İstanbul , ey İstanbul ey.. Acılar Kraliçesi!

90'ların sonları

Okudğum ilkokulun karşısına bir otel yapılıyordu , uzunca bir duvar örmüşlerdi önüne .

Hergün türlü türlü aşkların isimlerini görür , imrenirdim..

O zamanların modası herkes duvarlara spreylerle sevdiğini yazardı. Eskiler sağ sol davalarını duvarlara yazarken ondan bir sonraki nesilin sağlam aşk yaşadığı yıllardı . ‘ Kahrolsun Faşiszm ‘ in yerine o zamanki moda olan Cengiz Kurtoğlu’nun şarkısından kesitler yer alırdı

Kaderimsin , Liselim , Küllenen aşk gibi..

Birden tüm cesaretimi topladım .. kolay iş değil bekçi yakalarsa sağlam dövüyordu duvara yazı yazanları.. önce etrafı iyice bir kolaçan ettim , etrafın serbest olduğunu kavrayınca

hemen aklıma kuzenimin süet ayakkabı boyası geldi . Rengi açık kahverengi gibiydi . Bir koşu gidip aldım spreyi . Büyük heycan ve korku içinde duvara “ Seni hep seveceğim “ yazdım ona..

Ondan sonraki gün bu yazıyı görecekti ve ben karşısına geçip “ Gerçekten beklicem “ diyecektim. Evde ayna karşısında bir çok kez tekrarlamıştım bile ..
Sonraki gün büyük heycanla okula gittim , duvara bir göz attım benim yazı yok yani varda yok.. Nalet olası sprey nasıl bir şeyse resmen yok olmuş yazdığım yazı..
Ben hayatımda o kadar boynumun büküldüğünü hiç hatırlamıyorum , resmen içime işlemişti onu bekleme isteğim yerini pişmanlığa bırakmış , şuan ne yapıyorum – neyin peşindeyimi sorgulamaya başlamıştım..

Ondan sonraki iki hafta , onların evinin karşısında beklemedim. Yokluğumu fark ettimi bilmiyorum ama “ ilk aşk “ denilen duyguyu bu nalet sprey yüzünden yaşayamadım.

Bir daha karşısına çıkabilecek cesaretide birtürlü kendimde bulamadım.

Şimdiki gibi kolay yaşanmıyordu aşklar , ben ona bir kere olsun “ seni seviyorum “ diyemedim ama 99 yılında evinin karşısına “ Seni seviyorum “ yazan bendim.

Ve yıllar sonra aklıma gelmişti . o günlerde yazdığım küçük bir yazıyı paylaşmak istedim..

Istanbul, koca keşmekeş,
İçi dışına çıkarılmış sevdaların, yüzlere işlediği bir öfke gibi bakıyor bana..
Korkutulmuş çocuklukların gizlendiği gözlerde umudun türküsü besteleniyor
Istanbul, hafızamın işgal kuvveti..
Gümüş balığının ışıltısı gibi cıvıl gözlerin,
Deniz analarını seyrettiğim Menekşe Sahili,
Yırtık donlu plaj sefaları ve faşizmi kahreden duvar yazıları..
Istanbul, eski çok eski bir masal kahramanı,
Gözü kara delikanlıların cirit attığı,
Parke taşlı yolların cumbalı evleri ve yüreğime çarpan o dalga sesleri,
Hüznümün doğusunda kaldı artık..

t.yazıcı