#kendimenot : la olum bi siktir git !

Hayır hayır..

Lütfen kes şu sesi . Gürültülerden öyle bıktım usandım ki tek bir güfteyi kaldıracak halim yok.

Çok mu şey istiyorum senden ?

Sadece biraz sessizlik ve biraz huzur. Bak hakkımı yeme , mutluluğa hiç girmedim bile.

Mutlu olmak istemedim mi sanıyorsun ? Noktalama işaretlerinden yoksun yaşıyorum hayatı , ne başım belli ne sonum..

Heyy ! Lütfen mabadınla gülmeyi kes ..

Başlarda böyle değildim. Aslında nasıl bir şeydim tam hatırlamıyorum , zirâ çok konuşma fırsatım da olmadı. Kendimi çölümü yaratmıştım hâlbuki seralardan yoksun. Bedevinin bahtını açıp sırtı terlimi diye yoklamıştım bir anne şefkatiyle..

Yo hayır , kötü biri değilim ben kuma işediğim doğru. Çocukken de çok işerdim sessizce. Yerden çıkan o şırıltıydı tek mutluluğum. Aslında kimse mutsuz değildir bu hayatta , sadece bazılarımız çocukluğunu kaybetmiştir.( William James.)

Aramadığımı mı sanıyorsun seni ? En son ateşi söndürmek için işerken bırakmıştım oralarda.

Şimdi hangi rüzgarın koynundasın , kül güveysinden hallice.

Böylede büyümedim ben , şimdi her yanım sansür. “ Biplenmişim , sesim kesilmekte “.

Ağzının bozuk olduğunu söylüyorlar , oysa bir sana sövüyorum bazen de hayata sövdüğüm doğrudur. İzine rastlamışlar , beni sormuşsun. “ Sabahları iki kırmızı tuborg birde Murattı’ya devam demişsin iki paket. Sigarayı kibritle yaktığım doğrudur , çakmağa bir türlü alışamadım.

Alışamadığım bir sürü şey var aslında. Yokluğuna alışamadım. Hem senin bedeninde olup hem senden bu kadar uzak olmak.. Nerelerdesin birader ?

Neyse siktir et beni. Bak yine kimdeydim şaşırdım.

Çok koyu içiyorsun çayı , yalnızlıktan öleceksin lan.

Öyle deme , yalnızlıktan çürüyen bir tanıdığım var benim. Bir kere ısırılıp saklanmış elma gibi , içide dışıda herkesi yakar. Yakar demişken ; o kuma serpip yaktığın hayatının üzerine işedim, kızma. Martta çiftleşen kedileri izlemekten sıkıldım artık. İlk çiftleştiğim kızı düşündükce sürekli sana dediği “ orospu çocuğunun önde gidenisin “ lafı geliyor aklıma. Bana dememişti onu sana demişti unutma.

İçimde ki şair kim bilmiyorum ben mi sen mi ?

Ferfecir eşliğinde elim cebimde gezerken sokaklarda , yere atılan beyaz izmaritler döndürüyor beni bugünüme. Sigarayı bıraktım olum ben . Hem sigarayı hem içkiyi bıraktım.

Çayı çok içiyorum , bir o terk etmiyor beni. Bilirsin ne kadar üşengeç bir insan olduğumu , altıma sıçsam üzerimin pisliğinden değilde kendime kokacağımdan gider değiştiririm biliyosun.

Satır başlarımın yalnızlık ile ilgili cümlelerle başlaması yordu artık beni. Her şeye inancım yavaş yavaş körelirken Murattı’nın dumanında , beni bir terk etmeyecek sensin biliyorum. Yalan yok kıllanıyorum arada sana , bana görmek istemediğim yüzümü gösterdiğin için.

Arada yine tek şeker eşliğinde buluşur bir çayın deminde emi ..

Yaklaş duyamıyorum , ne diyorsun ?

“ la olum bi siktir git ya “