Biri beni silksinn!

Uyuyamıyorum..

Hayatın bize biçtiğini giydik hep. Hiçbir zaman sormadık bu nedir – niye bunu yapıyoruz diye. Bazen fazlasıyla düşündüğümü hissediyorum hiçbir şey düşünmeden. Umudumu onsekiz yaşında bir su birikintisine bıraktım ben ciğerimden törpülediğim ağız dolusu balgamla birlikte.. Önceden acılarımı bir mazgal kapağında biriktirir , yüreğime öyle salardım. Tek tek üzülmek istemiyorum hiçbir şeye. Hiçbir yalnızlığa. Gelecekse tümden gelsin. Beni körelten bu acı bu kaygı gelecekse tümden gelsin. Tek tek zor oluyor , zorlanıyorum içime alamıyorum. Sanki..sanki yıllar öncesinde baldırıma saplanan o bıçak gibi yakıp geçiyor tenimi her biri. Olum bu kadarı fazla , madem birbirinizden kopamıyorsunuz , o zaman kol hizasına geçin. Buharınız olmasa da , trencilik oynayarak girin içime. Ben hiç trencilik oynamadım. Yalnız kendimden hep saklandım ben , ruhumu çok uzaklara bıraktım.Kim bilir nerelere girmiştir ibne , açıkçası merak da etmiyorum ama korkutuyor beni.. Bir gün gelip sobe demesinden çok korkuyorum. Umarım arkamdan sinsice gelip “sobeee” diye bağırmaz. Çok korkuyorum ani seslere ben, ödüm kopuyor..

Hayır gözlerim dalma! yine geçmişe götürmesin bu durum seni.. Niye korkuyorsun bu kadar diye sorma kendine.. Aptallık yapan sensin. Siktir lan! Lan olum bak benimle düzgün konuş..

Kimsin olum sen..

Asıl sen kimsin..

Sen kimsin olum..

Hayır! Türk kavgasına döndü bu iş. Değil! Soruyorum sana , kimsin sen?

Kimim ulan ben..

Kalp diyorlar bana.. Beni bıraktığın yerdeyim yıllardır..

O oyunda kapı arkasına sakladım seni , nasıl bulamaz kimse. Kaçıyordum ben..

Ama sorarım sana , kaçtığımı kimse bilmediği için ben kimden kaçmış oldum. Kimse bilmiyor benim insanlardan kaçtığımı. Kaçtım ama kimden ? Tanrı’dan mı.

Değil!

Peki ya kimden!

Bilmiyorum ulan.. Neden kaçtığını bulamadığım firari bir kaçak var içimde. Bulsam sol mememde sallandıracağım. Ölümü izledin mi sen , ben izledim.. Günlerce , aylarca.. “Ruh” bedeninin en iyi dostudur , o gitti mi buz kesilirsin üşürsün..

Üşüyorum ben olum yarıdm et.. Sonu üç ünlemle biten cümle gibi kaskatı her yanım. İçimde ışığa dair bir şey görsem koşacağım , ama koşamıyorum. Ruhumu çok uzaklara bıraktım ben. Bulsam da gelmez geriye , ona ibne dedim. Arkasından konuşmuyorum , görsem yüzüne de derim. Onun bana biçtiklerini yapmakla geçti ömrüm. Bana kalan yalnızlıksa sonuna kadar yerine getirdim bir kuduz köpek kadar..

Kendi yalnızlığımın tanrısıyım ben.

Zevk alamıyorum ki hiçbir şeyden.

İlk öpüştüğüm kızı öpmeden önce , zevklimi diye sormuştum. Çok zevkli demişti.Beklediğim kadar değildi. Ama sevişmeyi keşfettikten sonra tüm sorularım silindi. İçimde ki hayvanı o zaman keşfettim. Ruhtan başka bir şey , beni yönlendiren elimi kolumu bağlayan. İşte o zaman anladım kapı arkasına sakladığım organa ihtiyacım olmadığına.

Beni özlediğini biliyorum..

Ne yalan söyleyeyim ben de özledim. Ama bunu sakın ona söylemeyin.

Söylerse gidip aşk’la meşkle uğraşmaya kalkışıyor. Ruhumu gönderdiğimden beri tamamen savunmasız bedenim. Aşk , Tanrı’nın insanları oyalamak ve yanına daha savunmasız alabilmek için uyguladığı bir metot.

Siktir lan! Yalnızlıktan geberiyorum demiyorsun da , sanki gelse yok diyeceksin.

Verse yok demem , gelse derim.

Sen kimsin lan!

“Sobeeeee”

Ha siktir! Korkmadım.

Ee niye korkmadım , sen kimsin?

O kapı vardı ya hani

Tabi yaa , geldin demek.. ee ne olmuş o kapıya

Götüne girsin! ( Vuhuhahhahha)

Biri beni silksiiinnn!

Biri beni uyandırsın ulan..