Şiirlerim yetim kaldı. Hoşçakal ağabey..

Söze nasıl başlanır ki ..

Her sevdiğim adamın vefat haberini veren Zekom yine verdi o kara haberi. Tam tranvaydaydım “ ha siktir yaa” çıktı ağzımdan seslice , herkes bana baktı. Tamam alıştırmıştım kendimi biraz biraz ama ağır oldu be usta..

Koca koca adamları ağlattın , görsen bizi böyle alırdın bağlamanı iki konuştururdun , hadi ulen bari türküme ağlayın derdin eminim.

Hayatta ki en büyük pişmanlığım olacak senin bir konserine bile gidememiş olmam. Affet ne olur , daha doğrusu ben kendimi hiç affetmicem.

Seni dinliyorum diye adım derbedere çıkmıştı ağabey. Ne yapayım.. Ben dinleyemiyorum ki öyle hareketli müzikler filan.. Türküyle doğmuşum türküylede öleceğim herhalde başka bir şey bilmem ki. Bir Yusuf Hayaloğlu bir de sen. Ee benim şiirlerim ne olacak peki ?

Benim şiirlerime can veren senin bağlaman ve sesindi ağabey , yetim bıraktın şiirlerimi.

Sana söz olsun ki , emanetlerine sahip çıkıcam.

Türkülerini evladıma aşılıcam..

Başka elimden ne gelir bilmiyorum.

Hoşça kal ağabey , Ali ağabey Yusuf Baba ve sen .. cenettekiler yaşadı!

Burada dinlemek nasip olmadı ama diğer tarafta görüşmek dileğiyle ..

“ usandım bu canımdan , derdimle geze geze.. “