İstanbul, koca keşmekeş..

Immmm,

Lafa yine at gibi düşünme sesimle başlıyorum , her ne kadar bana çekici etrafta kişilere komik gelsede..

Çocuk yaşlarda çalışmak zorunda olanlar hep daha rahat , daha kolay para kazanmanın hayalini kurar , ben hep öyle yapardım.

Pazarda ; Buuuz gibi soğuukk sudan içeeeen !

Diye bağırıp su satarken mesela ileride hep büyük büyük suları hiç yorulmadan satmayı hayal ederdim.

Daha sonra elimde bulunan ve biriktirdiğim paralarla aldığım sürahi ile parkta su satardım , su bitince eve gitmeye üşenir , parktaki musluktan su doldururdum ve yine aynı parayı kazanırdım.

Kolay , emek sarfedilmeden  para kazanın nasıl bir duygu olduğunu henüz 10 yaşımdayken öğrenmiştim.

Hepimizin vardır böyle bir geçmişi değil mi ? En basitinden; hangimiz komşu teyzenin incir yada kiraz ağacına dalmadık ki ?

Gerçi artık meyve ağaçlarının yerini koca koca bina aldı , ne desem boş..

Misket oynadığımız , top oynadığımız tüm boş arazilerin yerinde koca koca binalar var artık.

Taşına toprağına tükürdüğüm İstanbul’ u !

Neleri süpürmedi ki .. neleri alıp götürmedi ki benden..

Ah ulan ah !

Bari şarkısıda bu olsun..

‘ Ah ulan İstanbul yine harcadın beni

Çocukluk günlerime ben dönemedim..’

Yine mimlenmişim hüzünlümü hüzünlü arkadaşım DepresifPolyanna  tarafından :)

buradan kendisine bol bol tebessümler gönderiyorum en diyaframından.

Soru şu ;15 yıl sonra sen..

Immm, 39 yaşında olucam vay be..

Aslında yarınımı bile düşünemezken 15 yıl sonrasını düşünmek beni korkutuyor..

Nerede olurum , nasıl olurum bilmiyorum ama hep yapmak istediğim şey biraz klasik olucak ama kendi hayat hikayemi yazmak isterim , sonra şu İstanbul denilen yerden kaçmak isterdim ortopedik ayakkabılarımı bırakarak. Evlenmiş olurmuyum bilmiyorum ama bir kızım olsun çok istiyorum ‘Eylül’ adında.

Ve umuyorum ki kimseden kaçmak zorunda olmadan bir hayat.. kendimden bile..

Biliyorum ki aramak kendini kaybetmektir..

Biliyorum ki aranmak , sevildiğini bilmektir..

Sevenleriniz bol olsun..