Gençliğimin katili part2 : İstanbulspor !

Zaman ne çabuk geçiyor !

Bazen çok hızlı koştuğumu hissediyorum ortopedik tabanlıklarımla birlikte. Sonra yavaşlıyorum , zaman dursun istiyorum..

Herkes dursun; insanlar , hayvanlarlar , açlar , toklar , uğursuzlar , zenginler , fakirler !!

Sonra dönüp geriye / geçmişe doğru bakıyorum. Bir yığın acı tebessüm ve parçalanmış bir sürü gülüş , bilirsiniz..

Sonra vitrinlerden birinde kendi yansıyan görüntüme bakıyorum en buğulusundan..

Şarkıda da diyor ya ,

‘ göz ucuyla aynaya baktım dün gece , değişmişim eskiden ne kıyaktım ‘

Saatimin pili bittiği için bizim buradaki saatçiye gittim. Birkaç müşteri vardı ve beklemek zorundaydım , oturdum etrafımdaki güzel saatlere bakıyorum(dum).

Birden kafamı kaldırdım etrafıma bir baktım her yer zaman dolu ,

Tikk takk tikk takk tikk takk !

Sağıma baksam zaman soluma baksam zaman.. Aman Allah’ım nefesimin daraldığını hissettim.

Her yerde zaman sesleri , kulağımın içine içine bağırıyorlar!

Ben çocukkende zaman yine aynı şekilde geçiyordu , saat iki kere hep aynı yeri gösteriyordu , hala aynı ?

O zaman geçen zaman değil , biziz .. Zamanın bir suçu yok değil mi ?

O hep yerinde sayıyor oysaki sadece biz onun hızına ayak uyduramıyoruz..

Lanet olsun Provası yokki hayatın. Ne yeniden yaşamak mümkün, ne de yaşadıklarını silebilmek.

Neyse çıktım saatçiden gidiyorum hep hayal ettiğim bir sahneyi yaşamak nasip oldu.

Koluma saatimi takmak için uğraşırken bir kızla çarpıştım , ama ne çarpışmak .. Filmlerde hep kitapları düşürürler bunun telefonu düştü . İkimizde eğilip telefonu almaya yeltendik , ben aldım üzerini hohlayıp sildim.

Hep bir tebessüm atmasını bekledim ama nerdeee meymeletsiz ;

-         Önüne baksana be adam dedi ve hıhlayıp hızlıca gitti.

Arkasından seslendim ;

-         Filmlerde böyle olmuyordu amaaa !

İki üç adım attıktan sonra duraksadı , işte tam o an sanki dünya benim için durmuştu diyecektim ki yoluna devam etti.

Ver sloganı;

-         Ahh be Tolgaaa , yine mi yalnızsın… !

Eve doğru geçerken mahallenin çocuklarının löyy löyy löyyy diye bağırma sesini duydum , Fenerbahce – Galatasaray maçı vardı çocukları öyle görünce bi tebessüm attım.. hey gidi diye iç geçirdim birkaç sitemli nefes alıp verişimde oldu.

Ortaokula giderken , araba arma hırsızlığı dışında yaptığım diğer iş İstanbulspor maçlarına gitmekti.

Semtimizin büyükleri daha çok para kazanabilmek için hep bizi kullanırdı. Sözde bize daha güçlü olmayı , daha dik durmayı öğretiyorlardı..

-         Size öğrettiğimiz şeyi okulda hangi hocanız öğretir len kamiller !

Verdikleri en büyük ödül (bize göre) ekmek arası salam kaşardı .. Salam varsa lükstü birde düşünün.

İstanbulspor – Beşiktaş maçı vardı.

Yine toplandık bizim buradan gidiyoruz , o zamanlar tribüncülükte terfi ettiğim zamanlardı , davulu bana taşıtmaya başlamışlardı. Kemal ağabeyin dediğine göre böyle devam edersem tepeye bile çıkabilirmişim (amigo)

Yarım ekmek salam kaşarımıda bitirdikten sonra bana iyice güven gelmişti. Yeni yeni girdiğim ergenlikte resmen bir amigo havasıyla hareket ediyordum..

-Beylerr boğazlar yırtılana kadar bağırıyoruz tamam mııı !

Büyükler ön tarafta toplanmış , bize olası kavga dövüş için uyarıyordu.

Belli ki kavga çıkacaktı , Beşiktaş maçları hep olaylı olmuştur. Bir elimde tokmak diğerinde davul stada doğru ilerliyorduk , tam Meydanın orada sesler yükselmeye başladı , anladım ki bir şeyler oluyor.

En baş safı çekiyordum davul bende olduğu için , arkama dönüp bir göz attığımda yaklaşık 100 kişi filan vardık fena sayılmazdık. Sloganlar filan başladı;

-Ararım , ararım seni heryerdee

Sorarıımm , ıssız gecelerde Beşiktaş nerdeee !

Derkeeen ; işte o an !

Daha sonra öğrendim , sayıları yaklaşık 500 kişi olan Beşiktaş taraftarı üzerimize üzerimize geliyor.. Ulan akılsız kafa kaçsana işte ! Metin abi bağırdı , nam-ı değer Kulağıkesik..

Dalın ulleeeeyynnn !

Henüz 14 yaşındaydım ve aileden hatta kendimden vazgeçtiğim zamanlardı , davulu sote biyere bırakıp elimde tokmakla koşa koşa yardırıyorum , birde o zamanlar bende kiloda var boyda var koş koş koşşşş

-semiallahü limen hamideh !!

100 olan sayımız git gideli azalıyordu korkak köpekler sağa sola saçılıyor , aynı şey Beşiktaş taraftarı içinde geçerli çoğu uzaktan izliyor ödlekler!

Bizimkilerin aralarında en şanslısı benim elimde tokmak var , diğerleri Allah ne verdiyse girişiyor .. karşı taraf öylemi ?

Dönerler , satırlar bıçaklar .. bizi kesmeye gelmiş pezevenkler.

Marangozda 2 ay beraber çalıştığım arkadaşım Evren vardı boyu çok ufaktı , en son onun bağırmasıyla irkildim bana seslendi Bedooooooo (tribünde lakabım Bedoydu). Dönüp baktığımda sağ ayağını tutuyordu bıçaklanmıştı , daha önce hiç arkadaşım yanımda bıçaklanmamıştı korktum.. hayatımda ilk kez korktum.

Sonra Allah beni affetsin hala vicdanım sızlar tokmakla onu bıçaklayanın burnuna yapıştırdım ve topukladım Evreni yanıma alarak . Burnunu kırmıştım sanırım bana kırkbeş derece dönük bi şekilde vurdum , beni görmemişti bile tam bir horoz dövüşü..

Baktım olacak gibi değil , adamlar nasıl kin tutmuşsa bırakmadılar peşimizi ..

Yemişim delikanlılığı linç edicekler la bildiğin bizi.

Hemen bir evi gözüme kestirdim ve tüm zillerine bastım, hala peşimizdeler üzerimde de İstanbulspor atkısı var.

2 kattan bir teyze balkona çıktı

Allah senden razı olsun teyzecim , anladı ve bozuntuya vermedi.

Baktı aşağıya buyur yavrum dedi ,

Bakın aradan yıllar geçti ama hala aklıma geldiğinde gülmekten ölürüm.

Teyzeye aynı şöyle seslendim ;

-Anneee kaç ekmek alayım unuttum.

Gülmeyin , göt korkusu bu başka bir şeye benzemez.

Teyze bozuntuya vermesede afallama dönemi yaşadı , ama onunla konuştuğum için arkamda bulunan kin dolu taraftardan kurtulmam kısa sürdü. Otomatik kapı açıldı ve hemen daldık apartmanın içine. Evren’in bacağına baktım bir şey yoktu on dakika orada bekledikten sonra çıktık , ortalık durulmuştu.

Beni davul korkusu sardı , Beşiktaş taraftarından yemediğim dayağı Metin abiden yiyebilirdim bana emanetti o davul .. ama yook ara ara bulamadım , o korkuyla maçada girmedim. Sonradan öğrendim ki davulu bulup almışlar içeri , ama 3 hafta onun fırçasını yedim. Onların anlayışına göre , bir tribüncü canını bırakırmış ama davulunu asla..

Tam 4 sene İstanbulspor tribününü kovaladım , epeyde tanınan biriydim hala beni gördüklerinde Bedo derler bana. O lakabı niye taktılar hala anlamış değilim.

Liseli yıllarımda Fenerbahçe tribününü de kovaladım.. Ekmek arası meşaleler , deplasmanlar , kavgalar dövüşler eksik olmadı , ama bu başkaydı ; Fenerbahçe bir aşktı.

Devamı yakında..