Yalnızlık Senfonisi

Hava eksi bilmem kaç.

Böyle havaları seviyorum. İnsanı diri tutuyor , hayallere dalmaya izin vermeyecek kadar sert. İşte böyle anlar benim çok hoşuma gidiyor , seviyorum içimde ki acıyı. Öyle bir şey ki , ağzımın tadı bozuluyor çok garip. Bizim Mehmet abinin çayı da öyledir. Hani kötü desen değil , ama güzel hiç değil. Bir şey içiyorsun çay adında ama ne. Ama bağlıyor seni.. Böyle enterasan bir şekilde benliğini hatırlatıyor , hayal kurdurtmuyor sana. Hayata ve Tanrı’ya inat çırılçıplak kalıyorsun insanların karşısında.

Hava eksi bilmem kaç. Yerde ki sigara izmaritlerini saymaya kalksam burada sabahlarım. İşte buna seviniyorum. Beni bir yerlerde tutacak sebepler var. Onlarca dna var karşımda , onlarca çekilen derin nefes var etrafımda hayatın acısını sindirmiş. Zaten hayat dediğimiz şey iki sevişgenin doğurduğu ölümcül bir rahatsızlık değil midir?

Böyle soğuk havalar da bizim buralar bir başka güzel olur. Sizin oralar da öyle mi?

Eller ceplerde , ağızdan çıkan buhara inat bir koşuşturma hali. Hiçbir yere yetişemeyen insanları bilirim ben. Her yere yetişeceğini sanırlar. Öyle sağa sola , yukarıdan aşağı koşturur dururlar çatlamaya yüz tutmuş dudaklarına inat. Birde ağır ağır giden insanlar vardır. Onlar burnundan nefes alıp verirler. Böyle insanlardan korkmayın , acıyı tadanlar kışın üşümezler.

“Siktir lan” demeyin. Göz bebeklerine yerleşmiş mezar taşına dikkatli bakın.

Hava eksi bilmem kaç..

İnsan en çok böyle zamanlarda istiyor bir avuç içini sarmalamak.

Burası öyle soğuk ki , yalnız kalmak için çok yanlış bir zaman. Yalnızlık böyle soğuk havalarda şamarlıyor insanı sol eliyle. İnsan bazen mutsuzluğu da sevebilmeli. Başka türlüsü benim için güç. “Neden bu kadar hüzün” diyorsun bana , bende; “Bir kere almışım o tadı” diyorum. Önümüzde yere doğru süzülen bir sonbahar yaprağı.

“Bana böyle baktığın her an senin yanındayım” diyorsun , gözlerimi kaçırıyorum. Mutsuzluğu sevmeye mecbur insanlar hep mutsuzdur. “Var mısın” diyorum , “Mutsuz olacaksak niye” diyorsun. Susuyorum. Yüzümde rüzgarın bıraktığı ürperti , gözümden süzülen yaşa engel olamıyorum. Doğa şuan gözümden yaş gelmesini istiyor engel olamıyorum. Hiçbir doğal şeye engel olamıyorum ben.

Hava eksi bilmem kaç..

Böyle havalar da bir başka koyar insana elleri ceplerinde yürümek. Şimdi çıksan karşıma , bu nefes kesen soğuğa inat , hayata inat.. yalnızlıklarımıza inat. Yutup gittiğimiz cümlelerimize , arkasına sığındığımız yüklemlere inat..

Ve ben son kez tekrarlasam sana sıkı giyin diye. Atkını iyice düzeltip , gözlerini kapayan saçlarını sola doğru çeksem. Sonra tekrar küfretsem sebebini bilmeden.

Ellerimi ceplerimden çıkarsan , sana yerde ki sigara izmaritlerinin anılarını anlatsam. Dizlerime başını koyup , mandalina soysam sana vitamin niyetine.

Çay koysan ya bana ?

Belki de mutsuzken çay içebiliriz birlikte he

Ne dersin?