar boksun” testine sokuyordu insanları boklu dere. Bende tüm samimiyetimle diyordum, ben bir bokum; içim dışım her yerim bok. Kokuyorum ben.. Bir sessizlik çökerdi sonra. Nasıl yaptım ne zaman gittim anlayamaz, kendimi rıhtımın orada bulurdum. Güzel yüzünü gösterdiği zaman pek güzel oluyordu namussuz. Öyle güzel ki o vapurların sesi, martıların yalnızlık çığlıkları tam bir terapiydi; ruhsal masturbasyon..

 

Aylardan Mart’tı sanırım, yani yılın en boktan zamanı, ne yaz ne kış. Boklu derenin kokusunu ciğerimize sindirmiş Yoğurtçu Parkına atmıştık arkadaşlarla kendimizi. O zamanlar köpek öldüren şarabı marifetmiş gibi göstere göstere içiyoruz. Biraz da özentilik aslında. Kendimizi sokak çocuğu gibi göstermek, şarapçı gibi tanıtmak hoşumuza gidiyordu sanki, kafamızı sikeyim; şuan ki ülseri o zamanların köpek öldürenlerine borçluyum sanırım.

Neyse, şarabın kafası da pistir ha. Hele ki şarabı içtikten sonra bir bardak su iç; direk dağıtırsın, dünya dört döner. Gece 1 ile 2 arası bir şeydi sanırım. Önümüzden siyah ince çoraplı, diz üstü mini sayılabilecek kot etek giyen bir kız geçti yalpalıya yalpalıya. Öyle hüzünlü ağlıyordu ki, hepimiz birden bir bekleme salonu sessizliğine bürünüp kızın önümüzden geçişini izledik. Geçti, az ileride banka oturmaya çalıştı, oturamadı. Gelişi güzel yere bıraktı kendini, sağ omzunu banka yasladı. Gözümüz ondaydı hala. Alkol kafası değildi bu hatundaki, belli ki kuru bir şeyler çekmişti. Olduğumuz gruptan her kafadan bir ses çıkmaya başladı. Tabi öyle yanık sesle ağlıyordu ki yanımızdan geçerken, hepimizin ortak noktası aynıydı; “ulan kim bilir ne derdi var..”, yani ne kötü bir düşünce var aklımızda ne de bir şey. Ama aynı sürüde toplanan hayvanlar olarak illâ ki bir iki değişik damızlık çıkıyordu aramızda. Hüso vardı, adını bilmiyorum herkes Hüso der; kalktı ayağı, elektrik direğinin oraya işedi. “Beyler ben bu hatunu burada sikerim, beni tutmayın beni tutanıda sikerim” dedi.

                Hüso’dan korkardı herkes, Dayısı tribünde sözü geçen biriydi. Kıza doğru hamle yapmadan önce sesli düşündü. “Biri gelirse, ses edin kız arkadaşım der atarım başımdan baksanıza kız sızmış zaten. Hem, belli ki yollu yoksa bu saatte ne işi var burada değil mi?”
Soru kipini algılayanlar bir bir öne çıkmaya başladı sanki az önce kıza acıyan onlar değilmiş gibi. “Aynen Hüso ya, baksana yırtılmış çorabı da, kim bilir kimle yattı da parasını alamadı.” Biri çıktı, biraz daha merhabetliydi, “beyler burada olmaz, bir otele götürelim, Fenerbahçe’nin orada var tanıdık bir yer tek tek gireriz sorun çıkmaz.”

Gariptir, benim sesim çıkmadı. Öyle yayla kancığı gibi kaldırıma oturmuş olup biteni izliyordum. Orada yatırıp kıza girişseler ne yaparım hiç bilmiyordum. Yarım saat önce kıza acıyıp bakanlar, bir kişinin lafı sonrası hep bir ağızdan kusursuz sikiciler haline gelmişti. Baktım hareketlenecekler, yanımda o gün tanıştığım Fevzi diye bir arkadaş sıkıntılı bir sesle, “yav beyler” deyip ses tonunu yükseltti, tüm kafalar ona çevrildi, bir şeyler demeye çalıştı diyemedi, lafını ben tamamladım gayet sakin bir ses tonuyla. “hepimizin anası bacısı var olum yapmayın.” Bakın bunu öyle laf olsun diye attım he ortaya, sırf Fevzi’nin lafı yarım kalmasın diye. İşte o an, şehrin içinde ki cennet ve cehennemin tam ortasında kaldık, herkes artık bir karar vermek zorundaydı. İnsan olmanın verdiği en boktan durumun içine düştüler, çünkü söylediğim her kelime beyinlerinin içini kemirmeye başlamıştı. O kıza atacakları her adımda kendi yakınlarından birini görecekti, bunu istemeyerekte olsa sokmuştum akıllarına. Sonuçta kimse kendi anasını bacısını becermek istemez değil mi? 

                Herkes bir bir yere oturdu. Kalan şaraplarını bitirdi. En son, saat dörde filan geliyordu sanırım. Kalktık, eve yatmaya gidiyorduk. Kızın yanından geçmeyi yeğledik. Bankın köşesinde sızmıştı. Dudağının hemen yanında üç tane ben vardı, makyajı akmıştı. Her tırnağında farklı renk oje vardı. Hüso kıza doğru iki adım attı, dizlerini kırıp çöktü kıza doğru. Sağ yanağına iki kere yavaşça uyandırmak maksadıyla iki tokat attı. “Bacım” dedi, “İyi misin?”