Neyiz / Nerelerdeyiz ! Bilemiyoruz şimdi..

Hayaller vardı değil mi birde.

Nedense benim her hayalim bir veda mahiyetinde. O kadar net ki , bir görseniz “hayal değil bu” demezsiniz. Hep mi hüzün demeyin. Almışım bir kere o tadı. Bırakır mıyım. Siz masturbasyonu keşfettikten sonra bıraktınız mı ? Neyse bu çok uç bir örnek oldu siktir edin , yazmadım farzedin.

Bu aralar kafam o kadar dolu ki , durup durup dünyanın hangi metrekaresinin götüne parmağımı sokmalıyım diye kara kara düşünüyorum. Kara kara düşünmemin sebebi de hep bu hayaller. Yoksa genel de düşünürüm başına bir sıfat gelmese de. Ben hep düşünürüm.

Severim düşünürüm. Giderim düşünürüm. Sikerim düşünürüm. Ama hep gider durur bu beyin bende. Ama severken de düşünüyorum ben be. Ne tuhaf bir insanım ..

Hayat nitelikli insanları ödüllendiriyor , sevmeyi bile beceremiyorum.

Şu hayatta beceremediğim , ya da yaşarken es geçtiğim bir şey var ama ne.. Bu kadar zor olmamalı sevmek. Oysa sevilmenin verdiği sıcaklık öyle güzel ki. Ama ben beceremiyorum. Hiç kimseyi / hiçbir şeyi sevemiyorum.

Düşünüyorum..

Hiç şaşırmadım!

Ama insanlardan niye kaçtığımı düşünmek zorundayım. Belki bu sorunun cevabını bulabilirsem , bende hakikaten insan gibi yaşayabilirim. Kafamın içinde tepinip duran , beynimden çıkmak için çırpınan kelimeleri biraz olsun susturabilirim.

Suss!

Susun artık , inanın tek bir sitemlik kelime yok zihnimde. Yıllardır öyle daraldım öyle bunaldım ki , şimdi bir “ah” etsem , tüm insanlığı kuruturum..

Burası benim kitap odam. Diyeceksiniz ki banane. Ama demeyin.

Fatoş beni şey ettirmiş , mim miydi , heh o. Okuma dünyamı sormuş , bende göstereyim dedim.

Kitaplarım için bir oda yaptırdım. Bir sürü kitabım var bu buz gibi oda da. Şuan oradan yazıyorum size , öyle soğuk ki burası etime işliyor. Bir sürü değişik ıslak parmağın kokusunu alabiliyorum kitapların arasından. Burası insan kokuyor. Ne zaman bir kitap alıp okumayı denesem , bi şekilde yerde kendimi oturur vaziyette buluyorum. Burada beni büyüleyen bir şey var. Sonra bir bakmışım , Hakan Günday Piç diyor bana , Daha ebenin amını görmedin tersten diyor.. Sonra henüz Tehlikeli Oyunların olduğunu hatırlatıyor bana Oğuz Atay.

Burada milyonlarca kelime var cümle olmaya yüz tutmuş. İşte o zaman korkuyorum kelimelerden. Beynime girip beni ele geçirmelerinden korkuyorum. Eski kitaplar beni çok iyi anlar , benim ruhum da bedenimi attı bir köşeye durup değerlensin diye. Önsözlerden nefret ederim. Tanrı bizi insan olarak yollayarak en büyük sözünü söylemiş zaten “sizleri çıplak yollayıp çıplak alacağım” diye.

Bu soğuk huzur veriyor bana..

Biraz daha sıksam kendimi , insan olduğumu bile hatırlatabilecek o derece.

Kim bilir ne hayat hikayeleri var etrafımda kağılara damgalanmış. Heyyy! Hissedebiliyorum sessiz çığlıklarınızı. Merak etmeyin! Bir göz gezdirmeme bakar sizleri içime sindirmem..

Kelimelerinize karşı kelimelerim.

Hodri meydan!